FanFic.nl

I Gotta Find you

17. Catch me

Mijn haar geraakt in de war door de wind en ik zucht eventjes, waarna Joseph me verbaasd aankijkt.
“Wat doe je?”� Ik grinnik en haal mijn schouders met een simpel gebaar op.
“Mijn haar zit niet lekker als het de andere kant op waait.”� Ik leun tegen hem aan, we zitten samen op het bankje in het park. Even kijk ik over mijn schouder naar Nick en Jessie en op een of andere manier voel ik een steek van jaloezie. Niet erg raar, aangezien ik vroeger helemaal fan van Nick was en hij tegen mij zo raar doet. Dan kijk ik Joe aan, die mij weer, op zijn beurt, vragend aankijkt.
“Ik snap het niet, Joe. Hij is zo.. gemeen tegen mij, en dan doet hij zo gezellig met Jessie. Wat is zijn probleem?”� Net op dat moment staat Jessie op, om ergens heen te lopen en even later terug te komen. Tot mijn grote verbazing krijgt ze Nick ook overeind, en dan beginnen ze te vóetballen! Met twee kleine jongetjes. Joseph’s vingers wrijven over mijn arm en hij drukt een kus in mijn haar, vlak boven mijn oor. Een glimlach siert mijn lippen en ik sluit mijn ogen, terwijl ik nog even nadenk over onze leeftijden. Ik ben over drie maanden vijftien, Joe is vijf maanden twintig. Twintig, wat klinkt dat verschrikkelijk oud. Hij merkt dat ik aan het piekeren ben - onderhand kent hij me goed. Ik leg mijn hoofd met een diepe zucht op zijn schouder en hij trekt me dichter tegen zich aan. Mijn arm ligt om zijn buik, ik voel zijn ademhaling precies. Hij is gespierd. Ik kijk op en zie zijn gezicht, zijn zwarte haar dat perfect valt. Zijn hele voorhoofd is bedekt en hij heeft lichte krul, in tegenstelling tot zijn beide broers. Eigenlijk lijkt zijn kapsel ergens op dat van Frankie. Weer doe ik een pluk van mijn donkerblonde haar achter mijn oor en bedenk me dat ik het weer eens wil gaan verven.
“Joseph?”�
“Hmmh?”� Ik grijns en druk voorzichtig een kus op zijn wang, die een enorme glimlach bij hem veroorzaakt.
“Wat heb je liever. Anne Blond of Anne Brunette, tegen het zwarte aan.”�
Hij draait zich half om, kijkt me aan en neemt wat van mijn haar tussen zijn vingers. Glimlachend glijden zijn ogen over mijn kapsel en het voelt haast als een keuring, al weet ik dat hij het goed bedoeld. Dan gaat zijn vinger langs mijn wang.
“Waarom? Anne donkerblond mag ik ook wel. Dan heb je een beetje van beide.”� Zegt hij grijnzend en ik zucht, terwijl ik met mijn ogen draai.
“Dat vroeg ik niet, haha. Ik wil zelf graag een ander kleurtje omdat ik donkerblond zat bent. Jij hoeft er nog maar 10 dagen tegen aan te kijken - ik al bijna vijftien jaar.”� Grijnzend kijk ik Joe aan, die met zijn handen de mijne heeft gepakt.
“Anne Blond lijkt me wel leuk, dat wil ik wel eens zien. Dan doe je daarna maar Anne Brunette, haha.”�
Ik grijns, dat was ook mijn favoriet. Ik had mijn haar al twee keer eerder bruin geverfd en blond leek me ook wel eens leuk.
“There I ask, may I have a kiss, Lady Anne?”� De glimlach is niet van zijn gezicht af te slaan en ik herken het tekstje gelijk. JONAS. Aflevering elf. Hoe ik het onthouden heb - geen idee.
“Dare, Dare, My love. A thousand times, dare.”� Zeg ik, en ik buig me voorover om voorzichtig een kus op zijn wang te drukken. Zijn glimlach wordt, verbazingwekkend genoeg, nóg breder en hij draait zich weer bij. Ik kruip weer dicht tegen hem aan en krijg plots een liedje in mijn hoofd.
‘you’re so hypnotising,
You’ve got me laughing while I sing,
You’ve got me smiling in my sleep’
Ondanks de verdere tekst van het liedje, voel ik me precies zoals deze tekst beschreef wanneer ik bij Joseph ben. Ik zing het zachtjes en Joe glimlacht breed, zijn echte glimlach. Niet zijn commerciële glimlach, zijn photoshoot-glimlach, maar een echte, gelukkige, Joe-glimlach.
“Joe, lach niet zo lief.”� Zachtjes prik ik Joe in zijn zij en besluit dat ik bij hem de echte, gelukkige Anne ben. Net zo echt en blij als Joe’s glimlach.

“Nicholas!”� Ik hou hem tegen als hij door wil lopen. Joe ligt nog in bed, evenals Kevin en Litha is nog thuis. Alleen Nick en ik zijn op, vannacht logeerde ik hier. Mijn ogen zoeken die van Nick op maar die ontwijken me. Ik trek vragend een wenkbrauw op, en duw hem naar achter, waarna ik zijn pols beet pak en hem op de bank neerzet. Hij laat zich meevoeren, wat me verbaasd, en ik plof in de stoel naast de bank. Dan kijk ik hem aan, onderzoekend.
“Wat?”� Vraagt hij, al is het eerder blaffen. Hij mag me blijkbaar echt niet.
“Nick.. Ik wil alleen weten waarom je zo’n gloeiende hekel aan me hebt. Als ik dat weet, probeer ik het te verhelpen, als dat kan en niet tegen mijn wil ingaat.”� Ik kijk Nick serieus aan maar hij kijkt naar de grond. Wat heeft die jongen toch? Een anti-oogcontact-ziekte?
“Het is over met Lauren.”� Verbaasd door zijn antwoord -hoorde hij wel wat ik zei?- val ik haast van de stoel, en plots kijkt hij me dan aan. Ik meen haast een traan in zijn rechteroog te zien, maar het kan ook de glinstering van de zon zijn.
“Dat was niet..”�
“Ik weet het. Laat me.. uitpraten. Lauren wilde me niet meer zien, vanwege de roem, vanwege mijn broers, en vanwege dat geklier met Jessie. En vanwege Britt, hoewel ze mijn nichtje is!”�
Ik snapte zijn punt nog steeds niet en trok weer een wenkbrauw op.
“Ik wil niet.. dat je je teveel gaat hechten aan ons gezin. Het kan zo ineens over zijn.”� Ik neem zijn woorden in me op en verklaar het tot klinkklare onzin. Daarvoor hou ik te veel van Joseph, en hij houd ook van mij. Dat weet ik zeker. Anders zou hij nooit zo lief zijn. Nick kijkt me aan, weet wat ik denk, en staat op. Ik laat hem gaan, hoewel ik nog steeds geen reden weet. Ik loop de trap weer op, naar boven, en open stilletjes Joe’s slaapkamerdeur. Ze wonen hier met z’n drietjes, in Los Angeles. Heerlijk lijkt me dat. Op mijn allerzachtst loop ik de kamer door, trek mijn badjas uit, een schattig pyjamajurkje komt tevoorschijn en ik kruip bij Joe onder de deken. Die slaat zijn arm, in zijn slaap, om mijn middel en voor ik het weet dommel ik toch weer weg.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.