Hoofdcategorieėn
Home » Jonas Brothers » I Gotta Find you » 5. Streets of LA
I Gotta Find you
5. Streets of LA
Love and fashion
Fights and passion
Tell me, tell me
Big cars, superstars
Red carpet and freedom
Tell me, Tell me
What it is all about
Tell me, oh please tell
Is there someone gonna shout?
Those big white letters
It’s all it takes
The city of freedom
Where you can make it
Dreams come true or break down
At the streets of LA
Big problems, drama
Movies and lots of fame
Tell me, tell me
Marriage, superstars
Big white beach and freedom
Please tell me, oh tell me
Who is gonna shout
Give me that freedom
And I’ll be the one that shouts
Those big white letters
It’s all it takes
The city of freedom
Where you can make it
Dreams come true or break down
At the streets of LA
One day
I will be coming
I’ll hit the road
Of my favorite place
I’m gonna make it
Gonna break it
My dream will come true
Hollywood in big white letters
All it takes to get
To the city of freedom
Where you can make it
Dreams come true or break down
At the streets of LA
Hollywood in big white letters
All it takes to get
To the city of freedom
Where you can make it
Dreams come true or break down
At the streets of LA
All it takes is courage..
To get to the streets to LA.
Zachtjes zing ik de laatste noten aan en kijk de klas rond. Open monden, vooral, en dan beginnen er een paar te klappen. Al gauw klapt de hele klas mee en ik bloos. Ik maak even een buiging, en dan komt mijn leraar naar me toe. We horen normaal geen muziek te hebben, maar we mochten een extra opdracht doen voor een cijfer.
“Dat was heel goed! Zelf geschreven?”¯
Trots knik ik en hij slaat even zachtjes op mijn schouder. “Moet je vaker doen! Je krijgt een negen.”¯
Mijn mond valt open van verbazing. Wow, dat had ik nooit verwacht! Breed grijnzend kijk ik de man aan, en dan komt Litha naar me toe. Ze geeft me een knuffel.
“Goed gedaaan!”¯
Verbaasd kijk ik haar aan, normaal rent ze kilometers weg als ik begin te zingen. Misschien ligt dat aan de muziek die ik zing, maargoed.
“En de tekst is waar. En wij hebben die moed, hé?”¯ Ik knik breed, vrolijk bij het idee aan LA komend jaar. We geven elkaar de box en ik kijk naar het polsbandje dat we allebei om hebben. Rood- met-zwart geblokt. We lopen samen naar het volgende lokaal, dit keer is het Economie. Nog steeds van dezelfde man als vorig jaar, die toen onze mentor was. Druk kletsen we, en dan voel ik mijn telefoon. Het is Jessie. Gelijk herinnert me het aan het concert en ik ben plots een stuk minder vrolijk. Het is een smsje.
Joe en de rest
Zijn toch naar
België 
miss
Toch niet zo
Wanhopig?
Xx
Lekker. Nog meer negatief nieuws. Ik sms Jessie terug en klap met een diepe, diepe zucht het ding dicht. Mijn leraar komt eraan, en Litha en ik pakken onze tas. Snel glippen we naar binnen en gaan helemaal achteraan zitten. Ik pak mijn schrijfblok, collegeblok en boek, en sla de middelste open. Als de leraar begint met uitleggen, maak ik ijverig aantekeningen - als ik geen goede cijfers haal, mag ik niet mee naar LA. Tegen de helft van de les zegt hij wanneer we de toets hebben, en dan mogen we de opdrachten maken. Op dit punt pak ik altijd mijn schrijfblok, de opdrachten maak ik thuis wel. Op school heb ik gek genoeg altijd heel veel inspiratie voor songteksten, gedichten of kortverhalen. Ik schrijf geen goede verhalen, maar het gaat best aardig. Litha naast me pent ook veel neer, pakt dan plots haar potloden en begint op een andere bladzijde te tekenen. Ik denk terug aan het begin van de vierde periode, waar haar cijfers zo slecht waren dat ze zou blijven zitten als ze zo door zou gaan. Gelukkig kwam ze daar net op tijd achter en ze sloot die periode af met nog maar twee tekorten over. Even kijk ik met een diepe zucht naar buiten en dan begin ik ook maar te tekenen. Zonder het te weten vormt zich het gezicht van Joe, pas als ik met het haar begin zie ik het. Ik besluit hem af te maken, en ben erg tevreden met het resultaat.
“Ondanks degene die je hebt afgebeeld, vind ik hem wel koel.”¯ Hoor ik Litha fluisteren en ik grijns. Ze heeft een hekel aan de Jonas Brothers. Toch heeft ze hem gelijk herkend en dat betekend waarschijnlijk dat mijn tekening goed lijkt. Even trommel ik zacht op de tafel, maar één waarschuwende blik van mijn economieleraar zegt al genoeg en ik buig me weer over mijn schrijfblok. Omdat ik niks kan bedenken, besluit ik maar met de opdrachten bezig te gaan en als we mogen opruimen heb ik mijn huiswerk al af. Ik pak mijn tas als een speer in, en samen zijn we als eerste het lokaal uit.
Als we door de D-vleugel lopen, word ik door sommigen nagewezen.
“Wat!?”¯ vraag ik geïrriteerd.
“Jij bent dat meisje van dat concert, van de JB!”¯ Ik sla mijn ogen neer en knik zacht.
“Koeeeeeeeeel..”¯ hoor ik een ander meisje zeggen. Dan kijk ik weer op.
“Hoe is hij in het echt?”¯ vraagt het meisje dat me herkende. Ik kijk haar kwaad aan en draai me om. Hier heb ik geen zin in. De tranen prikken in mijn ogen, ik loop met stevige passen door naar het lokaal waar we over twintig minuten pas hoeven te zijn. Daar zak ik tegen de grond, met Litha naast me die met haar hand over mijn knie wrijft.
“Maak je niet druk.”¯ Ze kijkt me aan en ik knik even. Dat moet ik inderdaad niet doen. Ik moet mijn hoofd bij school houden, en pas als we in LA zijn weer aan hem denken. Het is vandaag de laatste schooldag voor ons twee, en we hebben nu mentoruur. Beide hebben we traktaties meegenomen - Litha deelt lolly’s uit en ik KitKatten. De man komt eraan, maar het is nog lang geen tijd. Ik leun met mijn hoofd tegen de muur. Ik ga de meeste van mijn klasgenoten niet missen, maar een paar toch wel. Maar ik wil naar Amerika. Ik wil mijn droom waarheid laten worden. En dat gebeurt op 1 januari.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.