FanFic.nl

I Gotta Find you

18. Let's Dance

“Joe, lach niet zo lief.”� Ze prikt me zacht in mijn zij en ik glimlach, zoals ik alleen kan glimlachen als ik bij haar ben. Ze maakt me intens gelukkig, met de meest kleine gebaren. Het liefst wil ik de hele wereld laten weten dat ik mijn leven met haar wil delen, maar ze is nog maar veertien en dan krijg ik problemen. Sowieso, ze vertelde dat waar zij woont, ik haar nog niet eens een kus had mogen geven. Ach, nouja, misschien wel een kus, maar zoenen zeker niet. Geen relaties tussen meerderjarigen en minderjarigen. Ergens denk ik dat dat ook de reden is waarom wij, als koppel, nog nooit gezoend hebben. Ik zit er niet echt mee, ik respecteer haar keuzes en snap haar helemaal. Nu zijn we toch ook gelukkig? Ik kijk glimlachend voor me uit, en zie plots Anne’s hand voor mijn gezicht.
“Joehoe? Joe? Wakker?”� Grinnikt ze en ik kijk haar grijnzend aan. Dan knik ik, en bedenk ik me dat ze de volgende dag -dinsdag- voor het eerst hier naar school gaat. Madison High School, hier in Los Angeles.
“Zeg, als jij nou zometeen gelijk je haar laat verven? Dan kan je morgen gelijk met een nieuwe start beginnen op Madison.”� Ze knikt en ik glimlach.
“Nouja, gelijk.. Dan word je weer herkent. Ik zou zeggen, vlak voordat we terug gaan naar huis. En dan gaan we allebei via een andere weg. Ik wil niet dat je iedere keer lastiggevallen word op school.”� Anne grinnikt, kijkt me aan en schud haar hoofd, waarna ze een bevestigend geluidje maakt. Ik knuffel haar even en druk een kus op haar wang, en trek haar dan van het bankje af. Haar hand ligt in de mijne en voelt lekker zacht aan, ik kan het niet laten om er een kus op te geven als een echte charmeur. Ze grijnst, en ik krijg een idee. Morgen word de leukste dag van mijn leven. Maar eerst moet vandaag dat nog worden.

Met z’n zessen lopen we door de stad, druk kletsend met elkaar. Jessie en Nick lopen een beetje achteraf maar voeren ook een gesprek, en even kijk ik Anne aan waarna ik een zacht kneepje in mijn hand voel. Ik laat haar hand los en leg mijn arm rond haar schouders, terwijl zij haar arm om mijn middel legt en breed glimlacht. We worden nagewezen, af en toe gilt een meisje, en heel soms worden er handtekeningen gevraagd. De wind blaast door mijn haar en ik grijns even, en plots blijft Anne staan.
“Ik heb honger, het is etenstijd. Zullen we dat restaurantje even meepikken?”� Ze wijst op een pizza-restaurant en mijn grijns wordt nog breder. Pizza. Alsof ze voor me gemaakt is - ik vind pizza heerlijk. Plots hoor ik haar een liedje neuriën wat me in de lach laat schieten.
“I fell in love, with the pizza-girl-singing-boy! Now, I eat pizza this day!”� zingt ze luid en duidelijk en het klinkt ook nog eens goed ook.
“Ann, je bent gestoord. Echt.”� Ze steekt haar tong naar me uit en we lopen het restaurantje binnen, gevolgd door Kevin, Nick, Litha en Jessie. Ik voer het woord tegen de ober die het dichtst bij is en vraag hem om een tafeltje voor zes. Deze heeft hij, op een goede plek voor mensen die niet willen opvallen. Als we gaan zitten neemt hij gelijk onze bestelling op. Een cola en pizza salami voor mij, een cola en pizza margherita voor Anne. Verder volg ik de bestellingen niet echt, want ik blijf maar naar Anne kijken. Ze fascineert me, in een hele positieve manier. Hoewel ze nog maar zo jong is staat ze al zo volwassen in de wereld en ze lijkt haast altijd vrolijk te zijn. Ze moest eens weten hoe gek ik wel niet op haar ben, want dat is echt niet normaal meer.

Mijn bord is al bijna leeg en die van Anne voor driekwart, als er plotseling een heel lawaai losbarst en er allemaal flitsen zijn. Paparazzi. Ze lijken het vooral op Jessie en Nick gemunt te hebben, aangezien zij het hemd van het lijf gevraagd worden. Ik grijp Anne’s hand beet en trek haar van de bank waar we op zitten af, om dan met haar door een achterdeur er vandoor te gaan.
“Kom!”� Roep ik en ze komt naast me rennen, terwijl ze me vragend aankijkt. Ze wil vast weten waar we heen gaan. De weg gaat steeds verder omhoog en maakt dan een bocht, maar ik ren door, naar de trap die de duinen op gaat. Als we bovenop de duinen staan kan ik de zee zien en het strand is leeg, want eigenlijk is het gesloten. Maar ik ken de opzichter, hij is een vriend van me, en ik mag er altijd komen. Even kijk ik Anne aan die glimlachend naar me knipoogt en dan neem ik haar mee de trap af, richting het strand. Binnen twee minuten staan we op het strand, en hijgend trek ik mijn schoenen en sokken uit. Het zand kriebelt aangenaam tussen mijn tenen, en ik vraag me af waarom Anne haar schoenen niet uitdoet.
De oplossing komt al gauw als ze mijn voeten ziet en beslist dat het een goed idee is, dus ze maakt de veters van haar witte allstars los en trekt die uit. Niet veel later staan we allebei op blote voeten en we zetten samen onze schoenen neer, waarna ik Anne weer bij haar hand pak en haar zwijgzaam verder het strand op trek. Op een gegeven moment sta ik stil en draai een kwartslag, zodat ik met mijn neus in Anne’s richting sta.
“Mag ik deze dans?”� Anne glimlacht en knikt.
“Dansen, zonder muziek, op het strand. Romantisch, hoor!”� Zegt ze zacht en haar haar glimt door het maanlicht. Voorzichtig leg ik mijn handen op haar heupen en zij slaat haar armen om mijn nek.
“Volg mij maar.”� Zeg ik zacht en ze leunt tegen me aan, terwijl ze toch iedere beweging volgt die ik maak. Dan staan we stil, zacht druk ik een kus in haar haar en laat mijn kin op haar schouder rusten. Ze is slechts een klein stukje kleiner dan ik, maar het maakt me niets uit.
“Joseph?”� Haar stem klinkt nog maar net boven de branding uit, maar ik hoor het toch. Ik laat een bevestigend geluidje horen en dan gaat ze verder.
“Ik hou van je.”� Mijn hart maakt een sprongetje en ik knuffel haar even.
“Ik hou ook van jou, je bent mijn alles. Hoe cliché dat ook mag klinken.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.