FanFic.nl

I Gotta Find you

2. Higher Love

Ik kan mijn blik niet van haar afkrijgen. Het zingen gaat haast op de automatische piloot en ik beweeg veel minder dan bij een normaal concert. Ze neemt me helemaal in beslag. De glimlach om haar mond laat mij ook glimlachen, breder dan ik ooit gedaan heb. Haar stem blijft maar nagalmen en plots bedenk ik me dat ik niets van haar weet, zelfs haar naam nog niet eens. En ze woont in een compleet ander land. De moed zakt me even in de schoenen en ik vergeet te zingen.
Nick stoot me aan, en ik zet net op tijd weer in. Het is wel opgevallen, maar ik heb het nog kunnen redden. Na het concert ga ik meteen naar haar toe.

Ik probeer door de mensenmassa heen te komen, maar ze laten me niet door. Nee, integendeel, ze vragen allemaal om handtekeningen en foto’s.
“Later! Zo meteen!”� Roep ik, het helpt maar half. Ik zie haar door de deur verdwijnen, ze kijkt zoekend om zich heen. Wie zoekt ze, een vriendje? Ik kan mezelf haast wel voor mijn kop slaan, hoe kan ik zo gek van een totaal onbekend meisje zijn. Mijn blik zoekt haar, hoewel ik weet dat mijn ogen haar niet zullen vinden. Eindelijk ben ik dan ook de deur door, maar ik zie haar niet meer. Moedeloos laat ik mijn hoofd zakken, en staar naar de grond. De gillende meisjes om me heen hoor ik maar half.
Waar is ze?
Waar is de prinses, met mijn hart er vandoor gegaan?
Waar kan ik haar vinden?
Vragen schieten door mijn hoofd maar ik kan geen antwoord vinden. Het lijkt verdacht veel op de situatie uit Camp Rock, al had ik daar enkel Demi’s stem gehoord en deed ik alsof. Nee, dit is echt.
Rotterdam is groot, dat weet ik. En de kans bestaat dat ze daar zelfs niet eens woont. Mensen vanuit heel Nederland komen, want het was het enige concert hier. Ik vervloek het feit dat ik straks alweer naar België moet, en besluit haar te gaan zoeken. De eerste de beste die ik zie vraag ik of ze het meisje hebben gezien dat op het podium stond, maar ik krijg een negatief antwoord. Niet gezien. De volgende weet het ook niet en die daarna kijkt me gekwetst aan, alsof ik zojuist een hele lange relatie heb beëindigt. Dan krijg ik eindelijk een verlossende tip, een meisje weet een richting aan te wijzen. Snel ga ik die kant op, en vraag onderweg nog meer mensen naar het meisje van het podium. Sommigen kijken me verbaasd aan, anderen halen hun schouders op, enkelen beginnen te gillen of te huilen en slechts twee weten me wijzer te maken.
Ze was net in een auto gestapt, een ander kon me vertellen dat een van de beide meisjes “op naar Eindhoven!”� had geroepen. Ik bedank ze vriendelijk en vraag een richting.
Rechtsaf, wijst het meisje me aan en ik bedank haar weer. Dan trek ik een sprintje, naar de volgende personen die ik tegenkom.
Een zwarte Opel, het type wisten ze niet. Goed. Nog meer informatie. Het is al donker, dus ik zie niet echt veel kleurverschil, maar toch ren ik verder.
Niet beseffend dat het hopeloos is.

Pas na een kwartier kom ik hijgend tot stilstand, doodop leun ik tegen een gebouw aan. Mijn telefoon gaat plots over, en ik hoop dat zij het is.
Hoe verassend, ze is het niet. Natuurlijk niet. Ze heeft mijn nummer niet eens.
“Joe, waar ben je in vredesnaam!”� Ik hoor Nick roepen en Kevin op de achtergrond, blijkbaar zijn ze niet blij. Dan hoor ik de gillende fans en sla mezelf voor mijn kop.
“Ik.. ik kom eraan.”�
Vertwijfeld kijk ik om me heen, ik heb echt geen flauw idee waar ik heen moet. Weer schiet ik iemand aan, om te vragen waar ik heen moet voor het Jonas Brothers-concert.
De man weet me te vertellen waar ik heen moet en ik roep bedankt terwijl ik alweer vijf meter gelopen heb. Niet veel later kom ik totaal uitgeput aan bij een enorme groep mensen, en ik dring me erdoor heen. Dan kom ik bij de tafel waar Nick en Kevin achter staan, ze kijken me boos aan.
“Waar was je.”� Vraagt Nick kortaf, met een verbeten stem.
“Ik zocht hí¡í¡r.”� Ik zie Kevin en Nick precies tegelijk met hun ogen draaien.
“Vergeet haar, Joe. Ze is gewoon een fan, en kan toevallig goed zingen. Ze woont in een compleet ander land, je weet niets van haar. Dus, vergeet het.”�
Ik zucht diep, want ik weet dat het waarheid is. Afwezig zet ik de eerste handtekening, ik kijk door de menigte heen. Misschien is ze er nog, voor een handtekening. Tevergeefs zoeken mijn ogen haar, nergens kan ik haar donkerblonde -bijna bruine- haar vinden. De lichtgroene ogen duiken eveneens niet op. Een meisje drukt me een telefoonnummer in mijn handen, zie ik. Ik stop het papiertje afwezig in mijn broekzak, en zet een handtekening. Mijn hand begint vijf minuten later pijn te doen van het schrijven, en ik staar moedeloos voor me uit.
“Joe, zet je handtekening!”� Kevin zucht diep en dat is logisch. Het wil gewoon niet meer. Ik ben blij als de handtekeningensessie afgelopen is, maar toch ook teleurgesteld. Ik heb haar niet meer gezien.

Mijn ogen kijken onafgebroken naar buiten als het landschap voorbij flitst. Ik ben ontsnapt. Eigenlijk zou ik nu in de tourbus moeten zitten, richting België, maar ik zit in een blauw met geel monster dat met een enorme snelheid door het landschap raast. Eindhoven, het blijft maar door mijn hoofd galmen.
“Na dit station gaat deze intercity door in de richting van Eindhoven, het eindpunt.”�
Ik schrik op bij het horen van Eindhoven, maar verder snap ik niet waar de man het over heeft. Een klein stationnetje, zie ik, en de naam op het bord is niet iets in de richting van Eindhoven. Ietwat meer ontspannen zak ik terug in de bank, maar dan gaat mijn telefoon over. Nu pas.
“Joe! We hebben je overal gezocht, we kregen zes keer je voicemail, waar ben je?!”� Het is mijn moeder, en dat gaat me iets aan het hart.
“Ik zoek, ik moet haar vinden. Zoals we samen zongen, het hoorde gewoon zo te zijn. Haar stem blijft nagalmen, mam. Ik moet haar echt vinden. I gotta find her.”�
Een diepe zucht en ik hoor Kevin op de achtergrond roepen.
“Joe, je moet naar België. Waar zit je?”�
“In de trein, richting Eindhoven.”� Zeg ik zacht, met een zucht. Ik hoor Nick paniekerig vragen waar ik ben, hij loopt alweer te stressen.
“Luister goed. Als je de trein uit komt, moet je naar een centraal punt lopen. Dan halen we je daar op. We moesten toch al richting Eindhoven.”�
Ik weet dat het gelogen is, maar ik laat een instemmend geluidje horen. Toch weet ik bij mezelf al dat ik echt niet naar dat centrale punt ga, ik ga zoeken. Geen flauw idee waar te beginnen. Maar het moet.
Dit voelt echt, puur, groots.
Zij is het voor mij, zij is diegene waar ik naar zoek, het missende stukje in mijn hart. Het lijkt net alsof ik I Gotta Find you echt voor haar gezongen heb, zo erg sluit het bij haar aan.
Station Eindhoven.

Zoekend kijk ik om me heen, en ik ren weg van het station. Plots bedenk ik me dat ik geen enkel aanknopingspunt heb, enkel dat ik het meisje zoek waarmee ik heb gezongen op het concert. Ik hoor wat meisjes gillen, en besluit op ze af te lopen en ze te vragen of ze bij het concert waren.
Één meisje was er inderdaad, en ze kende het meisje van het podium niet. Ik bedank ze -mijn bedankjes zullen onderhand wel afgemat klinken, zo vaak heb ik het al gedaan- en vervolg mijn weg. Elk meisje dat begint te gillen als ze me ziet, schiet ik aan en na een halfuur heb ik eindelijk iemand te pakken die me meer kan vertellen.
“Ze zat naast me, gisteravond. Haar naam was.. Anne. Anne en dan nog iets. En haar vriendin heette Jessie, zij woont hier in Eindhoven.”�
Na zo’n twintig keer bedankt weet ik meer en bedenk ik me dat ik het beste naar het gemeentehuis kan gaan, om te vragen of ze toevallig weten waar Jessie uit Eindhoven precies woont. Met goede moed vraag ik iemand de weg erheen, en dan begin ik weer te rennen. Misschien is ze wel vlakbij.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.