FanFic.nl

Everything will be fine

24.

Nele is back ^^
Enjoy.

Gustav

Ik kijk voor de zoveelste keer naar het nog onbeschreven blad dat voor mijn neus ligt. Het lijkt bijna onmogelijk om hier en nu mijn gevoelens voor Yaren neer te pennen, het papier vervolgens op te sluiten in een envelop waar ik net haar adres met trillende vingers heb opgeschreven. De papieren gaan dan samen met mijn zorgvuldig gekozen woorden reizen tot op het moment dat ze op haar deurmat vallen. Samen.
Ik neem een slok van de bijna lege fles waar tot daarnet een goed merk whisky in huisde.
De woorden willen niet komen maar de misselijkheid daarentegen wel. Ik ben helemaal geen grote drinker en ik voel nu al dat ik me dit morgen serieus ga beklagen. Maar nu moet ik echt verder, me écht concentreren.
Wat wil ik haar eigenlijk vertellen?
Eerst en vooral dat het nooit mijn bedoeling was om haar te kwetsen, dat ik heb gewacht met deze brief te schrijven. Één maand nu. Zo lang is het al geleden. Lang genoeg? Ik heb geen idee. Ik hoop gewoon dat ze hem leest, helemaal.
Dat ze moet weten dat ik er altijd voor haar ga zijn, ook al wil ze me waarschijnlijk niet meer zien.
Dat ze me heeft gemaakt tot wie ik ben. Of is dat iets wat nogal raar klinkt? Omdat ze er op de belangrijkste momenten niet was… Toch, ze heeft ervoor gezorgd dat ik Gustav ben, en dat had niemand anders kunnen doen. Ze heeft me laten dromen over dingen waar ik nooit zou opkomen, ze heeft me laten nadenken over het leven. Iets wat me vroeger niets kon schelen, daar drukte ze mij met mijn neus op. Niemand kan zeggen dat ze haar job slecht heeft gedaan, toch? Of is dit de drank die spreekt?
Ik moet er ook aan denken om de dingen op te schrijven die ik haar vroeger nooit heb durven zeggen. Dat ik er bijvoorbeeld van hou hoe ze naar me lacht als ik meteen begrijp waar ze het over heeft, of hoe ze kijkt als ze zit te dromen. Hoe graag ik met haar haren speel terwijl ze nadenkt. Of dat ze het mooiste is wat ik ooit heb gezien. Dat ik kon wegdromen bij het feit dat we samen na school naar huis fietsten. Dat ze me met mijn beide voeten op de grond hield met kleine dingen, onze dingen. Dat ik jaloers was op Tom, enkel en alleen dan omdat hij haar kon laten lachen op een manier dat het bijna niemand lukte. Dat ik uren kon wachten tot wanneer ze me nodig had. Of dat ik het zalig vond wanneer ze me rond mijn nek vloog op momenten dat ik haar plaagde. Enkel en alleen daarom.
Ik neem nog een slok en wrijf met mijn handen door mijn haar.
Ook moet ik schrijven dat het me spijt dat ik zoveel heb gemist van haar, van hoe ze is veranderd. Van hoe wij zijn veranderd. Dat het moment dat ze wegging me heeft doen beseffen wat ze eigenlijk écht voor mij betekent. Maar dat heb ik haar ook niet kunnen vertellen. Of hoeveel er door mij heen ging op het moment dat ik bekende dat ik van haar hou. Eigenlijk heb ik het altijd geweten, maar misschien wou ik er gewoon niet aan toe geven omdat ik wist dat zij en Tom meer waren dan vrienden.
Ik wilde niet vertrekken, maar ik kon ook niet langer blijven.
De jaloezie die ik voelde tegenover Tom was immens toen Bill vertelde dat ze bij haar waren geweest. Maar die jaloezie verdween snel toen hij begon te praten over haar moeder. En over haar kapotte lip. Ik kan haar niet meer redden zoals vroeger. Dat is wat ik nu weet. Maar ik kan er nog steeds zijn voor haar zoals toen. Ook al is dit een totaal andere situatie…
Als ze me ooit terug leert vertrouwen kan alleen ik ervoor zorgen dat ik het niet opnieuw verpest. Maar dat is misschien te ver vooruit gedacht nu. Eerst en vooral moet ik ervoor zorgen dat ze alles ziet vanuit mijn standpunt. Ik kon nu eenmaal niet langer zwijgen. Ik kon niet langer liegen. Niet tegen mezelf en zeker niet meer tegen haar.
Niet te vergeten, ik moet proberen uitleggen hoe mijn 2 jaren zonder haar zijn verlopen. Niet zo vlekkeloos denk ik zo. Dat was het moment om te beseffen wat ik eigenlijk had moeten weten de eerste keer dat ik haar zag. Met haar glanzende bruine krullen in een warrige staart, haar pull in haar hand geklemd en een verbaasde blik naar mijn drumstel gericht. Ik wist niet wat ik eigenlijk van plan was maar ik had de behoefte om haar aan te spreken. Sindsdien verliep alles perfect, tot de verhuisdag dan natuurlijk.
Het deed pijn, elke dag een beetje meer. Alsof ze het nodig vond om mijn hart nog mee te sleuren naar ginder ook. Het daar op het asfalt te leggen en met een sadistisch grijnsje te wachten tot het overreden werd. Keer en keer opnieuw. Had ik het nu terug gevraagd? Met littekens en al? Wou ik het dan wel nog terug? Misschien alleen als zij ook in dat pakket zat.
Nog een slok. De volgende zou mijn laatste worden, tenzij ik nog een fles vond natuurlijk.

