FanFic.nl

De Wens {af}

hoofdstuk 9

'Dus wat hebben jullie gevonden?', vroeg Jasmijn nadat iedereen informatie had opgezocht. 'Nou!', begon Lars die er nogal benauwd uit zag. 'De Dim broers… Niet 2, niet 1, maar 3!' 'Wat!', riepen Jasmijn en ik tegelijk.
Thomas knikte teleurgesteld.
'Paul, de oudste, 33 jaar, Victor, 22 jaar en Lucas, 14 jaar. Alle 3 hebben ze de kracht Duister. Tja, verder geen nieuws.'
'Geen goed nieuws', zei ik zacht.
'Hé, Soof, je weet dat we het kunnen!', zei Jasmijn.
Ik knikte, maar niet echt overtuigd.
'Wat als er iemand omkomt?'
Het was even stil.
'Als dat gebeurd hebben we in ieder geval ons best gedaan voor deze wereld', zei Lars vastbesloten.
'Wie zegt dat het gebeurd?', zei Thomas. 'Nou, wat hebben jullie eigenlijk gevonden?'
'Luana heeft de kracht onschuld', begon ik en ging toen zachter praten. 'Ze zeggen dat Luana jongens kan verleiden met haar stem.'
'Kom op Sophie! Wat een onzin!', zei Lars verbaasd. 'Gelóóf je dat?'
'Ik zeg gewoon wat ik gevonden heb!', zei ik bits. 'Ze zeggen ook dat ze in iemands hoofd kan gaan en iemand er toe pushen om iets voor haar te doen. Zou dat mij overkomen zijn?' 'Denk je nou echt dat dat waar is? Waarschijnlijk waren de makers van de website gewoon mensen die Luana niet mogen!', zei Lars ongelovig.
'Misschien…'
'Ik denk dat Sophie de waarheid spreekt', zei Thomas voorzichtig.
'Sophie zei dat Luana haar er toe pushte om haar te redden, toch? Waarom zou ze daar over liegen? Ik geloof Sophie.'
'Ik ook', zei Jasmijn met een schuldige blik op Lars.
'Oké', zei Lars. 'Sorry. Jullie hebben gelijk. Waarom zou ik Sophie niet geloven?'
'Omdat Luana je verleid heeft', zei Thomas lachend. 'Nee, dat geloof ik niet.'
Lars grijnsde.
'Ik ook niet.'
'Zal, zal ik met de Leider gaan praten?', vroeg ik aarzelend.
Thomas en Lars knikten.
'Ik weet niet hoor', zei Jasmijn. 'Denk je dat ze iets zal loslaten?'
'Het valt te proberen', zei ik en rende de kamer uit om de Leider te zoeken.
Ik zag haar, even later, zittend op een bankje op het oefenveld. Ze keek nadenkend en ernstig. 'Leider?' Er kwam geen reactie dus ging ik een beetje onwennig naast haar zitten. 'Leider, ik vond dit bij de papieren. Is het van u?'
Ze keek één seconde naar het briefje en schudde haar hoofd.
'Nog nooit gezien', zei ze stellig.
'Maar ik…'
'Geen maar! Ik weet niet wat het is!'
Van schrik sprong ik op.
'Sorry', mompelde ik.
De Leider zei niks en leek weer diep in gedachten.
'Thomas, Jasmijn, Lars en ik gaan weg morgen. Achter de Dim aan. Het is maar dat u het weet.'
Toen ze weer niet reageerde werd ik kwaad.
'Waarom zegt u niks terug?! Dit briefje is van u, dat stí¡í¡t er! U houdt iets voor me verborgen en ik ben niet van plan om naar Aarde terug te keren voor ik er achter ben gekomen! Ik wil trouwens niet terug naar Aarde, dit is mijn thuis!'
Ik wilde weglopen maar de Leider pakte me bij mijn arm.
'Alleen ware Liefde kan de kracht van het blauwe licht weerstaan, onthoud dat goed.'
Daarna liet ze me los en verbaasd liep ik terug naar Thomas, Jasmijn en Lars.
Ik zag aan Jasmijns gezicht dat ze popelde van nieuwsgierigheid.
'Wat zei ze?'
'Niks', zei ik. 'Helemaal niks. Ze zei dat ze het briefje nog nooit gezien had. Ik stelde haar allerlei vragen en ze zei niks. Toen werd ik kwaad en ik stelde alle vragen die ik maar had. Ik wilde weglopen, maar ze hield me tegen. Ze zei: alleen ware Liefde kan de kracht van het blauwe licht weerstaan, onthoud dat goed.’
Stilte.
'Ze is niet van plan om te vertellen wat ze verborgen houdt', zei Lars uiteindelijk.
Ik knikte somber. Ik had nog zo veel vragen. Maar ik had niet het idee dat er ook maar één beantwoord zou worden. Ik snapte niks van de ware Liefde die het blauwe licht zou weerstaan. Misschien toch maar "de legende van de jonge uitverkorene" lezen vanavond. 'Sophie!'
Ik keek op en zag het boze gezicht van Larissa.
'Laris, wat is er?'
'Je gaat morgen weg. Sophie ik wil mee!'
'Larissa, dat is veel te gevaarlijk!'
'Voor jou ook! Wat als je doodgaat! Dan heb ik geen zus meer!'
Stilte.
'Je bent te jong, Larissa. Ik kan op mezelf passen!'
'Ik ook! Ik heb innerlijke kracht!'
'Larissa…'
'Je kan helemaal niet voor jezelf zorgen, Soof! Als Thomas er niet was geweest was je nu al 3 keer dood geweest!'
Autsj. Die deed pijn. Ik schaamde me kapot en had het gevoel alsof iedereen me aankeek. En het ergste was dat Larissa nog gelijk had ook. Ik werd knalrood en mijn enige oplossing was om te verdwijnen dus spreidde ik mijn vleugels en vloog weg. Uit schaamte. Toen ik dacht dat ik hoog genoeg was keek ik om. Jasmijn was ook verdwenen. Thomas keek bezorgd. Lars stAarde naar de lucht en Larissa was met een schuldig gezicht op de grond gezakt.
'Sophie!'
Jasmijn. Ze vloog rondjes om me heen. Diepe zucht.
'Ja?'
'Je weet dat ze gelijk heeft.'
Jasmijn stopte met rondjes vliegen en bleef net als ik stil hangen in de lucht.
'Ja, weet ik.'
'Waarom vloog je weg?'
'Wat denk je?! Ik schaamde me dood!'
'Sophie, ga mee terug en vergeet het, oké? Larissa heeft er enorm spijt van.'
Ik knikte en vloog achter Jasmijn aan terug naar de Strijders. Ik landde vlak naast Larissa en fluisterde in haar oor:
'Je hebt gelijk, ik mag hem wel dankbaar zijn.'
Larissa giechelde en mijn blik dwaalde af naar Thomas. Zou hij het gehoord hebben? 'Sophie…', begon Larissa. 'Ik snap dat ik niet mee kan. Maar ik zal je heel erg missen. Misschien kom je niet meer terug.'
Ze had tranen in haar ogen.
'Oh, Laris, ik zal jou ook missen…'
Ik knuffelde mijn kleine zusje.
'Ik beloof dat we elkaar nog eens zien. Al is het niet snel, ik beloof het.'
Larissa knikte.
'Doe voorzichtig', fluisterde ze.
Het was tijd om te slapen. Het was de meest onrustige nacht ooit.

Ik hoorde het geritsel van bladeren en bedacht me toen dat ik achter een struik zat. Ik hoorde de langzame ademhaling van Jasmijn naast me.
'Sophie… Kijk…', fluisterde ze.
Voorzichtig gluurde ik door de bladeren. Luana. Thomas. Ze stonden tegenover elkaar. 'Thomas… Je hebt me gered!', zei Luana op zangerige toon.
Thomas werd knalrood en ik durfde niet te kijken. Toen ik weer genoeg moed verzameld had om te kijken zoenden ze. Thomas en Luana. Het beeld veranderde en ik lag op de grond. 'Au!', gilde ik.
'Sophie! Wat gebeurt er! Je vleugels… Je vleugels verdwijnen!', riep Jasmijn dramatisch. 'Mijn kracht', zei ik zacht. 'H-hij verdwijnt!'

BOEM!

Van schrik sprong ik bijna de lucht in. Ik keek om me heen en realiseerde me dat ik uit bed gevallen was. En dat alles gelukkig maar een droom was. Verstijfd van angst ging ik op bed zitten. Mijn hele lichaam trilde. Het was een droom. Maar het leek zo echt! Het was de vreselijkste nachtmerrie die ik ooit had gehad. Mijn ogen vulden zich met tranen en ze vielen langzaam op mijn schoot. Één voor één. Zal ik Jasmijn wakker maken? Bonsde door mijn hoofd.
'Jasmijn… Jasmijn…'
Geen reactie.
'Jasmijn!'
'Soof… Wat is er?'
Jasmijn klonk nogal slaperig.
'Ik, ik had een nachtmerrie.'
'Waarover dan?'
'Eerst dat, dat Thomas verliefd was op Luana en toen dat mijn kracht verdween…'
'Het betekent vast iets', zei Jasmijn ernstig. 'Dromen betekenen altijd iets.'
'Maar wat dan?'
'Weet ik niet.'
Toen was er weer een ijzige stilte waarin we allebei in slaap vielen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.