FanFic.nl

I Gotta Find you

16. Games

Los Angeles Amerika. Geweldig om eindelijk hier te zijn. Nooit gedacht dat ik er ooit zou komen, maar aangezien Anne Ruth er nu was en ik haar wilde opzoeken, ben ik er nu. Ze heeft me zojuist voorgesteld aan de Jonas gebroeders, iets wat ik nog steeds niet echt helemaal besef. Helemaal blij gaan we nu naar het park, al valt me op dat Nick tegen zijn zin mee is gegaan. Het was dat Lauren hem gezegd had om te gaan, anders was hij denk ik toch thuis gebleven. Lauren moest helaas haar moeder helpen met de auto wassen, dus ze kon niet mee. Nick had haar nog voorgesteld dat hij haar mee zou helpen, maar Lauren vond het beter als hij mee ging.
Anne Ruth en Joe lopen samen, evenals Kevin en Litha. Ik glimlach, het is fijn om iedereen zo gelukkig te zien. Even kijk ik naast me en zie dat Nick een beetje zuur naar de grond kijkt. Ik weet dat hij het niet fijn vind dat Joe en Anne Ruth iets met elkaar hebben, maar om zo raar te doen, vind ik ook weer zoiets. Ik besteed er maar geen aandacht aan en kijk rond. We lopen een straat uit en in de verte zie ik het park al liggen. Ik kijk even om me heen en glimlach breed. Los Angeles is zo geweldig.
“Jessie, kijk uit!”� hoor ik plots en ik kijk te laat op, maar gelukkig word ik weggetrokken door iemand. Als ik kijk naar wie mijn arm vast houdt en ook gelijk weer loslaat als hij ziet dat ik het merk, zie ik dat het Nick is. Even glimlach ik.
“Dank je.”� Zeg ik gemeend en kijk even naar de auto waar ik waarschijnlijk onder had gelegen als hij me niet had weggetrokken.
“Los Angeles is volgens mij iets drukker dan in Nederland.”� Zegt hij met een kleine glimlach en ik glimlach even terug, waarna ik knik.
“Klopt, want in Nederland hebben we alleen maar schapen.”� Ik klink zo serieus dat hij me even vaag aankijkt en dan grijns ik, waarna we beiden in de lach schieten. Het was gemakkelijker dan ik had gedacht, ik heb Nick gewoon uit zijn schulp gekregen. Verbaasd kijkt Anne even achterom, maar ik schenk er geen aandacht aan. We zijn aangekomen in het park en het lijkt erop dat Litha zich met Kevin bezig houdt en Anne Ruth met Joe. Ik plof neer bij het water en zie dat Nick naast me komt zitten, aangezien hij zich ook niet kan mengen bij de anderen. Weer kijkt hij zuur, maar dan vooral naar Anne Ruth. Ik heb geen idee waarom hij dat doet, maar het lijkt me niet echt handig om dat gelijk te vragen. Ik ken hem immers pas een paar minuten.
“Ik ben Jessie trouwens.”� Zeg ik als ik erachter kom dat ik me nog helemaal niet heb voorgesteld. Hij kijkt even op en kijkt me aan, waarna hij glimlacht. Zijn ogen lijken iets achter te houden, maar ik zet mijn nieuwsgierige kant voor deze ene keer aan de kant.
“Dacht ik al, je zingt goed.”� Zijn stem klinkt gebroken, maar hij kucht eventjes, waarna hij weer glimlacht. Ik glimlach even terug en kijk weer uit over het water. Het water is rimpelig door de eenden die er enthousiast doorheen zwemmen. Een paar meisjes zitten een paar meter van ons vandaan de eenden te voeren en als ze zien dat het Nick is, wijzen ze even. Nick steekt even zijn duim op en kijkt dan ook over het water. Ik kijk hem aan.
“Dank je. Het is vast wel vervelend om overal herkend te worden.”�
Hij kijkt op. “Het zijn toch de fans die je zo ver in je droom hebben gemaakt. Al zou het best een fijn zijn om in een omgeving te zijn waar je niet herkend wordt, ja. Dat geef ik eerlijk toe.”� Ik grijns eventjes en hij grijnst terug. Hij heeft gelijk, zonder de fans zouden ze nergens zijn. Toch lijkt het me best vervelend dat in de tijden dat je een beetje down bent, dat je dan toch overal wordt herkend. Even kijk ik achterom en bemerk dat de rest of op een bankje zit, of achter elkaar aan het aanrennen is. Het ziet er best grappig uit en ik schiet even in de lach. Nick kijkt me even vaag aan.
“O, niets. Het ziet er gewoon grappig uit.”� Zeg ik met een kleine glimlach en hij grijnst, “Hoe gaat het tussen jou en Lauren eigenlijk?”�
“Het gaat nog steeds goed.”� Hij glimlacht even en ik besef me dat die vraag er gewoon uitrolde. De meeste persmensen zouden die vraag ook allang gesteld hebben en ik wilde eigenlijk helemaal niet zo overkomen. Gelukkig heeft hij het niet zo opgevangen, tenminste die indruk krijg ik. Plots zie ik dat er een bal komt aanrollen. Ik kijk even naar de verte en zie daar drie jongentjes die aan het voetballen zijn. Glimlachend kijk ik Nick aan en ik sta op, waarna ik mijn hand uitsteek.
“Kom op, we gaan meedoen!”� zeg ik en ik trek Nick overeind. Ik schop de bal terug naar de jongentjes en ren erachteraan. Ik bemerk dat Nick een beetje twijfelend om zich heen kijkt en ik grijns, waarna ik terug ga om hem te halen.
“Nick, heb eens wat plezier jij!”� Met deze woorden krijg ik hem wel mee naar de jongentjes en voordat ik het weet sta ik met drie kleine jongentjes en Nick Jonas te voetballen. Ik kan er helemaal niets van, maar dat maakt me niets uit. De laatste keer dat ik gevoetbald had was twee jaar geleden tijdens de schoolgym. Als ik even naar Nick kijk zie ik dat hij helemaal opleeft. Zijn glimlach is niet van zijn gezicht te halen en ik grijns, dat was wat ik wilde. Geen zuur gezicht meer, maar gewoon een lachend gezicht. Veel beter, al zeg ik het zelf.
“Wesley, Kirk, George! We moeten weg!”� hoor ik de moeder van de jongentjes roepen en ik stop de bal, waarna ik hem aan het kleintje jongentje geef. Hij glimlacht breed en ik grijns, waarna ik en Nick ze uitzwaaien. Dan kijk ik Nick aan.
“Allemaal leuk en aardig, maar jij kan dus echt niet voetballen, he!”� zegt hij met een grijns en ik kijk hem verontwaardigd aan, waarna ik even in zijn zij prik.
“Alsof jij veel beter was!”� kaats ik de bal terug.
Hij grijnst. “Wel iets beter dan jij.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.