FanFic.nl

Ik lig op mijn rug in het gras...

Deel 1

Het is midden in de nacht en ik kan niet slapen. Ik lig al een uur klaarwakker in mijn bed als ik besluit even op te staan. Ik loop naar de badkamer en drink een glas water. Meestal helpt dat als ik niet kan slapen. Als ik terug mijn kamer inloop zie ik hoe licht het in mijn kamer is. Als ik door het raam naar buiten kijk, besef ik dat dat door de volle maan komt. De volle maan is groot, en mooi. Ik kijk er een tijdje naar.
Dan krijg ik een idee. Ik schiet in mijn trainingsbroek aan en trek een warme trui over mijn hoofd. Zo stil als ik kan sluip ik naar beneden om mijn ouders niet wakker te maken. Eenmaal benden trek ik vlug mijn Nike gympen aan en sluip zo zachtjes mogelijk het huis uit.
Op straat is het aardedonker, afgezien van de lantaarnpalen. Ik loop richting het park, waar ik wel vaker kom. Hoewel ik niet bang ben, steek ik mij handen in de zakken van mijn broek en loop ik stevig door. Ik kom gelukkig niemand tegen.
Als ik bij het park aankom, ga ik naar mijn favoriete plekje. Het is een heuveltje, bedekt met gras. Daar ga ik graag zitten als ik na wil denken. Zoals nu dus. Ik trek de capuchon van mijn trui over mijn hoofd en ga achterover in het gras liggen. De maan is bijna recht boven me. Dan schiet me opeens een stukje tekst te binnen en ik begin zacht te zingen:

‘Je kunt goed zingen.’ hoor ik opeens een stem naast me zeggen. Ik schrik me dood en ga meteen rechtop zitten. Als ik naast me kijk zie ik een jongen staan. Hij heeft ook een capuchon op zijn hoofd, waardoor ik zijn gezicht niet goed kan zien. ‘D-dank je.’ zeg ik dan maar, als ik van de schrik ben bekomen. De jongen gaat naast me zitten, met zijn knieën opgetrokken, waardoor hij er met zijn hoofd op kan steunen. Doordat de maan zijn gezicht beschijnt, kan ik het beter zien. Het valt me op dat hij een piercing in zijn rechterwenkbrauw heeft. Een tijdje zitten we stil naast elkaar. ‘Mooi hè?’ zegt hij ineens. Opnieuw schrik ik van zijn stem. ‘Mooi wat?’ vraag ik. ‘De maan.’ zegt hij en wijst naar boven. ‘Oh. Ja. Ik kijk er vaak naar als ik me eenzaam voel.’ zeg ik. ‘Ik ook.’ zegt hij. Weer is het even stil. ‘Kom je hier vaak?’ vraag ik. Eigenlijk is het meer een vraag om de stilte te verbreken, maar hij antwoord toch. ‘Nee, jammer genoeg niet. Ik ben niet veel thuis.’ ‘Waarom niet?’ ‘Omdat... Ja... Hoe zeg je dat...’ antwoord hij vaag. ‘Daar heb ik veel aan.’ zeg ik lachend. De jongen glimlacht. ‘Hoe heet je eigenlijk?’ vraag ik dan. De jongen kijkt me verbaasd aan, waarop ik verbaasd terug kijk. ‘Bill.’ antwoord hij dan. ‘Aangenaam Bill. Ik heet Silver.’ zeg ik. ‘Silver?’ vraagt hij verbaasd. ‘Niet mijn echte naam. Mijn echte naam is stom.’ zeg ik. Daarop moet Bill lachen. ‘Dat is niet grappig. Jij zou ook niet blij zijn als je een meisje zou zijn en je ouders hadden je Mickey Brooklyn genoemd.’ zeg ik nukkig. Nu moet Bill nog harder lachen. ‘Ik kan wel begrijpen waarom je dat niks vind.’ zegt hij dan nog na hikkend van het lachen. ‘En bedankt.’ antwoord ik droog. Waarop Bill weer moet lachen. Ik kijk hem aan en door zijn gezicht moet ik ook lachen. ‘Het is lang geleden dat ik zo gelachen heb.’ zegt hij dan serieus. ‘Echt? Hoezo? Lachen is gezond hoor!’ roep ik uit. ‘Weet ik.’ zegt Bill lachend. ‘Hoe zou jij het vinden om 11 maanden per jaar van huis te zijn?’ vraagt hij dan heel serieus. ‘Dat zou ik niet overleven! Zonder mijn familie en vrienden...’ zeg ik. En ik meen het. Bill zucht eens diep. ‘En vertel eens, waarom ben jij 11 maanden per jaar van huis?’ vraag ik dan, omdat ik ergens wel nieuwsgierig ben. ‘Weet je dat niet?’ vraagt hij dan verbaasd. ‘Ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten weten.’ zeg ik en ik kijk hem aan. Hij kijkt me blij, zelfs bijna opgelucht aan. ‘Tenminste iemand die ons niet kent...’ mompelt hij dan zachtjes. ‘Hoe bedoel je?’ vraag ik. Hij begint te vertellen: ‘Ik zit in een band. We zijn in heel Europa bekend en we willen binnenkort proberen om in Amerika door te gaan breken. Daarom ben ik niet veel thuis. We zijn eigenlijk continue op tour, interviews, concerten, tv opnames, videoclips en ga zo maar door.’ Even blijf ik stil. Een band? Wat gaaf! ‘Dat moet toch juist super gaaf zijn? Ik bedoel, door Europa touren, op plekken komen waar je normaal nooit zou zijn, voor zalen vol mensen staan die komen om jou te horen spelen...’ droom ik weg. Bill zucht.

Reacties: