FanFic.nl

De Wens {af}

hoofdstuk 2

'Thomas! Sophie! Kom snel naar beneden, er is iets gebeurd!', klonk een stem van beneden. Thomas stond op.
'Kom snel! Er is hulp nodig!'
Beneden aangekomen was er een grote chaos, alle mensen praatten door elkaar en de Leider probeerde rust te brengen in de zaal.
'Stilte! Nu!'
Meteen was iedereen stil.
'Er is een klein meisje uit het dorp ontvoerd, haar naam is Larissa', de Leider keek erg verdrietig.
Ik moest meteen aan mijn kleine zusje denken, Lara, zij was doodgegaan toen ze 4 jaar oud was. Ik was heel gehecht aan haar en het deed nog steeds pijn als ik aan haar dacht.
'Wat kan ik doen!', zei ik vastbesloten. 'Ik wil helpen, alsjeblieft Leider, laat me iets doen!'
De Leider keek me verbaasd aan.
'Als jij dat graag wil, Sophie, dan houdt ik je niet tegen, maar meid, je hebt je krachten nog niet leren kennen!'
'Maakt me niet uit, ik wil iets doen voor Larissa!'
Ik was even verbaasd van mijn eigen moed.
'Goed, Sophie, jij gaat Larissa zoeken, ik laat Thomas met je mee gaan, Thomas, is dat goed?'
Thomas knikte.
'Laten we snel gaan', zei hij.
Voor ik het wist stonden Thomas en ik buiten en ik had nog niet eens een idee van mijn zogenaamde krachten en ik wist helemaal niet waar we heen moesten.
'Hoe komt het dat je zo vastbesloten bent?', vroeg Thomas.
Ik wilde het hem niet eens vertellen.
'Gewoon,'zei ik. 'Waar moeten we heen?'
'Naar de plek waar ik je net vandaan hield', zei Thomas.
'Oh', zei ik verbaasd. 'Maar.. Wat is daar dan, wat staat ons te wachten?'
Thomas zuchtte even.
'Dat weet ik niet, Sophie, maar we moeten erheen, dat weet ik wel.'
Erg duidelijk, dacht ik, maar goed, het is voor dat meisje, en deze wereld. Na een tijdje stonden we weer op de plek waar ik deze wereld was binnengekomen. Ik kreeg rillingen over mijn lichaam en ik deed van schrik een stap naar achter.
'Wat is er?', vroeg Thomas.
Ik schudde mijn hoofd.
'Het is niks', zei ik.
'Kijk, Sophie', zei Thomas. 'Ik weet dat we elkaar maar net kennen, maar als er iets is moet je het gewoon zeggen, dat is heel belangrijk.'
'Oké..', zei ik. 'Ik vond het even eng, mag dat? En ik ben zo vastbesloten, omdat ik dat kleine meisje wil redden, mijn kleine zusje is doodgegaan toen ze 4 was, zie je.’
Even kreeg ik tranen in mijn ogen, ik draaide me met mijn rug naar Thomas toe.
'Je zusje?', vroeg Thomas. 'Het spijt me, hoe heette ze?'
'Lara', zei ik. 'Maar wil je het er alsjeblieft niet over hebben?'
'Sorry', zei Thomas.
Ik had wel in de gaten dat Thomas zag dat ik moest huilen, dus ik draaide me weer naar hem toe en veegde mijn tranen met een wilde beweging weg.
'Kom, we moeten opschieten', zei ik.
Thomas knikte een beetje verbaasd en we liepen de kant op waar ik, eerder die dag, was tegengehouden door Thomas. Ik snapte wel dat ik daar beter niet heen had kunnen gaan. Het voelde er zo Donker en koud.. Zo.. anders, anders dan in het dorp. Een raar figuur verscheen en ik deed van schrik eens stap naar achter.
'T is oké', fluisterde Thomas. 'Dit is geen slecht wezen.'
Opgelucht liep ik weer verder. Ik was erg oplettend, ik had dan ook voordurend het gevoel dat we achtervolgd werden, ik keek steeds achterom en dan weer snel naar voren, alsof ik bang was van alle kanten aangevallen te worden. Ik wist wel dat Thomas het merkte, maar hij zei er gelukkig niks van.
'Deze kant op, denk ik', zei Thomas en hij wees naar de Donkerste plek die ik ooit gezien had.
'Daarheen?', vroeg ik bang.
'Er kan niks gebeuren', zei Thomas. 'We zijn samen en samen ben je sterker dan alleen.'
Hij had gelijk. Opeens een keiharde gil. Ik bleef stokstijf staan en kreeg het ijskoud.
'Wat is er?', vroeg Thomas.
'Hoorde je dat niet?', zei ik zacht. 'Die gil..'
'Gil? Ik hoorde geen gil.'
Opgelucht haalde ik adem.
'Een Illusie, denk ik,' zei ik net zo zacht als net.
Thomas knikte, maar het was niet echt overtuigend.
'Sophie, Sophie, help me!!!'
Weer bleef ik staan. Wie was dat? Het riep om hulp!
'Oké, wat is er nou?', vroeg Thomas.
'Ik hoorde een stem', zei ik. 'Het riep: "Sophie, Sophie, help me!" Ik weet niet wie het was, maar het was doodeng!'
Ik zag dat Thomas schrok.
'Kom snel, we moeten opschieten!' En hij begon opeens te rennen.
'Waarom?', ik probeerde hem bij te houden.
'Ik weet misschien wat jouw innerlijke kracht is, Sophie, en dat is de sterkste die er is, en als
ik het goed heb, is die stem die jij hoorde echt, en geen illusie!' De sterkste die er is? Vast, je zult zien, dit is 1 grote droom, dacht ik.
'De sterkste? Wat is dat dan?', vroeg ik buiten adem.
Thomas bleef heel plotseling staan en hij keek me aan.
'Liefde', zei hij. 'De sterkste kracht is Liefde.'
'Liefde? En waarom denk je dat ik die kracht heb?', ik was echt nog nooit zo verbaasd geweest.
'Omdat je Larissa om hulp hoort roepen, Larissa is een speciaal meisje, en iemand die de kracht van de Liefde heeft kan vanaf heel ver mensen om hulp horen roepen. Maar nu genoeg gekletst, we moeten écht opschieten!'
Ik knikte, maar wat Thomas net gezegd had, drong niet echt tot me door, het enige wat ik wilde was Larissa redden.
'Help! Help!', weer die stem.
'Oké, nu hoorde ik het ook', zei Thomas en hij wees een stukje naar voren, waar een hele groep vage wezens stond, in een kring. Ik wilde er meteen naar toe gaan, maar Thomas trok me mee achter een struik.
'Je kunt er niet zomaar op afstappen, we hebben een plan nodig!', siste hij.
'Maar wat dan?', vroeg ik.
'Oké, die wezens zijn elfen die aan de kant van de Dim staan, alle elfen zien er zo uit als ze slecht zijn.'
Ik keek naar de elfen, Donker als de nacht, waren ze, en hun vleugels waren bijna uitgedroogd, verschrikkelijk, zag het eruit.
'Oké, heb je een plan?', vroeg ik.
Thomas knikte langzaam.
'Maar het is riskant, heel riskant, ik weet niet of..'
'Vertel wat het is', zei ik. 'Riskant of niet.'
'Oké... jij leidt de elfen af, door rond te gaan vliegen boven hun hoofd, en telken als ze kijken, ben je weg, zo telkens een stuk verder bij Larissa vandaan. Ik red Larissa en we zijn hier weg. Maar Sophie, het is echt heel riskant, vooral voor jou..'
'Het maakt niet uit', zei ik. 'Ik doe het', en ik vloog omhoog.
'Sophie', zei Thomas.
'Ja?'
Hij keek me erg ongerust aan.
'Pas op.'
Ik knikte.
'Geen zorgen, let jij maar op Larissa.'
'Sophie!'
Thomas pakte mijn hand.
'Als ze je zien ben je er geweest!'
Ik schudde mijn hoofd.
'Geen zorgen, ik neem het risico.'
Ik was weg, vloog omhoog, dat was zo fijn! Vliegen… Echt niks is mooier dan dat. Ik keek naar beneden, naar Thomas, die er erg ongerust uit zag, en toen naar de elfen en ik deed precies wat Thomas gezegd had, 2 keer, 3 keer... Thomas pakte Larissas hand en ze probeerden weg te vluchten, maar ik lette té veel op Thomas en Larissa…
'Het is een elf! Een grote elf!', zei een Duistere elf. 'Breng het hierheen!'
Op dat moment zweefde ik niet meer in de lucht, maar werd ik op de grond geslingerd!
'Au!', floepte uit mijn mond en ik keek de elfen Vijandig aan.
'Nee, het meisje smeert hem!', riep weer een andere elf.
Oh nee.. ze hadden Thomas door. 3 Elfen raceten achter Thomas en Larissa aan en brachten ze met een of andere kracht van ze terug.
'Oké, dat is genoeg, laat ze gaan, nu!'
Uit een reflex sprong ik op en ging ik voor Larissa en Thomas staan.
'Ze is één van hun!', riep de eerste elf.
'Sophie..', zei Thomas zacht.
Larissa keek me met grote ogen aan. Ik glimlachte en pakte haar hand.
'We zijn hier om je te helpen', zei ik.
Ongelofelijk hoe veel Larissa op mijn zusje leek.
'Daar komt niks van in!', zei de tweede elf en hij deed een stap naar voren.
'Raak Larissa niet aan!', schreeuwde ik en opeens voelde ik een hele sterke energie, het brandde, het stroomde door mijn lichaam.
'Sophie!', riep Thomas. 'Kijk!'
Ik keek om me heen en zag een muur van licht, die om Thomas, Larissa en mij heen zweefde. Ik sloot mijn ogen en probeerde de energie te pakken, bij elkaar te halen en uiteindelijk los te laten. Maar het lukte niet, het was té veel in 1 keer. Ik viel naar de grond en het enige wat ik nog hoorde was Thomas' stem.
'Sophie!', riep hij, en daarna was alles zwart.

Reacties: