FanFic.nl

I Gotta Find you

21. Take a Breath

Het is wachten tot Kevin terug komt, pas wanneer hij er is zal ik weten of alles goed is met Litha. En die gedachte maakt me bloednerveus. Aan de andere kant maakt Joe me totaal rustig, door enkel mijn hand vast te houden. En dat is wat hij nu weer gedaan heeft.
Ik slik, maak mezelf op om te gaan vertellen wat me dwars zit. Wat ik wil. Wat ik van Jóseph wil. Ik ben er klaar voor, maar niet om dit te vertellen. Het is één van de gevoeligste stukjes van mezelf, op de basisschool na. En van die basisschool weet ik helemaal niet zo veel meer als zou moeten, dus het was moeilijk om dit te doen. Ik herinner me ieder detail namelijk nog, het is nog maar zo kort geleden. Als ik nou even had gewacht met iemand leuk gaan vinden.. En niet na één stomme week me al in het avontuur had gestort.
“Joseph?”� Mijn stem klinkt gebroken en hij merkt het. Bezorgde, groenbruine ogen kijken me vragend aan.
“Ja?”�
“Heb ik jou ooit.. over 2009 verteld?”�
Hij schud zijn hoofd. Heb ik niet. Dat dacht ik al. Maar het jaar 2009 begon nogal pijnlijk, en eindigde ook vrij pijnlijk. En in de zomervakantie was ik behoorlijk mistroostig. Ik sla mijn ogen neer en snuif de lucht door mijn neus naar binnen. Gelijk ruik ik de deo die Joe op heeft en ik bezwijk bijna - wat kan ik toch genieten van de geur van jongensdeo. Ja, ik ben vrij apart. Ik weet het. Een glimlach glijd over mijn gezicht.
“Joe, je ruikt lekker.”� En met die woorden begraaf ik mijn gezicht even in zijn shirt, om zijn geur extra goed op te snuiven. Ik had ooit op school geleerd dat aantrekkingskracht te maken had met geur, je geur verraadde voor welke ziekten je immuun was en zocht een partner die voor zo veel mogelijk ziekten immuun was, waar jij het niet voor was. Ofzo. Zodat je nakomelingen voor een zo hoog mogelijk aantal ziekten immuun zou zijn. Mijn hoofd duizelt even, en ik weet zeker dat als ik dat nu tegen Joe zou vertellen, hij me niet zou begrijpen. Het klopt in mijn hoofd, maar niet in mijn bewoording en ik snap mezelf wel maar de buitenwereld mij niet. Ik ben in de war. Dat denken aan het vorige jaar deed me nooit uitzonderlijk veel goed.
“Joe?”�
“Ja?”� Zegt hij, weer. Hij weet dat dit gevoelig ligt, en slaat zijn armen wat strakker om mijn middel. Zijn armen beschermen me.
Ik weet niet goed hoe te beginnen, hoewel ik wel goed weet wat ik wil zeggen. Dat Joe niet de eerste zal zijn die me zou zoenen, als hij dat al van plan was. Dat ik al ontgroend was, en dat ik daar superveel spijt van had. Waarom had ik niet die twee maanden kunnen wachten, tot het concert? Misschien was ik dan wel niet in zulke problemen gekomen. Nouja, problemen..
Eerder een soort van rare ruzie die amper vijandig was. Ex-vriendjes, die vlak nadat het uit ging, met mijn grootste vijandin gingen zoenen, enzovoort. Een rare situatie. Ik voelde me er niet fijn bij en het duurde tot twaalf november voordat ik het echt niet meer tegen ieder persoon over hém had. En toen was daar het concert geweest. Met weemoed denk ik eraan terug - als ik dat concert toch niet gehad, wat had ik dan wel allemaal niet gemist?
Ik kijk Joe weer aan, en zucht.
“Je bent niet de eerste bij wie ik dit doe.”� En dan zet ik mijn lippen stevig op de zijne. Hij reageert snel. Wat eerst nog een normale kus is, word al snel mijn eerste zoen met hem. Een geweldig gevoel overvalt me en het enige wat nog telt zijn Joe en ik. Maar dan denk ik weer aan hém, en mijn lippen scheiden zich van Joe.
Geen kwijl. Goed. Dat had hij, die ene, namelijk wel - te veel.
Mijn eerste zoen was lang niet zo magisch geweest als deze. Deze.. Een glimlach siert zijn lippen, een glimlach die mijn hart doet smelten en mij doet mee-glimlachen.
“Mijn eerste zoen was in de trein. Het overviel me, maar mijn omgeving vervaagde. Dat was de eerste én de laatste keer dat ik dat voelde. Hij had een overmaat aan kwijl. Jij niet. Jij bent perfect.”� Ik zeg het zacht, maar ik zie de twinkeling in Joseph’s ogen en glimlach.
“In de trein vervaagde mijn omgeving, maar nu vervaagde heel de wereld.”� Voeg ik er zachtjes aan toe en ik voel Joe’s grote handen op mijn wangen. Ze houden mijn hoofd vast als zijn hoofd weer dichterbij komt, en hij drukt een tedere kus op mijn lippen. Hij zegt verbazingwekkend weinig, maar zijn tevreden uitdrukking en zijn ogen spreken boekdelen.
“Anne, ademen.”� Zijn stem komt onverwacht en ik merk dat ik de hele tijd mijn adem ingehouden heb, sinds die kus op mijn lippen die zoveel emotie over bracht. Ik sta nog na te genieten, en tegelijkertijd te wankelen op mijn benen. Joe legt opeens zijn arm in mijn knieholtes en laat me achterover vallen, maar nog voordat ik echt val heeft hij zijn andere arm al onder mijn schouders. Hij tilt me op.
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik nestel me tegen hem aan. Ik weet niet waar hij heen loopt, maar dat maakt me niets uit. Ik ben omgeven door zijn armen, zijn geur en zijn liefde en dat is genoeg. De vlinders in mijn buik gaan als een gek tekeer en voor het eerst voel ik hoe het is om echt over de top verliefd te zijn.

Reacties: