FanFic.nl

Toms Twin

Not the only one who's awake

Het is laat in de avond en Georg en Gustav houden ons gezelschap. Paar uur na het vertrek van Rea belde Gustav op om te vragen of ze langs mochten komen, wat ‘chillen’. Nu zijn we hier en zitten met zijn alle in Bills kamer. Evelyn is even naar beneden gegaan om Simone te vergezellen aan de keukentafel.
“De laatste dagen nog wat meegemaakt?”� mompelt Georg vragend en gaat wat meer onderuit zakken op Bills bed. Willekeurig kijk ik wat rond, geen idee wat ik moet zeggen, moet ik wat zeggen van Rea? Hebben ze het recht, wel toch, ze kende haar immers ook? Het is alleen zo moeilijk, ik wil haar niet delen. En dit is zo’n moment dat ik mezelf zó’n ongelofelijke egoïstische zak vind! Het is jammer genoeg alleen de waarheid. Het is gewoon dat ik het liefst í¡l die tijd weer wil inhalen elke seconde dat ze er is en dan wil ik niet dat ze met andere optrekt, Bill zou nog wel mogen.
“We hebben leuk nieuws!”� verteld Bill opgewonden en huppelt de kamer rond met zijn handen die tegen elkaar aan klappen. De jongens kunnen hem alleen maar dom aangapen. Ik pak Bill maar bij zijn arm en trek hem naast me op zijn bed.
“Hij wilt zeggen: Rea is weer terug.”� De mond van Georg valt wagenwijd open en Gustav kan alleen maar met grote ogen ons aankijken.
“Das lang geleden! Waar is ze nu? Ik bedoel, had minstens verwacht dat ze hier zou rondhangen?”� Ik knik op wat Gustav zegt. Heeft hij ook helemaal gelijk in, maar ze komt ook terug, haar spullen liggen nog hier.

Evelyn.
“Waar kent u Rea van?”� Met mijn handen omsloten om een warm kop thee kijk ik Simone aan die tegenover mij zit met zelf ook een kop thee. Een glimlach kruipt gelijk omhoog bij het hebben over Rea. Wat maakt haar zo speciaal? Oké, ze is een oude vriendin, maar die hadden ze toch wel meer?
“Tom en Bill kwamen uiteindelijk met haar aanzetten.”� Ze nipt van haar thee met dezelfde brede glimlach op haar gezicht. De thuiskomst van haar zonen van een maanden lange tour deed haar niet zo stralen zoals ze nu doet als we het over ‘haar’ hebben. Ik wil zoveel weten! Hóe ze elkaar ontmoet hebben, hoe die band is ontstaan, waarom ze vertrok en waarom ze weer terug is? Het is frustrerend om bijna niks te weten.
“Ik snap het niet,”� zucht ik dan en staar naar het lepeltje in mijn thee. Tom is verder weg van de omgeving dan wanneer hij slaapt. Ik wil weten wat er in dat mooie hoofdje omgaat. Welke avonturen hij beleefd heeft met haar en Bill. Laat me het nou weten!
“Wat snap je niet, liefje?”� Geschrokken kijk ik op en kijk haar wat verlegen aan.
“Gewoon, Tom is helemaal weg van haar, maar waarom?”� Ze glimlacht naar me, zet haar thee weg en pakt mijn handen vast.
“Rea heeft haar manier van leven laten zien. Verteld hoe ze over de wereld denkt. Rea is zichzelf en dat fascineerde de kleine Tom en Bill. Je hoeft niet bang te zijn hoor, Tom is nog steeds helemaal gek op je, dat is van een grote afstand nog te zien.”� Ik bloos. De woorden van Simone laten me toch beter voelen, waarom Rea geen kans geven?

Het is laat. We liggen al zeker vijf uur in ons bed. Tom ligt ver van me af, alleen zijn vingertoppen rusten op mijn buik. Ik kan niet slapen. Rea is nog steeds niet terug sinds dat voorval in de kamer van Tom. Hij had gemerkt dat ik over haar piekerde en suste naar me dat ze wel kwam.
Geschrokken schiet ik overeind bij horen van de voordeur die dicht knalt. Veel gebonk en gekraak komt de trap op, mijn kant op. Angstzweet breekt meteen uit en wil al naar Toms hand grijpen. Het gekraak op de overloop weerhoudt me daarvan. Een schaduw trekt over de vloer. De kier onder de deur is donker en verraadt dat er een persoon achter staat. Licht komt terug onder de deur vandaan. ‘Het’ loopt weg. Bang maar ook weer nieuwsgierig sla ik de dekens van me af en trippel naar de deur. Voorzichtig open ik het en laat het ganglicht over mijn gezicht draperen. De persoon verdwijnt net een kamer in, twee deuren van mij vandaan. Ik slik mijn moed terug naar binnen en stap muisstil de overloop op. Schuifelend met mijn handen tegen de dichtstbijzijnde muur loop ik door.
Versteend sta ik stil wanneer ik per ongeluk met mijn hand over de schakerlaar ga en het ganglicht uit doe. Met een ingehouden adem wacht ik af of er iets gebeurd. De minuten verstrijken en er is nog steeds niks gebeurd. Met alleen nog maar het buitenlicht, wat door de slecht gesloten gordijnen schijnt, sluip ik verder naar de kamer. Mijn ogen dwalen de kamer in en pinnen zich vast aan het bed wanneer ik een gestalte zie liggen. Een opgelucht gevoel gaat door me heen bij de herkenning van Rea. Nieuwsgierig focus ik me meer op haar en begin zo wat aan de duisternis te wennen.
Mijn ogen sperren open. Wie is dat?! Ik zie een ander gestalte. Nu pas merk ik ook dat Rea half uitgekleed is. Haar handen strelen de andere persoon. Hun ademhalingen zijn zwaar te horen, worden soms onderbroken door zoenen die hartstochtelijk klinken. Een zachte kreun vult de kamer. Er ontstaat verbazing bij me, want het is niet Rea?

Reacties: