FanFic.nl

I Gotta Find you

1. I gotta find you.

“Wie komt er hier bij ons op het podium?”�
De zaal begint te gillen en te springen, maar ik sta enkel stil. Ik kijk. Recht in zijn ogen.
Ik word verblind door een licht, en als ik weer kijk zie ik een uitgestoken hand. Zijn hand. De brede glimlach om zijn lippen laat me blozen, en ik pak zijn hand aan. Hij trekt me voorzichtig op het podium, en dan sta ik naast ze. Alle drie.
“We doen I Gotta Find you, ken je die?”�
Ik knik heftig - natuurlijk ken ik die! Een microfoon word me in de handen gedrukt en hij fluistert in mijn oor dat hij een seintje geeft als ik moet. Net als ik hem wil vragen wat dat seintje is, begint de muziek en begint hij te zingen.

Everytime I think I'm close to the heart
What it means to know just who I am
I think I've finally found a better place to start
Where no one ever seems to understand

I need to try to get to where you are
Could it be you're not that far

You're the voice I hear inside my head
The reason that I'm singing
I need to find you
I gotta find you
you'r the missing piece i need
the song inside of my
i need to find you
i gotta find you

Oh yeah
Yeah yeah

Hij geeft een seintje, ik zet net op tijd in. Te laat merk ik dat hij niet meezingt, maar me enkel aankijkt en mijn hand vastpakt. Ik zing, alsof ik doodga als ik het niet zou doen. En de zaal is muisstil. Hij valt weer in als we bij het refrein komen, en we zingen samen. Een magisch gevoel overvalt me en het is alsof hij en ik alleen op de wereld zijn, met onze muziek en microfoons.

You're the remedy I'm searching hard to find
To fix the puzzle that I see inside
Painting all my dreams the color of your smile
When I find you we will be alright

I need to try to get to where you are
Could it be, your not that far

You're the voice I hear inside my head
the reason that I'm singing
I need to find you
I gotta find you
You're the missing piece I need
the song inside of me
I need to find you
I gotta find you

Been feeling lost,
can't find the words to say
Spending all my time stuck in yesterday
Where you are is where I wanna be
Oh next to you ... and you next to me
Oh I need to find you ... yeah

You're the voice I hear inside my head
the reason that I'm singing
I need to find you
I gotta find you
You're the missing piece I need
the song inside of me
I need to find you
I gotta find you

You're the voice I hear inside my head, the reason that I'm singing
I need to find you (I need to find you)
I gotta find you (I gotta find you)
You're the missing piece I need
the song inside of me
I need to find you
I gotta find you

Yeah,yeah ... I gotta find you

De laatste noten zing ik zacht, maar lang en ik kijk hem aan. Hij kijkt diep terug en laat mijn hand niet los. Het is alsof we in trance zijn, nog steeds. Ik hoor het oorverdovende geklap van het publiek niet, en word pas weer ruw op de aarde getrokken als Nick me bij mijn schouder pakt.
“Dat was echt heel erg goed! Je mag nu weer gaan zitten.”�
Ik knik, verdoofd, en laat me het podium afleiden. Als ik naast Jessie ga zitten, kijkt ze me met open mond aan.
“Girl, you rocked soooo hard! Wauw, dat was echt cool!”�
Ik voel weer het bloed naar mijn wangen stijgen, en dan hoor ik dat de muziek weer inzet. Hij begint te laat. Ik kijk op, weer recht in zijn ogen. Mijn ogen blijven naar hem kijken, zelfs als Kevin voor hem gaat staan blijf ik kijken. Staren, eerder.
“Terug op het podium!”�
“Dat kan toch niet!”�
“Het moet!”�
Flarden van een gesprek tussen hem en zijn broers. Dan valt het licht weer op mij, en zie ik weer zijn uitgestoken hand. Het is net een flashback.
“Je mag nog één nummer, welke wil je?”� Hij fluistert het in mijn oor en ik kijk hem verbijsterd aan.
“Please be mine?”� vraag ik zachtjes en hij knikt. Dan pakt hij weer mijn hand en trekt me iets verder het podium op. Dezelfde microfoon als net krijg ik in mijn handen gedrukt - ik zie het aan het stickertje. Als ik even het publiek in kijk zie ik Jessie haar beide duimen opsteken, ik glimlach breed en zwaai naar haar.
We beginnen precies tegelijk met zingen, alsof het afgesproken werk is. Ik wend mijn ogen niet van de zijne, hij kijkt ook geen andere kant op dan die van mij. Het is alsof ik in een grote droom zit en zometeen wakker word, maar ik voel aan de andere kant ook dat het echt waar is. Dan hoor ik dat Nick de tweede stem erbij doet, terwijl ik het refrein zing wat hij normaal zou doen. Ik kijk weer voor me, en voel hoe zijn vingers zich verstrengelen in de zijne. Het is net alsof ik dagelijks optredens geef, met zo veel gemak gaat het. Ik wend mijn blik pas af als de muziek wegsterft en de zaal even dodelijk stil is. Dan begint iedereen te juichen en een bredere glimlach dan die van wie dan ook glijd over mijn gezicht. Ik voel hoe hij me even tegen zich aandrukt en knuffel hem.
“Dankje.”� Fluisteren we tegelijk en hij grijnst.
“Geen dank.”� Een twinkel in zijn ogen, een mysterieuze glimlach om zijn lippen. En dan ga ik voor de tweede keer het podium af, onze vingers raken elkaar nog zo lang mogelijk aan. Als ik weer zit, begint Nick met de pianosolo van What I Go to School for.
Ik herken het nummer meteen.
Gelukkig zingt hij nu wel goed, maar hij kijkt nergens anders meer naar dan mij. Ik probeer hem met mijn ogen te vertellen dat hij ook aandacht aan de rest van de zaal moet besteden, maar dat doet hij niet. De glimlach om zijn lippen word alsmaar breder en dan draait hij zich plots om, om even als een klein kind over het podium te rennen en te springen. Maar al gauw staat hij weer op exact dezelfde plek, en vinden zijn ogen de mijne weer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.