FanFic.nl

I Gotta Find you

20. Left my heart in Sc.. Europe

Mijn ogen vergroten zich en ik kijk haar aan. Dit kan niet. Dit mí¡g niet!
“Anne, weet je heel zeker..”�
“Kom op, Joe. Ze vertelt het me toch net zelf? Zometeen is ze weg en ze laat Kevin inderdaad alleen achter. Ze gaat weer naar huis, Joe. Ze zegt dat ze niets meer met Kevin, jou, Nick, Jessie en ieder ander mens dat zich in deze situatie bevind, te maken wil hebben. Ik snap haar toch ook niet?”�
Ik sla mijn ogen neer en weet dat ze gelijk heeft. Haar hand gaat door mijn korte haar, dat gisteren weer bijgeknipt is. Het is mijn eigen kapsel. Zonder het echt door te hebben til ik mijn eigen hand op en ga met mijn vingers over de rug van haar hand. Dan omsluit ik die - laat hem afzakken naar mijn wang en hou hem uiteindelijk met twee handen beet. Haar vingers verstrengelen zich met de mijne.
Ik kijk in haar groene ogen die ik zo goed ken, en zie dat haar pupillen weer eens enorm groot zijn. Een zwak glimlachje glijd over mijn gezicht en ik herinner mezelf weer waar ik op ben gevallen. De onschuld, maar ook de levenslust in die o zo groene ogen. Nu is er een nieuwe emotie bij gekomen, ongeloof.
En dat is precies wat ik voel. Maar waarschijnlijk in een andere vorm dan zij. Ze maakt zich misschien wel zorgen waarom Litha zo snel weg is gegaan. Misschien is ze wel heel verdrietig. In elk geval, voel ik alleen maar ongeloof in combinatie met boosheid. Hoe durft dat kind mijn broer in de steek te laten? Hij geeft zo veel om haar, met heel zijn hart. Dat zie ik in zijn ogen. Hij hóíºdt van haar. En naar mijn weten hield zij ook van hem. Of is ze zo’n gemeen kind? Misschien is ze wel een golddigger. Misschien heeft ze wel wat ze wilde hebben - en is daarna zo snel mogelijk weggegaan. De mogelijkheid dat er iets anders aan de hand is, is nog helemaal niet bij me opgekomen.
23 januari. Anne en ik waren 23 dagen bij elkaar. Om een of andere aparte, rare, romantische reden hield ik het nauwkeurig bij. We kenden elkaar zeventig dagen. Nog dertig dagen en ik vind dat ik die dag alle recht heb om haar te mogen zoenen. Ik heb geduld, zeker. Alleen verleiden haar lippen me keer op keer en ik kan me maar moeilijk in bedwang houden. Ik wil niets doen wat zij niet wil doen. Ik weet zeker dat ze het meld, als ze het wil. Ze heeft het nooit echt uitgebreid over exen gehad, hoewel ik wel weet wie er allemaal zijn geweest. Tot op zekere hoogte. Ze heeft alles verteld, tot en met het jaar 2008. Over het voorgaande jaar weet ik bijna niets af. Ik weet hoe ze bij onze muziek kwam, wat er allemaal fout was gegaan in haar leven in die tijd, maar daar bleef het bij. Voor mij zijn de zes maanden voor onze ontmoeting een zwart gat.
Het liefste heb ik natuurlijk dat ze me dat allemaal zou vertellen en ik weet dat ze dat uiteindelijk wel doet, maar toch. Het knaagt aan me dat ik haar niet echt door en door ken. Wel in haar blikken, in haar woorden en haar doen, maar niet in haar verleden. Ik heb het idee dat er iets verschrikkelijk belangrijks mist. Iets waar ze aan denkt als ze van die stille momenten heeft, waarin ze strak voor zich uit staart. Ik heb een hekel aan die momenten - het is dan net alsof ze.. van de aarde is geveegd.
“Joseph, leef je nog?”� Iets te laat besef ik dat het Anne’s stem is die mij ervan beschuldigd dat ik hetgeen aan het doen ben waar ik haar zo vaak van beschuldig - het zweverige staren.
“Sorry. Ik was even in gedachten. Het spijt me.”�
Ze wringt haar hand uit mijn greep en slaat haar armen om mijn nek. Ik voel kort haar adem op mijn gezicht, en dan zijn daar haar lippen. Maar voordat ik besef wat er gebeurd, zijn ze ook al weer weg. Een glimlach verschijnt over mijn mond en ik leg mijn handen op haar heupen, wanneer ze haar hoofd tegen mijn borstkas aanlegt. Ik hoopte vurig dat ze niet hoorde dat mijn hart haast sneller klopte dan de vleugelslag van een kolibrie - maar het was al te laat.
“Joe, je hartje klopt echt veel te snel”� Zegt ze, en ze kijkt me aan, waarna ze met haar vinger op de plek prikt waar mijn hart schuil zou moeten liggen. Toch glimlacht ze.
“Je weet best waarom dat zo is.”� Mompel ik, en ik kijk haar in haar ogen. Alweer. Er is nu een twinkeling in te zien, ze lijkt het ongeloof haast vergeten te zijn.
“En toch vind ik het bizar, Jonathan.”� Ze zei het plagend, en ik grinnikte toen ik haar mijn schuilnaam hoorde gebruiken.
“We zitten niet op school, Ann. Ik ben Joe. Niet Jonathan.”�
“Wat maakt het uit, jij bent jij en ik ben ik en samen zijn we wij.”�
“Dat klopt.”� Ik zet mijn lippen heel kort op haar neus, en druk dan een wat langere kus op haar voorhoofd.
“En toch blijf ik me zorgen maken over Litha. Als ze maar geen domme, emo-achtige dingen gaat doen, want daar zie ik haar echt voor aan gezien de afgelopen tijd.”�
“Emo-achtige dingen?”�
Ze knikt. “Ik weet dat het een vooroordeel is dat emo’s zichzelf snijden en ik vind eigenlijk dat ze een te gekke stijl hebben. Maar Litha kan nogal duister zijn en ze gaat niet zomaar uit het continent van haar dromen weg, terug naar haar ouders, met wie ze zo vaak ruzie heeft. Ik snap het niet. Maar ik snap haar nooit.”�
Dan gaat mijn telefoon over, het geluid van Bounce doorbreekt de korte stilte die net gevallen was.
“Kevin!”�
“…”�
“Wí¡t zeg je?”�
“…”�
“Je zit in het f-ing vliegtuig zonder het tegen ons te zeggen? Mam krijgt een hartaanval, Nick een rolberoerte en pap een woede-uitbarsting!”�
“…”�
“Ja, ik dacht al dat je mij daarom belde, en niet een van de zojuist opgenoemden.”�
“… ”�
“Ik denk dat er een reden voor is dat je liefje naar haar thuisland is vertrokken, zonder iets te zeggen. Maar dat moet je zelf maar ontdekken. Kom zo snel mogelijk terug, Kev. En je mag de rest zelf gaan informeren waar je bent - ik doe het niet.”�
Met een zucht druk ik mijn telefoon uit en zie Anne met grote ogen om uitleg vragen. Kort schud ik mijn hoofd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.