FanFic.nl

One Shot`s - Tokio Hotel

One Shot: Lost and Found

Milla;;
'Goedemorgen!' roep ik vrolijk en omhels Bill. Ik kijk hem aan in zijn slaperige ogen. 'Ik snap niet hoe jij zo vrolijk kan zijn `s morgens.' Ik haal mijn schouders op en loop langs Bill naar binnen.
Vanuit de keuken hoor ik geluiden, mensen die eten. Tom is het eerste wat me te binnen schiet.
Ik steek mijn hoofd om de deurpost van de keuken. 'Goedemorgen!'roep ik ook vrolijk naar Tom. Chargrijnig kijkt hij op van zijn bord en bromt iets terug. Ik ga naast hem zitten en por Tom in zijn zij. Snel maakt Tom een spastische beweging op zijn.
Hij zit nog maar half op de stoel. Ik grinnik en por Tom nog een keer in zijn zij.
Boem.
Toen zat Tom op de grond. Vanuit de deurpost hoor ik een lach komen en kijk naar de persoon. Bill. 'Wil jij ook geport worden?' vraag ik nog nagrinnikend. Snel stopt Bill met lachen en schud zijn hoofd. Snel daarna spurt hij weg. Snel ren ik erahteraan, maar Bill is sneller met die lange benen van hem.

Bill;;
Grinnikend stop ik om de hoek van het huis.
'Daar ben je.' hoor ik een bekende stem zeggen. Snel draai ik me om en zie Milla staan. Ik weet niet hoe snel ik daar weg moet komen. Ik ren in dezelfde richting als waar ik net vandaan ben.
Door mijn haast blijft mijn voet ergens in haken en ik zie de grond drastisch snel dichterbij komen. Ik sluit mijn ogen en voel hoe het gras me opvangt.
'Hebbes.' grinnikt Milla en gaat op me zitten. Snel port ze me in mijn zij en ik maak een beweging naar rechts.
Langzaam ga ik overeind zitten en haal Milla van me af. 'Oké, oké.' grinnik ik en ga overeind staan. Milla`s blauwe ogen kijk me speels aan. Haar donkerbruine haren bewegen speels mee op de wind.
'10, 9, 8.' telt ze langzaam af. Ik weet niet hoe snel ik me uit de voeten moet maken.
'0!' roept ze hard en sprint me achterna. Ik snap soms niet hoe dat kind zoveel energie kan hebben.

Milla;;
'Wat?' verbaasd luister ik naar mijn ouders. Ze hadden gebeld dat ze goed nieuws hadden. Goed. En dit valt niet onder goed bij mij, in tegendeel! Ik vind het alles behalve goed. Hoe moet dat dan met mijn vrienden? En school? En al dat andere?
Ik schud mijn hoofd. 'Ik ga niet mee.' zeg ik zelfverzekerd. 'Ik ga wel bij iemand anders wonen maar ik ga niet mee. Voor geen goud.' zeg ik en sla mijn armen over elkaar. Mijn moeder zucht even. 'Maar daar heeft je vader werk gevonden. Goed werk. Dan kunnen we vaker leuke dingen gaan doen. En dan krijgen we misschien wel een hond. Dat wou je toch zo graag?' Raar kijk ik mijn moeder aan. Alsof mijn hond mijn vrienden zou kunnen vervangen. 'Ik wil hier niet weg!' Gil ik en spring op. 'Ik wil niet naar Nederland.' Dat laatste woord spuug ik bijna uit. Ik heb geen idee wat ik daar moet zoeken. 'Daar, daar heb ik geen vrienden, en ken ik niemand en ik spreek de taal niet eens!' Ik klap dicht. De taal. Ik snap nooit iets van Nederlands. Ik zeg alles fout en vergeet vanalles.
Zacht, zodat mijn moeder het niet hoort, vloek ik in mezelf en storm de deur uit. Het eerste wat in me te binnen schiet is Bill en Tom.
Mijn benen lijken me vanzelf naar hun huis te brengen. De gedachte dat ik hier misschien voor het laatst loop zorgt ervoor dat er tranen in mijn ogen verschijnen.
Snel bel ik aan en Bill staat in de deuropening. Als hij mij ziet dan slaat hij gerustellend zijn arme om me heen. Tom komt aangelopen en kijkt toe. Bill en Tom zijn mijn grote broers die ik nooit gehad heb. Ik geef veel om ze. Ik ken ze ook al bijna mijn hele leven.'
'Ssst.' probeert Bill me te sussen. VOl overgave stort ik me in zijn armen. Mijn tranen kan ik niet langer inhouden. 'Ssst.'zegt Bill nog een keer op een gerustellende toon. Zijn toon lijkt me gerust te stellen.
'Wat is er Milla?' vraagt hij als ik gekalmeerd ben. Ik zit tussen Tom en Bill in de bank met een kop warme thee in mijn armen. 'Ik, ik.' stotter ik. 'Ik ga verhuizen.' Bill en Tom zeggen een lange tijd niks.
'mijn vader heeft werk gevonden.' zucht ik. 'In Nederland. En nu gaan we daar heen. ma heeft al een huis gekocht zegt ze. Ons huis hier is al verkocht. Over een maand verhuizen we.' Alles komt er in een adem uit. Tranen springen in me ogen als ik denk aan wat ik net gzegd heb. Een maand. Dat is al heel snel. En ik wil nog lang niet weg! Gerustellend wrijft Bill over mijn arm. 'Het komt wel goed Milla.' zegt hij gerustellend. Bij ma zou ik ertegen in zijn gegaan, maar bij Bill is er iets dat me tegenhoudt. Het zorgt ervoor dat ik mijn mond houd, en dat is misschien maar beter ook nou.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.