FanFic.nl

Light me up!

total chaos!

Ik vraag me af, vraag me af wat er zou kunnen gebeuren. Vandaag ga ik naar een concert toe en ik ben helemaal opgewonden daarvoor, Emilie Autumn is dan ook wel een van mijn favoriete zangeressen en de rest is ook helemaal geweldig, maar ik heb zo’n gevoel dat dit niet een normaal concert gaat worden. Dat dit een best… interessant concert gaat worden en niet alleen op het gebied van Emilie zelf, maar ook op iets anders. Ik weet niet wat dit is.
Het wordt mijn tweede Emilie Autumn concert, mag ook wel met mijn zestien jaar oud. Ik voel me zeer volwassen voor mijn leeftijd! Of misschien toch niet, op bepaalde dingen. Ik kan af en toe namelijk erg kinderachtig doen, maar dat is alleen maar als ik mijn zin niet krijg. Zo heb ik het dus ook al voor elkaar gekregen om mijn moeder mij toestemming te geven om een wenkbrauwpiercing te nemen, mijn haar zwart te verven en zwarte dreads te laten nemen. Zij vindt het niets, ik vind het leuk.
Ik zucht zacht, doe het laatste beetje make-up rond mijn ogen die nu bijna helemaal zwart zijn behalve een klein stukje onder mijn wenkbrauwen niet en kijk dan naar mijn spiegelbeeld. Wat vergeet ik? Oh ja! Mascara. Snel pak ik mijn mascara, ga met het borsteltje een paar keer over mijn wimpers heen en zet dan een stapje achteruit. Een glimlach komt op mijn gezicht te staan, het ziet er goed uit. Nu kijken welke kleren ik aan zal doen.
Verveeld loop ik richting mijn kast, kijk erin en krab over mijn hoofd heen. Grijs hemdje met rode letters erop. Het vormt, zoals verwacht, een zin. Die zin is: ‘So you think I’m gay? You’re wrong, I’m so damn bisexual!’ Ik heb het ooit ergens zien hangen en vond het best grappig. Daarbij is het nog de waarheid ook en de wereld mag het weten.
Na het hemdje pak ik ook een broek, een vale, wijde broek van Karl Kani. Past totaal niet bij de rest van mijn uiterlijk, maar toch draag ik het. Erg makkelijk loopt het ook niet, maar het zit gewoon zo lekker wijd. En ja, dat kruis halverwege je benen is af en toe ook irritant, maar dat maakt niet uit. Als ik het lekker vind zitten en ik het ook nog eens leuk vind, dan koop ik het en draag ik het!
Als laatste ga ik op zoek naar mijn schoenen. Mijn spierwitte gympen van Vans. Ook dit past weer niet bij de rest, maar ik houd ervan om op te vallen. En wie weet wat daarvan kan komen? Een grijns siert mijn gezicht als ik alles aandoe. Waarom ben ik vandaag zo vrolijk? Ja, ik ga naar Emilie Autumn, maar wat dan nog? Ik bedoel, ik ben niet de enige die daar naartoe gaat en ik denk nog niet eens dat ik vooraan ga staan, want ik ben bang dat ik dan geplet word.
Wanneer ik in de spiegel kijk keur ik mijzelf even, kom tot de conclusie dat ik weer een complete chaos ben en knik tevreden. Dit ben ik. Een complete chaos en ik ben er blij mee. Ik zou bijna kunnen zeggen; ‘welcome to the chaotic life of Melis Bonory’, maar dat doe ik maar niet. Snel ren ik naar beneden, tot ik halverwege de trap stop en erachter kom dat mijn tas nog ingepakt moet worden.
Dus, een half uur, twee bijna struikelmomenten en een ‘ik ben zo slim dat ik tegen de deur aan loop’ moment later sta ik ongedeerd beneden en kijk dan even rond me. Mijn moeder zit op de bank en kijkt weer haar soap, mijn broer verveelt zichzelf weer eens en hangt half uit het raam te roken. Ik schud mijn hoofd, het is ook altijd hetzelfde plaatje. Ik loop naar mijn ma toe, druk een kus op haar wang, zeg haar gedag en trek mijn broer dan weg van het raam.
“Kom, jij was degene die mij zou brengen,”� mompel ik en kijk hem aan. Hij prikt me in mijn zij en ik laat hem dus maar los. Hij is echt totaal het tegenovergestelde van mij. Een macho om het maar zo te zeggen. Blond haar, blauwe ogen, gaat met de populairste mensen van school om en heeft alle meisjes aan zijn voeten liggen. Het enige wat niet verschilt bij hem en mij is de kleur ogen. Allebei hebben we helderblauwe ogen met witte stipjes aan de rand.
We lopen het huis uit en stappen dan in de auto. Het is nog maar drie uur en het concert begint om half negen, maar ik wil er toch wel op tijd zijn hé! Je weet niet wat voor rare personen er allemaal kunnen zijn. En zo kan ik ook nog nieuwe vrienden maken. Vorige keer liep dat alleen niet zo goed af, want toen kreeg ik ruzie en het was niet mijn schuld! Had dat andere kind maar niet moeten denken dat ze zomaar voor kon dringen in de rij. Dat was totaal niet lief.
Ik doe mijn gordel om, kijk dan naar mijn broer, Devin, die zijn sleutel in het contact steekt waarna hij het gaspedaal indrukt na zijn gordel ook goed om te hebben gedaan en rijdt zo de oprit af. De hele weg heb ik mijn muziek opstaan, Devin maakt het toch niets uit. Hij luistert zowat alles. Alles wat ik me maar kan bedenken, van country muziek tot hardcore tot screamo. Vraag het hem, hij luistert het. Daarom vind ik mijn broer ook zo geweldig. Ik kijk naar hem op, is een groot voorbeeld voor mij. Dankzij hem ben ik geïnteresseerd geraakt in fotografie en ik krijg zijn camera’s meestal als hij een nieuwe gekocht heeft. Dat vind ik echt heel erg aardig van hem.
Nu heb ik ook mijn camera bij. Hij is pas nieuw, maar Devin had een paar weken alweer een nieuwe gekocht omdat hij deze te stroef vond werken. Mij maakt het niet uit. Ik ben er al blij mee dat hij hem aan mij heeft gegeven en niet heeft verkocht, want dan zou ik hem geslagen hebben. Zacht, maar ik zou hem wel geslagen hebben.
Na een kwartier in de auto te hebben gezeten zet mijn broer hem stil en stapt uit om zijn benen even te strekken. Het is voor de zaal, gelukkig. Ik loop naar hem toe, geef hem nog een knuffel en loop dan naar de paar fans die al voor de deur zitten te wachten tot ze naar binnen mogen. Een glimlach komt op mijn gezicht te staan en even zwaai ik naar de mensen. Ze kijken mij even aan en glimlachen dan.
“Hoi, zou ik misschien hierbij mogen komen zitten?”� vraag ik vriendelijk, kijk even rond en zie mijn grote vriendin van de vorige keer weer staan. Zij zal het zich alleen niet meer herinneren, want ze kijkt mij ook glimlachend aan. In mijn gedachten haal ik mijn schouders op en neem dan plaats in de kring waarna ik gewoon vrolijk mee begin te praten. Misschien wel een beetje te veel.

Reacties: