FanFic.nl

De Wens {af}

hoofdstuk 3

'Sophie, Sophie!'
2 Handen op mijn schouders.
'Sophie, hoor je me? Wordt wakker!'
Ik wilde mijn ogen openen, maar ze leken vastgeplakt te zitten.
'Sophie...'
Ik voelde dat hij mijn hand pakte.
'Alsjeblieft.. Wordt wakker!'
Ik wilde iets zeggen maar het lukte niet, ik wilde mijn ogen open doen, maar het ging niet. 'Sophie! Ik ben het, Thomas! Wordt wakker! We hebben Larissa gered!'
Weer die enorme energie, waar kwam het toch vandaan? Hij aaide zacht over mijn hand. 'Sophie…', zei hij zacht.
Liefde... Hoorde ik in mijn hoofd. Liefde is de sterkste kracht die er is… Met een ruk zat ik overeind. Ik keek in het bezorgde gezicht van Thomas, waar nu een glimlach op verscheen. 'Je bent wakker! Ben je oké?', vroeg hij.
'Ja..', zei ik. 'Wat is er gebeurd, hoe is het met Larissa?'
'Met Larissa is alles goed, je hebt haar gered!', zei Thomas.
'Ik? Maar.. Wat gebeurde er?'
'Er ontstond opeens een enorme energie', zei Thomas. 'Maar het was te veel in één keer, je viel weg.'
Ik knikte. Thomas glimlachte.
'Ik had gelijk', zei hij. 'Jouw kracht is Liefde, dat is heel zeldzaam, er is maar één iemand op deze wereld die de kracht Liefde bezit. En dat ben jij, Sophie.'
Thomas had nog steeds mijn hand niet losgelaten en ik had het gevoel dat ik bijna net zo rood was als een tomaat. Ik keek hem verbaasd aan.
'Hoe weet je dat?', vroeg ik.
'De Leider', zei Thomas. 'De Leider heeft het me verteld, ik denk dat je eens met haar moet gaan praten.'
Ik dacht even na, die Leider… Ik vond haar nogal creepy, eigenlijk.
'Op het begin is ze heel raar, maar geloof me, ze is heel aardig', zei Thomas alsof hij gedachten kon lezen.
Ik stond op.
'Beter als ik het meteen doe.'
Ik knipoogde.
'Ja, da's waar', zei Thomas met een glimlach.
Ik liep naar beneden, waar iedereen me vaag aankeek en een meisje van mijn leeftijd kwam op me afgerend.
'Sophie! Gelukkig gaat het goed met je! Oh, ik ben Jasmijn, trouwens!', zei ze.
'Oké!', zei ik glimlachend. 'Met mij is alles goed hoor.'
'Mooi zo, want toen jij weg viel vroeg Thomas me om hulp', zei Jasmijn.
'Hij vroeg je om hulp?', zei ik, ik geloof dat het nogal jaloers klonk.
Weer kreeg ik rode wangen. Jasmijn lachte.
'Ik ben niet verliefd op hem, hoor, en hij ook niet op mij', fluisterde ze in mijn oor.
Ik glimlachte, maar werd nog roder.
'Maar je zocht de Leider, toch?', vroeg Jasmijn.
Ik keek haar verbaasd aan. Ze glimlachte.
'Mijn innerlijke kracht is gedachten lezen', zei ze. 'Heel handig om de Dim en zijn aanhangers mee te kwetsen. De Leider is daar.'
Ze wees naar rechts. Ik knikte.
'Dank je', zei ik en ik liep naar de Leider.
Jasmijn leek wel een beetje op Mara. Mara. Ze zal zich rot geschrokken zijn. Ik was opeens weg. Kon ik haar maar vertellen waar ik was, en Marit en Noa ook. Die zouden zich echt afvragen waar ik was.
'Sophie!', zei de Leider. 'Ik wachtte al op je.'
Ik knikte.
'Leider, hoe zit het met mijn kracht, Liefde?', vroeg ik.
Meteen keek iedereen mijn kant op. De Leider glimlachte.
'Daar heeft Thomas je al genoeg over verteld', zei ze en ik bloosde weer, ik keek snel naar de grond.
'Hoe was het zo sterk dan, daar met Larissa?'
'Dat komt omdat jij heel veel van Larissa houdt, Sophie, ze lijkt veel op je zusje, toch?'
Ik knikte weer.
'En volgens mij was er nog iemand bij voor wie je speciale gevoelens hebt', fluisterde ze en glimlachte.
Ik glimlachte en knikte nog eens. 'Jullie zijn een geweldig stel!', zei de Leider zacht.
Ik was nog steeds rood. 'Denkt u?', vroeg ik onzeker.
'Ja, dat denk ik. Maar Sophie, ga Larissa is opzoeken, ze was erg bezorgd om je.'
'Graag', zei ik. 'Maar waar woont ze eigenlijk?'
'Op nummer 16. Veel succes, Sophie!'
Ik knikte en vertrok naar Larissas huis. Daar aangekomen kwam ze meteen op me afgerend. 'Sophie! Sophie! Is alles goed?', riep ze.
Ik glimlachte.
'Ja hoor, en met jou, Larissa?'
Larissa knikte.
'Ze komen toch niet nog een keer?', vroeg ze bang.
'Nee, natuurlijk niet', zei ik geruststellend, daar zorg ik wel voor!'
Na die woorden was ik teruggekeerd naar de Strijders en zocht ik naar Jasmijn.
'Zocht je me?’
Jasmijn stond opeens voor mijn neus.
'Ja', zei ik. 'Je wilde me iets vragen, of niet?'
Ik knikte. Zo hoefde ik niks meer te zeggen, Jasmijn wist alles al!
'Of het niet lastig is', zei ik.
'Ja soms is het wel lastig, ik kan mensen er mee afschrikken, en ik weet altijd alles gelijk al, bijvoorbeeld als ik verliefd ben weet ik meteen of die ander op mij is. Dat is echt niet leuk, geloof me. Of iemand verliefd op je is, daar moet je echt zelf achter komen.'
'Jasmijn, is Thomas verliefd op mij?'
Ik keek haar smekend aan. Jasmijn zuchtte.
'Ik zei toch: of iemand verliefd op je is, daar moet je zelf achter komen! Ik ga het echt niet zeggen.'
'Ah.. Jasmijn, alsjeblieft?'
Jasmijn schudde haar hoofd.
'Je kan me vragen wat je wil, als het maar niet over Liefde gaat!'
'Nou, dan gaan onze krachten niet samen!', zei ik. Jasmijn schoot in de lach.
'Klopt', zei ze zo serieus mogelijk.
'Jasmijn?'
'Mmm.'
'Vindt Thomas mij aardig?'
Diepe zucht.
'Nee, hij haat je, nou goed!?', lachte Jasmijn. ‘Natuurlijk vindt hij je aardig!'
'Gelukkig!', zei ik blij.
'Misschien wel meer dan aardig?', zei Jasmijn.
'Jaja, je zit me te plagen!'
'Misschien..', zei Jasmijn.
'Ach, houdt je kop!'
Jasmijn giechelde.
‘Strijders! Aanhangers in het dorp!', riep de Leider.
'Oh nee, Larissa!'
Ik rende meteen naar de Leider toe.
'Ik ga Larissa redden!'
Weg was ik.
'Sophie, je kunt niet...'
Hoorde ik nog, meer niet.
'Geen zorgen!', riep ik nog en vloog naar Larissas huis, dat omsingeld was door datzelfde soort wezens als daarvoor.
'Rot op!', riep ik. 'Blijf van haar af!'
Opnieuw voelde ik de energie branden. Houdt het onder controle, houdt het onder controle! 'Ze gaat aanvallen!', riep een elf. 'Kijk uit!'
Het ging me lukken! Branden, voorzichtig bij elkaar rapen.. Uitbarsten! Mijn mond viel open van verbazing. Het.. het was me gelukt! De elfen verdwenen. Dit was geweldig! Ik kon het hele dorp redden! Ik vloog omhoog, hoger.. en hoger. Tot ik het hele dorp kon zien. Branden, bij elkaar rapen, uitbarsten! Ik kon het! Ik kon het echt! Één voor één verdwenen de elfen. Leegte.. Het voelde zo leeg, ik voelde me verschrikkelijk. En toen ging het weer fout. Mijn ogen vielen dicht en ik viel, viel, viel. Het leek eeuwig te duren. Ik wachtte op de boem, maar er kwam geen boem, ik voelde 2 arme om me heen en ik kwam veilig op de grond. Open je ogen, dacht ik, toe dan! Voorzichtig deed ik mijn ogen open. Ik stond gewoon op de grond en voor me stond Thomas.
'Gaat het?', vroeg hij.
'Heb je me gered?', vroeg ik verbaasd.
Thomas knikte. Ik keek naar de grond.
'Dank je', mompelde ik en keek hem weer aan.
'Ik weet echt niet wat er met me gebeurde! Is er iemand gewond?'
Thomas schudde zijn hoofd.
'De kracht Liefde raakt geen onschuldige wezens', zei hij. 'Weet je, ik denk soms dat je te veel kracht hebt, jij', hij glimlachte. ‘Je moet het echt onder controle leren houden, je kunt dan geen onschuldige raken, maar jezelf kun je behoorlijk pijn doen!'
Ik knikte.
'Ik vind het echt heel erg, is er echt niemand geraakt?'
Thomas schudde zijn hoofd. 'Behalve Duistere elfen? Nee.'
'Gelukkig', zei ik. 'Ik.. ik voel me echt verschrikkelijk. Wat had er kunnen gebeuren?'
'Sophie, ik weet dat je niemand pijn wil doen.'
Er kwam bijna een traan, ik kon hem nog net tegenhouden.
'Het spijt me zo..', zei ik.
'Hé, er is toch niks ergs gebeurd, of wel?'
'Bedankt dat je me gered hebt', zei ik.
'Ik deed het graag', zei Thomas, en weg was hij.
Verbaasd keek ik naar de plek waar Thomas net stond.
'Hé, Soof, gaat het?', Jasmijn.
'Ja', zei ik.
'Wauw, wat een power heb jij, kijk, dat kan ik dan weer niet hè!'
Ik lachte. 'Het was een beetje te veel voor mij, dat wel', zei ik teleurgesteld.
'En toen viel je in de armen van je droomprins!', zei Jasmijn vrolijk.
'Jasmij-hijn!', het scheelde niet veel of ik had haar een klap gegeven.
Jasmijn lachte.
'Jasmij-hijijn!', deed ze me na.
'Hé, ik ga kijken hoe het met Larissa is, ga je mee?', vroeg ik.
Jasmijn knikte.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.