FanFic.nl

Ich kann auch ohne dich -Tijdelijk inactief-

DEEL 10

Ik hoorde de deur van de badkamer en verwoed probeerde ik mijn tranen weg te vegen maar het had geen zin. Voor elke traan die verdween kwamen er 2 nieuwen. Ik frommelde het lijstje terug in de handdoek maak voor ik het wist zat Bill naast mij. ‘Roxan wat is er?’ vroeg hij verward. Al snikkend probeerde ik hem duidelijk te maken dat het niets was maar hij trok mij tegen zich aan. Voorzichtig nam hij de handdoek uit mijn handen en bekeek de inhoud. Uitleg vroeg hij niet. “Het komt wel goed, we kopen wel een nieuwe. En ik weet zeker dat hij nog bij je is.”� Verward keek ik hem aan. Met grote ogen van schrik keek hij terug: “Of is hij niet..”� “Jawel”� Ik slikte moeizaam. “Hij is er niet meer.”� Hij wreef begrip vol over mijn rug en liet me uithuilen. We zaten daar nog een tiental minuutjes toen de bel van de voordeur ging. Jonas. Ik wilde niet dat hij mij zo zou zien. Dan weet ik zeker dat hij een schuldgevoel zou krijgen dat hij mij meegevraagd had. Dat is wel het laatste wat ik voor hem wil. “Ik ga wel.”� Fluisterde Bill terwijl hij de restjes make-up van mijn wangen probeerde te vegen. Ik glimlachte flauwtjes en fatsoeneerde de rest van mijn make-up zelf. Ik hoorde de verbaasde stem van Jonas toen hij waarschijnlijk Bill zag. Ik hoorde hun stemmen dichterbij komen op het ritme van hun voetstappen. Op het moment dat de deur openvloog klonk de opgewekte stem van Jonas: “goedemorgen prinses!”�. Ik probeerde zo goed mogelijk te lachen naar hem maar ik wist dat het gewoon te vergeefs was. En zoals ik gedacht had zag ik gelijk de paniek in zijn ogen. Hij zag echt alles. Met 2 stappen stond hij voor mij. “Wat is er?”� vroeg hij een beetje in paniek. “Alsjeblieft Jonas, er is echt niets.”� Ik probeerde te glimlachen naar hem. “Maar…”� “Kom het is tijd.”� Onderbrak ik hem en ik liep naar het beneden met mijn koffers gevolgd door de jongens. Ik nam snel afscheid van mijn ouders en werd nog besprongen door Charissa en Floor toen ik de taxi in wilde stappen. Ik wist dat dit misschien wel de zwaarste belevenis van mijn leven zou gaan worden.

***
In de taxi zat ik tussen Jonas en Bill in. Allebei staarde ze in het niets het raam uit. Ik kon het beeld van de fotokader met de barst niet van mijn netvlies krijgen. Het leek net alsof er van mijn hart op dat moment ook een stukje was afgebroken en nu verloren ergens in mijn lichaam aan het wachten was op een moment om terug op zijn plek te kruipen. Het was het stuk dat aan Ben behoorde, nog steeds van hem is, sowieso altijd zal blijven. Ik voelde een rilling over mijn rug gaan. Voorzichtig vlocht vingers om Jonas zijn hand en wurmde me onder zijn arm door. Met een zucht leunde ik tegen zijn borst. Hij streelde mijn haren. “Het komt wel goed.”� Fluisterde hij. Ik zag Bill even kijken. Maar wat kon hij zeggen? Niets. Op het zelfde moment gingen de telefoons van Bill en Jonas af. Allebei een smsje. “Oh dat word sowieso leuk!”� was Bill zijn reactie en ik kreeg zijn telefoon in mijn handen geduwd. Het smsje kwam van David. ‘Vanavond in het zaaltje van het hotel een feest voor de start van de nieuwe tour. Entourage word ook uitgenodigd. En ja Bill, karaoke zal aanwezig zijn! David.’ “Moeten wij ook komen?”� Vroeg ik. Al wist ik dat het gewoon weg een domme vraag was. “Natuurlijk”� antwoordde Bill weer opgewekt. Hij zag het blijkbaar helemaal zitten. “Ach het word leuk.”� Bevestigde Jonas en hij trok me wat steviger tegen hem aan.

***

Aangekomen in het hotel ben ik meteen naar mijn hotelkamer gegaan en er niet meer uitgekomen. Jonas is nog even langs geweest maar dat was (gelukkig) ook de enige die ik gezien had. Ik had alle tijd om me rustig te instaleren. En ik had het nodig. Binnen een paar uur zou mijn eerste beproeving zich al voor doen. Het was gewoon weg gedoemd om verschrikkelijk te worden en ik wist zelf nog niet eens of ik het aan kon. Maar het moest. Desondanks besloot ik maar om me fatsoenlijk aan te kleden. Eerst en vooral deed ik Ben zijn hangertje om. Het was een klein kristal verwerkt met een soort zilver houdertje er rond, het was moeilijk uit te leggen, zo complex en zo mooi. Ik zocht een jeansrokje met een vrolijk topje. Zodat het op zijn minst toch een beetje leek alsof ik het leuk vond. Ik voelde me echt niet op mijn gemak. Ik bleef mezelf maar moed in praten. Alleen leek het wel of mijn lichaam telkens weer herhaalde ‘het loopt toch niet goed af, weet je zelf ook’. Maar ik moest wel. Ik besloot om de trap naar beneden te nemen. Het gaf me meer bedenk tijd en ik had het nog steeds niet zo op liften. Toen ik bij de inkomhal van het hotel kwam hoorde ik de muziek al. En het klonk vals. Ik hoopte in ieder geval dat het niet heel de avond zo ging zijn. Dan kon ik net zo goed naar een stapel verkouden schapen gaan luisteren. De hitte die vanuit het zaaltje kwam ving me en sleurde me zowat meer naar binnen. Gelukkig zag ik Jonas en Georg al snel zitten. Ik balanceerde tussen de tafeltjes door en plofte op de bank naast hun. En gaf Jonas een kus. Misschien was het alleen om de rede dat ik wist dat Tom aan het kijken was. Was ik echt zo slecht..?

Reacties: