FanFic.nl

Don't Walk Away [TC]

Chapter 1.1 - Tom - Before the Concert

Terwijl ik door de gangen slenter, hoor ik het gegil van buiten. Zelfs de driedubbele muren bezet met beton is niet meer bestand tegen al die fans.
Ik grijns.
Ik vind het niet erg om al die aandacht te krijgen. Genieten moet je ervan, niet het verafschuwen. Maar ik ben de enige die er zo over denkt. Bill is de extreemste. Hij mist het vrij naar buiten gaan om te shoppen, en hij klaagt minstens drie keer per maand dat hij meer dingen wil doen voor zichzelf, en met mij.
Maar ik, ik heb er helemaal geen problemen mee. Ik krijg elk meisje dat me leuk lijkt, ik moet maar met mijn vingers knippen en ik krijg wat ik wil, alles wordt voor me gedaan en ik word op mijn wenken bedient. Wat wil je nu nog meer?
Ik haal een hand door mijn dreadlocks en klem de andere hand om de rode baar van de nooduitgangdeur. Als ik hem op een kiertje zet, glipt al het gegil naar binnen. De fans merken me op, persen zich over of door het hekken waar ze achter staan om toch maar bij me te kunnen komen. Als ik een tweetal bodyguards bij me had, ging ik nu naar buiten. Maar ik ben maar alleen, en alleen overleef ik het buiten niet. Hoe graag ze me ook zien, en hoe erg ze ook hopen dat mij nooit iets overkomt, als ik buiten ga, beteken die fans mijn dood.
En ik wil nog niet dood, ik geniet teveel van het leven om dat nu al op te geven.
“Kom je, Tom?”�
Het is onmiskenbaar Bill. Als ik de deur weer toe trek en mijn hoofd in de richting van het geluid beweeg, zie ik dat het inderdaad Bill is. Zijn haar is nog nat en kleeft tegen zijn gezicht, hij heeft zijn jeans en schoenen al aan maar zijn T-shirt nog niet.
“Waarom loop jij, in hemelsnaam, halfnaakt door Ahoy?”�
Blozend draait hij zich om en beent dan de gang uit, om een andere in te gaan. Nog geen twee seconden later loopt hij mijn gezichtsveld weer in om een andere gang in te gaan.
Hij heeft ook het oriëntatiegevoel van een kleuter.
“Tomi?”�
Hij schuift blozend de gang weer in, stopt vlak voor mij en kijkt me met grote oogjes aan. Als mijn wederhelft zou hij moeten weten dat ik daar niet in trap. Mijn oogjes en glimlachjes zijn veel effectiever. Maar, ik wil niet dat het concert een uur moet uitgesteld worden omdat ‘de zanger zijn kleedkamer niet meer vond’ en ik daar nog eens de directe reden voor ben. Dus doe ik teken dat hij me moet volgen en loop de juiste kant uit.

“Eindelijk, daar zijn jullie!”�
Het is David. Natuurlijk, wie anders. Hij geeft me mijn kleren en duwt me dan de badkamer in. Zijn preek, tegen Bill, hoor ik zelfs door de muren heen. David heeft geen meute fans nodig om iets overal hoorbaar te laten zijn, hij heeft een gave om heel luid te kunnen roepen. Tot onze ergernis.
Ik leg mijn kleren in de wasbak, pak een handdoek uit de kast en begin me dan uit te kleden. Mijn oude kledingstukken vliegen in één van de hoekjes van de veel te kleine kamer. Als ik in mijn boxer sta, stap ik naar de douchecabine en zet de kranen al open. Het water stroomt uit de kraan, wordt warmer en laat dan een aangename stoom vrij. Pas dan draai ik het knopje om en sijpelt al het water uit de douchekop.
Ik spring eronder. Even ril ik, maar dat maakt al snel plaats voor een aangenaam gevoel. Alles wast weg, water baant zich een weg langs mijn buik naar beneden, enkele druppels gaan onder mijn oor door en volgen mijn kaaklijn. Weer ril ik, deze keer van genot en niet van de koude.
“Tom, schiet je wel op, ja?!?”�
Waarom verstoort David ook weer alle mooie momenten?
Met een zucht pak ik de fles kokoswax en spuit ongeveer de helft van de inhoud in mijn hand. Met zorgvuldige bewegingen masseer ik het op mijn dreads. Mijn dreads zijn heilig en verdienen de beste verzorging! Ik ben nog net niet zo gesteld op mijn haar als Bill, maar het komt toch in de buurt.
Schuim glijdt over mijn armen naar beneden en hoopt zich bij het putje op.
“Tom?!?”�
“Jaa-aah!”� antwoord ik geïrriteerd en zet dan de douche af. Ik douche me wel na het concert, was ik toch wel van plan, want zo kan ik niet in rust genieten van de kleine dingen in mijn leven. En dan zeuren ze dat het sterrenimago me naar mijn hoofd stijgt. Zij zorgen ervoor dat het zo lijkt!
“Mag ik in de badkamer komen?”�
“De deur is nog open.”�
Bill opent de deur, de helft van het stoom glipt naar buiten.
“Wow, ik zie hier bijna niets.”� zegt hij grinnikend en loopt dan naar de spiegel, gaat met mijn handdoek over de spiegel en haalt dan zijn tasje met make-up uit de kast.
“Uhum, mag ik misschien mijn handdoek?”�
Hij draait zijn hoofd in mijn richting, ziet dat ik naakt en kletsnat voor hem sta en…
“Gadverdamme, Bill, wat zit je te kijken?”�
Blozend gooit hij mijn handdoek naar me toe en scheurt dan zijn blik van me af. Ieuw, wat moet ik daar dan weer van denken? Ik weet dat ik onweerstaanbaar ben, maar dat zelfs mijn broertje me zó bekijkt.
Walgend schud ik mijn hoofd en klem mijn handdoek angstvallig om me heen. Bill neuriet een liedje terwijl hij zijn oogpotlood opbrengt.
“Hoe kan het dat jij er nooit je oog mee uitprikt?”�
“Ervaring, Tom. Ervaring!”�
“En als je zenuwachtig bent?”�
“Dan neurie ik een liedje.”�
“Dus je bent zenuwachtig?”�
“Alleen maar.”�
Ik vis mijn nieuwe boxer uit de wasbak en draai me om als ik die aan wil gaan doen.
“Oh, we hebben trouwens nog een Meet&Greet vandaag.”�
Ik wankel op mijn ene been - Ik was bezig mijn boxer aan te doen door op één been te gaan staan en de elastiek over het andere been te trekken - en val dan met een smak op de grond. De koude tegels zuigen zich tegen mijn wang, of is het andersom, en mijn hoofd bonst.
“Meet&Greet?”�

Reacties: