FanFic.nl

Toms Twin

The size of a small cucumber

Rea is verdwenen. Nou ja, niet echt ‘verdwenen’, maar ze is een winkelwagentje aan het halen want ik kan niet lopen met al die wc-rollen onder mijn armen en dan ben ik nog niet klaar met het afvinken van het boodschappenlijstje. Een winkelwagen is dus hard nodig!
Onhandig sta ik daar in een van die paadjes te wachten. Om de paar minuten lopen er mensen me voorbij, ik knik er maar vriendelijk wat op. Sommige meisjes komen giegelend langs en wijzen naar me met wat geroezemoes erbij. Of omdat ze me herkennen, of omdat.. ik weet geen anderer optie.
“Sexy kind in de aantocht!”� Met een vreemde uitdrukking op mijn gezicht draai ik om en zie Rea met een volle vaart aankomen. Haar handen klemmen zich vast aan de ijzeren geraamte van de kar en haar buik drukt ze met haar volle gewicht tegen een stang aan. Plots leunt ze helemaal naar links en laat zo de kar kantelen.
“Gék!”� Geschrokken deins ik naar achteren en zie hoe de wieltjes nét niet over mijn tenen rijden. Lachend stopt Rea het winkelwagentje en kijkt dan naar mij. Ik moet nog even kalm worden voordat ik iets kan uitspreken.
“Komaan, don’t be such a woosie! Ik kwam niet eens in je buurt!”� roept ze lachend tijdens het achteruit lopen naar mij met het karretje aan haar handen. Ik dump de wc-rollen in de kar en begin niet eens meer een conversatie met haar. Winnen lukt je toch niet, bijna niet.
We belopen een afdeling met allemaal groenten en fruit. Hier wil ik toch liever niet zijn. Zuchtend loop ik achter Rea aan die zowat élke groente goed inspecteert. Ze kijkt dan naar mij en houdt de komkommer omhoog.
“Ik wist niet dat komkommers zo groot waren? Wacht.”� Ze pakt een kleinere in haar hand. Nee, dat waagt ze niet! “-Deze moet het zijn. Begon bijna te geloven dat jouw lul echt zo groot was als die vorige!”� Ik sla mijn vlakke hand tegen mijn voorhoofd. Het harde geluid wordt gedempt door mijn bandana, maar ze snapt me wel. Waarom wist ik nou weer dat ze dat ging zeggen?

Met ieder een eigen step gaan we richting de supermarkt. Mam had een paar dingetjes nodig. Rea slipt de bocht om met mij op haar hielen. Ik ben zo blij met mijn kerstcadeautje! Bill, Rea en ik kregen van man een step met zo’n motortje eraan. We hebben ons stepje al een weekje. Sinds een paar dagen lijkt die van Rea alleen stukken sneller dan daarvoor! Ze vroeg een wedstrijdje met mij te houden en de winner kreeg een Jaw Breaker van de verliezer. En ik bijt in het stof. Ze is niet in te halen!
Ik vlieg nu ook de bocht om en zie jammer genoeg de finishlijn. Bill heeft een krijtlijn gemaakt op de tegels van het winkelcentrum. Hij staat opgewonden te springen. Rea kijkt nog een keer om naar mij en knipoogt.
“Later, loser van me!”� Ze geeft nog meer gas en raced zo over de finishlijn waar Bill met zijn handen staat te wapperen alsof hij vlaggen in zijn handen heeft. Stomverbaasd ga ik ook door de finish en rem dan af.
“Waar haal jij die snelheid vandaan?”� zeg ik verward en bekijk haar stepje die toch echt hetzelfde is als de mijne en die van Bill die op de grond is gekanteld. Alleen de kleuren zijn anders. Die van Bill is felrood, die van mij donkerblauw en die van haar knalgroen.
“Dat heet tactiek, verliezer!”� Ze lacht hard bij het zien van mijn verzuurde gezicht. Ik haat het om verliezer genoemd te worden! En jammer genoeg weet ze dat..
“En wat voor een smaak neemt onze winnaar?”� vraagt Bill en schudt plechtig haar hand. Ze glimlacht en denk dan na.
“Zo zuur als Toms gezicht!”� Ze wijst mijn kant op. Boos keer ik mijn gezicht en staar wat naar haar stepje. Wacht eens even! Ik buk naar het stepje en kantel die wat om het motorblokje te bekijken.
“Je hebt het gewoon dik opgevoerd!”�

Inmiddels zijn we de Aldi ingelopen en probeer een discussie aan te gaan met Rea die alles glashard ontkent. We gaan de ene afdeling in en de andere uit en ze pakt samen met Bill de gevraagde artikelen. Ik blijf maar tegen haar zeuren, ik verdien die Jaw Breaker!
“Rea,”� zeur ik. “Geef toe dat je vals hebt gespeeld!”�
“Dat heb ik niet, ik wist van niets!”� Koppig loopt ze van mij vandaan en gaat richting de groenten. Ze pakt een komkommer en komt weer naast me staan. “Deze maat zal wel kloppen, hè?”� Mijn wangen slaan rood wanneer ze die komkommer vertikaal naast mijn kruis houdt. Gegeneerd duw ik haar van mij vandaan waardoor ze op de vloer beland met de komkommer nog in haar hand. Ze lacht. “Je hoeft je toch niet te schamen voor je eigen maat?”� Ik bekijk de scharminkel van een komkommer. Ik schaam me niet voor mijn maat, maar dan moet het wel de goede zijn!

Dat was écht vreselijk voor mijn elfjarige leeftijd.
“Moest je dat er weer bij halen?”�
“Herrineringen zijn er om op te halen en ik vond dit wel een gepast moment, niet? Dat was toch trouwens tijdens die step competitie? Wat kon jij toen slecht tegen je verlies zeg! Nu hopelijk niet meer hè?”�
“Jij speelde vals!”�
Ze schudt lachend haar hoofd en stopt de komkommer in de kar.

Reacties: