FanFic.nl

De Wens {af}

hoofdstuk 15

Alle vier stonden we verbaasd naar het meisje te kijken.
‘Wat staan jullie nou te staren?’, snauwde Luana. ‘Jullie kwamen hier toch om me te redden?’
Boos deed Jasmijn een stap naar voren.
‘Je mag wel wat meer dankbaar zijn, prinsesje!’
Hier was ik zo bang voor… Dat Jasmijn zou flippen als ze Luana zag. Verveeld keek Luana naar haar nagels.
‘Jij bent toch… Jasmijn?’
Ze sprak Jasmijns naam uit alsof ze een zwerver was.
‘Ja, ik ben Jasmijn en jij - Luana Rose - bent op je tiende afgewezen door de knapste jongen van de hele wereld en daarom hebben je ouders je de kracht gegeven om jongens te verleiden, verwende trut!’
Luana werd rood. Maar was het van woede of schaamte? Voor er iets kon gebeuren deed í­k een stap naar voren.
‘Hohoho, stop even… Laten we jullie eerst maar losmaken, oké?’
Luana glimlachte tevreden.
‘Jij bent de uitverkorene of niet soms? Fijn je te zien. Maak me los!’
‘Makkelijker gezegd dan gedaan, Luana.’
Ze zuchtte.
‘Jullie hadden wat beter voorbereid moeten zijn.’
Ik probeerde haar zo goed als ik kon te negeren.’
‘Ik heb 2 zakmessen’, zei Lars. ‘We kunnen proberen om jullie los te krijgen…’
‘Ho even, zei je nou jullie?’
‘Ja’, zei Thomas fel. ‘Wil je haar hier achterlaten?’
Hij keek naar het andere meisje en glimlachte naar haar. Ze sloeg haar ogen neer. Volgens mij was ze ontzettend verlegen. Zwart haar… Felblauwe ogen… Ik schrok. Dim! Ze moet een Dim zijn! Maar hoe… Lars gaf een zakmes aan Thomas en Lars hurkte naast Luana neer. Thomas wilde het meisje losmaken.
‘Nee…’, zei ze.
Ze had een zachte, mooie stem. Nog veel mooier dan die van Luana. Voorzichtig schudde ze haar hoofd.
‘Ik verdien het niet om vrij te zijn. Bovendien weet ik niet eens wat hierbuiten is…’
Ik zag hoe Thomas haar hand pakte en ik voelde een steek van jaloezie maar ik duwde hem weer weg.
‘Je moet niet zo hard voor jezelf zijn’, zei hij. ‘Ik maak je in ieder geval los. Je mag zelf weten of je met ons meegaat, maar ik maak je los.’
Hij stopte even en veegde een haarlok van het meisje weg. Er zat een enorme blauwe plek. ‘Wat hebben ze met je gedaan!?’
Ze sloot haar ogen.
‘Doet er niet toe.’
‘Doet er wel toe!’
Thomas sneed het laatste touw door en trok het meisje zachtjes overeind.
‘Au...’
Ze zakte weer in.
‘M-mijn enkel is gebroken’, zei ze.
Ik hoorde aan haar stem dat ze haar tranen in probeerde te houden.
‘Misschien kan ik je helpen’, zei ik en ik hurkte naast haar neer.
Heel voorzichtig legde ik mijn hand op haar enkel. Ik voelde mijn kracht stromen en ik sloot mijn ogen om me beter te kunnen concentreren. Thomas pakte mijn hand, wat me nog meer kracht gaf. Ik opende mijn ogen en glimlachte.
‘Beter?’
Het meisje knikte.
‘Heel erg bedankt. M-mijn naam is Sarah…’
‘Ik ben Sophie.’
‘Ik ben Thomas. Dit zijn Jasmijn en Lars.’
Sarah sloot haar ogen en deed ze weer open.
‘Ik wil graag met jullie mee maar ik ben nog niet in staat mijn verhaal te vertellen. Het spijt me.’
‘Je hoeft je niet de hele tijd te verontschuldigen’, zei ik en ik knipoogde.
Sarah bloosde.
’Hé, hallo, komt er nog wat van?!’, zei Luana boos.
Lars had haar al losgemaakt. Ik werd níº al gek van Luana, ze was zó egoïstisch!
‘Jaha, rustig’, zei ik boos.
Luana keek me chagrijnig aan. Lars ging naast Thomas zitten.
‘Pak allemaal iemands hand vast. Ik breng ons naar buiten.’
Ik pakte Sarahs hand en Jasmijn kwam naast mij zitten ze pakte mijn hand. Thomas pakte de hand van Sarah en Lars. Luana maakte de kring compleet tussen Lars en Jasmijn. Lars sloot zijn ogen. Dit moet echt moeilijk voor hem zijn, met z’n zessen.
‘Lars, wacht!’, zei Sarah heel plotseling.
Verbaasd keek Lars op.
‘Wat is er?’
‘Misschien… Misschien kan ik helpen. Mijn kracht is snelheid… En licht.’
Licht? Dan kan ze geen Dim zijn! Licht is het tegenovergestelde van Duister! Maar ik keek naar Sarah en ik wí­st gewoon dat ze een Dim was. Ze leek zoveel op Lucas…Lars knikte.
‘Laten we het proberen… Samen…’
Sarah en Lars sloten hun ogen… In één seconde stonden we buiten. Wauw, wat een kracht! Dacht ik verbaasd. Thomas glimlachte naar Sarah.
‘Wat een kracht!’
Sarah sloeg verlegen haar ogen neer. Heel even vroeg ik me af of ze weel eens lachte. Maar toen keek ze naar Thomas en glimlachte.
‘Ik heb door die kracht wel veel problemen gekregen…’, fluisterde ze zo zacht dat alleen ik het hoorde. Verbaasd keek ik haar aan, maar ze keek snel de andere kant op en deed alsof ze het niet gezegd had. Lars keek naar de lucht.
‘Laten we een kampvuur maken, het is al laat.’
‘Je denkt toch niet dat ik in de open lucht ga slapen, hè!’, zei Luana beledigd.
‘We hebben geen tent’, zei Thomas.
Luana zuchtte diep.
‘Hé, ik ben wel een prinses, die slapen niet in de open lucht!’
‘Heb jij een beter idee dan?’, zei Jasmijn geïrriteerd.
‘Nee.’
‘Nou dan! Zeur niet! Vergeet niet dat wij je uit de Dimgevangenis gered hebben!’
‘Tss. Jullie moesten wel!’
‘Hou op’, zei ik. ‘Kom we gaan brandhout zoeken.’
‘Ja, dí í g!’, zei Luana.
‘Dan wacht je maar hier’, zei ik.
‘Lars en ik gaan wel brandhout zoeken’, zei Thomas.
‘Dan zoeken wij wel eten, Jasmijn. En Sarah, blijf jij maar hier, dat is beter voor je enkel…’, begon ik, maar Sarah schudde haar hoofd.
‘Eerst… Eerst wil ik iets tegen Thomas en Sophie zeggen.’
Jasmijn trok Lars mee.
‘Kom, we gaan brandhout zoeken!’
Lars liep achter haar aan en Luana sjokte ook achter ze aan. Sarah liet zich voorzichtig zakken op een boomstam.
‘Ik denk… Ik denk dat jullie mijn echte identiteit moeten weten… Sophie, volgens mij heb je het al door… Ik…’
Ze stopte even en haalde diep adem.
‘…ben Sarah, Sarah… Dim.’
‘Dim!’, riep Thomas geschrokken.
‘Sst!’, zei ik. ‘Maak je verhaal af, Sarah.’
Ze knikte verdrietig.
‘Ik was altijd bij mijn broers, Lucas, Victor en Paul, maar ze keken niet naar me om. Omdat ik een meisje ben. Maar toen werd ik negen…’
Er rolde een traan over haar wang.
‘Ik kreeg mijn innerlijke krachten. Licht. En Snelheid. De Dims staan bekend om de kracht Duister, maar ik kreeg de kracht Licht. Mijn oudste broers waren woedend. Ze sloten me op in hun gevangenis. Lucas probeerde ze te stoppen, maar toen werd ook hij overwonnen door het Duister. Vanaf mijn negende zat ik opgesloten tot nu. Nu ben ik twaalf.’
‘3 Jaar!’, zei ik geschrokken.
Sarah knikte en toen begon ze te huilen.
‘Ik snap het als jullie niks met me te maken willen hebben, ik ben een Dim! Ik schaam me zo voor mijn broers dat ik 3 jaar lang niet gepraat heb. Luana probeerde me weer te laten praten, wat haar een beetje lukte. Ik ben jullie echt heel dankbaar. Maar ik denk wel dat het beter is als ik wegga, naar het westen of zo…’
‘Sarah… Je hoeft niet weg. Jij kan er niks aan doen…’, zei ik.
Thomas knikte.
‘Bovendien ben je veiliger als je bij ons blijft. Als je broers erachter komen dat je vrij bent komen ze vast meteen achter je aan.’
‘Weten jullie het zeker?’
Thomas en ik knikten.
‘Heel zeker?’
‘Ja, natuurlijk!’
Sarah zuchtte.
‘Dan snap ik jullie niet… Ik ben een Dim! Jullie Dim!’
‘Niemand is slecht, Sarah. Jouw broers ook niet. Het is de Duistere kracht die dat doet. Het zijn niet de mensen waar we tegen vechten, maar de Duistere kracht. Dat is ons doel. De Duistere kracht weghalen uit onze wereld’, zei Thomas.
Ik zag Sarahs ogen trillen.
‘Dat zei je mooi’, zei ik zacht.
Thomas glimlachte.
‘Sarah? Die blauwe plek… En je enkel… Hebben je broers dat gedaan?’
Ze knikte langzaam.
‘Maar… Ik weet niet wat ik moet doen… Ik weet dat jullie mijn broers gaan verslaan, maar ik kan niet mee…’
‘Misschien kun je bij de Strijders gaan helpen. Luana moeten we daar ook heen sturen. Je bent daar veilig.’
‘Nu meteen?’
‘Als je dat wil.’
Sarah schudde haar hoofd.
‘Ik wil nog een tijdje bij jullie blijven.’
Ze glimlachte.
‘Dat kan’, zei ik met een knipoog.
‘Kom, we gaan de rest helpen met het brandhout’, zei Thomas. ‘Ze vragen zich vast af waar we blijven.‘

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.