Ik werp een tevreden blik op de twee volgeschreven bladen voor mijn neus. Iets minder tevreden ben ik over het alcoholpromille in mijn bloed en de twee wijzers van de klok die niet op een al te deftig uur staan. Ik vouw ze op, stop ze in de envelop. Wankelend loop ik naar mijn bed, net niet misselijk.

Yaren

“Yaaaaaaaaaaaaaaren!”�, ze laat de ‘a’ zo lang rekken dat ik vrees dat ze er nog in blijft.
Vragend kijk ik om de hoek de woonkamer in. Ze probeert zich recht te duwen op de rand van de zetel maar valt bijna meteen weer om. Om de tafel staan zeker 15 lege bierflesjes en een paar halflege flessen van drank die ik niet eens ken. Die haalt ze bij een Rus die wat verderop woont.
“Ik moet kotsen geloof ik.”�
Ik vloek en grijp een emmer uit het kastje onder de gootsteen. Als ik de keuken uitloop zie ik dat het al te laat is. Ze laat zich terug achterover vallen en sluit haar ogen. Ik laat de emmer vallen. Met heel wat moeite trek ik haar uit de zetel. Er glijdt een plastic zakje uit haar broekzak.
“Verdomme ma!”�, roep ik meteen uit als ik doorheb dat ze niet enkel meer zuipt.
Ze leunt op mijn schouders maar laat zich volledig doen. Na heel wat gedoe krijg ik haar in bad. Ik laat de kraan lopen.
Terug beneden neem ik een plastic zak en begin op te ruimen. Met een nat doekje krijg ik de meeste vlekken uit het tapijt weg maar de bittere geur vult de ruimte. Met de ramen volledig open duw ik de flesjes in een lege bak. Die duw ik terug naar de keuken en loop naar boven.
Ze zit nog steeds hoe ik haar heb achtergelaten. Haar pupillen zo klein als speldenkopjes en wat speeksel op haar kin. Terwijl ik haar haren uitwas begint ze te huilen.

Ik kijk hoe ze vredig slaapt. Hoe kan het dat zij zo mag zijn terwijl ik alles voor haar moet doen? Ze draait zich plots om, ik schrik.
“Niet vergeten om naar de winkel te gaan, morgen. Goed schat?”�, brabbelt ze. Ze is high.
Ik kom binnen in mijn kamer en neem meteen mijn gsm.
“Hallo?”�
De tranen lopen over mijn wangen, “Ik kan dit niet meer papa.”�, fluister ik.

Reacties: