FanFic.nl

Toms Twin

Poor mom

Tom.
“Vertel mij nou eens haarfijn wat jou probleem is?!”�
“Met alle plezier, Kaulitz.”� Gott, zo noemt ze mij altijd wanneer ze boos is. Geërgerd blijf ik haar aankijken. Haar hoofd staat op springen, dat is te zien aan de rode kleur die optrekt in haar wangen en de opengesperde ogen. De blonde haren zitten wild van het snelwandelen en haar handen zijn gevormd tot vuisten, klaar om mij eens een klap te verkopen.
“Dat kind is mijn probleem! Ze zet één stap ik ‘ons’ leven en gelijk veranderd er hier alles! Ik kom op dingen achter die ik nooit had geweten en je doet als of het de normaalste zaak is van de wereld! En dan jou ook nog eens vinden boven met haar in jou armen. Nou mag jij het mij eens goed uitleggen, want shoot me if i’m wrong, maar daar klopt toch echt iets niet aan!”� Ze neemt een diepe hap adem en perst haar lippen op elkaar om zo haar woede onder controle te houden. In mijn gedachte heb ik allang een geweer in mijn handen, alleen ik weet zelf dondersgoed dat het niet de goede oplossing is. Buiten dat, dan zou ik haar te veel missen en een bloedhekel aan mezelf hebben. Sterker nog, ik zou niet eens kunnen leven met mezelf zou ik haar neerschieten!
“Praat niet zo over haar, ik ken haar zoveel langer dan dat ik jou ken. En over wat ben je zogenaamd ‘achter gekomen’? Dat slaat dus echt op helemaal niks! En over dat van wat boven is gebeurd, dat was niets. Te minste, voor jou was dat niets! Voor mij betekende dat moment ontzettend veel! Ik heb haar zo gemist, wat zou jij doen als jouw beste vriendin voor een lange tijd van je weg was? Dat je opeens moest proberen te leven zonder de persoon waar je zoveel om geeft. Het is precies hetzelfde als Bill voor een lange tijd weg zou gaan. Je zou dan ook niet zo kwaad reageren zoals je nu doet, dat hoop ik te minste! Rea betekend net zoveel voor me als mijn tweelingbroertje, en bij vertrek heeft ze wat van me weggescheurd wat zoveel pijn heeft gedaan en nu is ze terug. Haar even omhelzen laat me het weggetrokken deel terug voelen, is dat zo verkeerd?!”� Ik sta letterlijk te hijgen als een paard wanneer ik al mijn frustratie en opgekropte emoties er heb uitgeschreeuwd.
Evelyn staat voor me met tranen in haar ogen. Shit, ik wilde haar niet aan het huilen maken! Een snerpend gevoel trekt door mijn lichaam.
“Liefje.”� Ik trek haar in mijn armen en sluit ze stevig om haar heen. “Je weet dat ik het haat om ruzie met je te hebben,”� fluister ik in haar oor en kus zachtjes op haar kruin. Haar snikken worden gesmoord door mijn dikke vest. Ze knikt zachtjes en zet haar nagels dieper in mijn rug. Gekalmeerd probeer ik mijn handen over haar rug te strelen.
“Wat is het probleem?”� Simone komt naast Bill staan die van een afstandje onze ruzie heeft bekeken. Ze kijkt bezorgd. Altijd als ze bezorgd is gaat ze met haar hand over haar linkerpols, waar een bedelarmbandje omheen zit, die je van afstand hoort rinkelen. Zo nu ook. Haar ogen stralen ook altijd anders, angstig misschien? Haar pupillen lijken een pak groter dan normaal. Al goed, ze is dus bezorgd en hoe moet ik dit aanpakken? Zeggen dat Evelyn eigenlijk gewoon hartstikke jaloers is, alleen dat geeft ze niet toe. Dat haar ‘dochter’ het probleem is van onze ruzie. Liever niet, dat laat ik aan Bill over, want ik durf én kan dat niet.
“We, euhm-”�
“Ik mag Rea niet echt, that’s all.”� Mijn mond zakt nu werkelijk open. Snapt ze dan niet dat die woorden Simone pijn gaan doen? Heeft ze nou serieus geen enkel besef?! Woede borrelt alweer op, en dan nagaan dat we het nét hadden bijgelegd. Een gesprek over Rea ligt mij blijkbaar wat gevoelig, iemand problemen mee? Aan Simone te zien ligt het haar ook niet zo makkelijk, want haar donkere ogen krijgen een waterig laagje. Ze weet ze nog net te bedwingen en snuift alleen kort. Ze heeft haar hand steviger om haar pols gelegd en geeft de bedeltjes geen kans meer om te klingelen. Haar lippen zijn op elkaar geperst, kleuren wit door de druk die ze erop legt om zo geen snik los te laten.
Simone geeft hartstikke veel om Evelyn, daarom doet het nog meer pijn om te horen dat één van de twee dierbare de andere niet mag.
Bill staat er ook wat moeilijk naast, heeft geen idee hoe hij nu moet handelen. Boos worden, mam troosten, of gewoon zijn mond houden. Nu doet hij het laatste, maar ik vraag me af of het daarbij blijft.
“Hoe kan je dat nou weten, Evelyn? Je kent haar niet eens, net een uurtje misschien. Rea is écht een schat, daar zul je wel achterkomen, je moet gewoon even aan haar manier van denken wennen. Ze is vrij filosofisch ingesteld. Denkt aan dingen waar wij nooit aan zullen denken. Discussieert erover tot dat ze vindt dat ze een goed antwoordt heeft gevonden. Geef haar gewoon een kans, dan nu al conclusies te gaan trekken. Doe het dan te minste voor ons.”� Verbaasd bekijk ik Bill die bijna op instorten staat. Zijn eigen woorden hebben hem nóg meer laten denken hoe erg hij zijn beste vriendin heeft gemist. Hij heeft precies uitgelegd hoe Rea is. Het zou mij nooit zo goed zijn gelukt zoals Bill het net heeft gedaan. Goed gedaan broertje.
Ik kijk voorzichtig naar mijn vriendin, die even verstomd naar Bill kijkt. Ze had het totaal niet verwacht van hem. Hij bemoeit zich niet al te snel met haar, maar hij mag haar wel. Dat weet ik, hij verteld wat hij vindt van mijn vriendinnetjes die ik mee naar huis neem, en Evelyn was hij weg van. Dat doet je goed om te horen.

Reacties: