FanFic.nl

I Gotta Find you

4. Hey we're gonna be allright

“Kan ik u helpen?”� Herhaalt ze, dit keer in het Engels.
“Ik ben op zoek naar Jessie, die moet hier in de buurt wonen..”� Ze kijkt me vertwijfeld aan en trekt één wenkbrauw op.
“Jessie uit Eindhoven? Als je niet meer weet, schieten we er weinig mee op.”�
“Joseph Adam Jonas!”�
Geschrokken draai ik me om. Kevin. Hij is in drie driftige stappen bij me. Ik sla mijn ogen vast neer en kijk schuldbewust naar de vloer.
“Je weet echt niet wat je aanricht, hé? í�lle concerten zijn verplaatst. We hadden nu in België moeten zijn!”� Een hele preek begint maar het gaat allemaal langs me heen. Ik voel me net een klein kind dat een snoepje heeft gestolen.
Hij trekt me weer mee naar buiten, waar de auto al klaar staat. Als verdoofd stap ik in, terwijl ik strak voor me uit blijf staren. Het besef is plots gekomen als een sluipmoordenaar.
Ik heb beseft dat het allemaal volkomen zinloos is en enkel slecht voor de band. Ik maak de droom van velen kapot, als ik mijn eigen onnavolgbare droom achterna ga. Stiekem hoop ik dat mijn zoektocht op TV was, en dat ze me zelf op zou zoeken. De fanmail, besluit ik bij mezelf, word de komende tijd niet met rust gelaten.

We rijden de snelweg af, het is helemaal niet zo gek ver van Eindhoven naar Brussel. Ik zucht en kijk verveeld naar buiten. De lucht is grauw. Typisch Nederlands -of Vlaams- weer, zegt iedereen.
“Ik denk dat het beter is als ik het ‘publiekduet’ doe.”�
Het is Nick’s stem die de stilte verbreekt en hij kijkt me vragend aan. Het publiekduet was iets van mijn hand, ik had het bedacht, en meestal doe ik het. Ik knik. Ze zijn nog wel wat chagrijnig, maar ook bezorgd. Ik ben nooit zo stil, tenzij ik slaap. Ik voel dat we stoppen en even later worden we verblind door een fel licht. Gillende meisjes, geflits en ik voel me net een echte Hollywood-ster. Hier en daar deel ik wat handtekeningen en knuffels uit, maar van harte gaat het niet.
Ik heb liefdesverdriet van iemand die ik amper ken.

Ik leg al mijn gevoel in I gotta find you, en moet na afloop bijna huilen. De mensen voor me zien het en er gaan ook snikken door het publiek. Verbaasd kijk ik naar ze, en breng mijn microfoon naar mijn mond.
“Misschien weten jullie het al, maar drie dagen geleden heb ik een meisje ontmoet. In Rotterdam. We deden samen het publiekduet, twee liedjes in plaats van één. We hadden een speciale klik. Ze betoverde me van top tot teen, maar ik weet niets van haar. Het enige dat ik weet, is dat ze prachtig zingt en er prachtig uit ziet. Ik wil haar vinden, maar het lukt niet. Toch moet ik haar vinden.”�
De zaal snikt, maar er is ook boe-geroep. Mijn beeld word wazig en ik ren het podium af. Nick en Kevin kijken me bezorgd na, maar ik laat mensen weten dat ze door moeten gaan. Ik ben er zo weer.
Terwijl ik met mijn voorhoofd tegen de muur leun hoor ik Nick zingen. Een meisje valt in, ze doet het best aardig. Het herinnert me echter te veel aan haar. Zij, die het zo goed deed. Die blik in haar ogen, zal ik nooit vergeten. Het was geweldig met haar. Waarom ben ik nou zo stom geweest om haar naam niet te vragen?
Goed, ik weet dat ze iets met Anne heet maar dat is niet eens zeker. Ik ga met mijn hand door mijn haar en krijg ondertussen koppijn van al dat gepieker. Snel pak ik een gitaar, en ga in onze kleedkamer zitten. Ik moet even van me af zingen.
Het gaat niet super, maar wel beter dan gisteren na onze ontmoeting. Na een paar nummers heb ik weer de goede noten te pakken en wil het weer. Ik ben klaar om weer het podium op te stappen.
Als ik terugkom op het podium word er luid voor me gejuicht, even voel ik me een sporter en ik maak een speelse buiging. Even loop ik naar Nick, overleg welk nummer we gaan spelen. SOS. Prima. Iets vrolijks, waardoor ik nog weer beter in mijn vel kom te zitten. Muziek is altijd mijn antwoord op al mijn problemen. Aan het eind van het concert staat het zweet op mijn voorhoofd, maar ik heb mijn best gedaan en het ging best goed. Een oorverdovend gejuich stijgt op en zorgt voor een rare kriebel in mijn buik.
Nog 4 concerten te gaan.

Ik loop naar de kleedkamer, gevolgd door Nick die me op mijn schouder klopt.
“Goed gedaan. Ik weet dat je haar mist, op een of andere rare manier. We gaan na het laatste concert nog even naar Nederland terug, of je haar dan kan vinden.”�
Dankbaar kijk ik mijn broertje aan en ik druk even zachtjes mijn vuist tegen zijn schouder. Hij grijnst en ik sla mijn arm om zijn nek, waarna ik met mijn vrije hand over zijn hoofd wrijf.
“Ah! Genade!”� roept hij, en ik laat hem los. Gelijk daarna doet hij hetzelfde bij mij, met als resultaat dat mijn haar helemaal pluizig is en rechtop staat. Grinnikend kijk ik hem aan, en dan doe ik de deur open. De kleedkamer is een enorme puinhoop, ondanks het feit dat we er maar kort waren. Samen beginnen we een beetje op te ruimen, en als Kevin binnenkomt is het grootste deel aan rommel weer weg.
“Kev, jij doet de rest!”� Roept Nick en ik grijns breed.
“Oh, by the way, Kevin, weet jij hoe die frisdrankautomaat daar werkt?”� zeg ik en ik wijs naar de gang. Kevin en Nick schieten gelijk in de lach, en even later liggen we met z’n drietjes in een deuk.
“Joe, het is goed om je terug te hebben.”� zegt Kevin, symbolisch en poëtisch bedoeld, maar het komt er nogal vreemd uit waardoor Nick en ik elkaar vertwijfeld en met één opgetrokken wenkbrauw aankijken.
“Awkward..”� Zeg ik, op mijn eigen speciale manier, en Kevin steekt zijn tong uit. Hoewel ik vrolijk lijk, zit ik diep van binnen nog steeds bij dat meisje.
Dat ene, zo speciale meisje.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.