FanFic.nl

Light me up!

backstage passes?

Na een paar uur komen er steeds meer mensen aangelopen. Wij staan echter helemaal bij de deur, bijna tegen de deur aan, en kijken naar de andere mensen die allemaal na ons staan. Er zijn best wel veel mensen met verschillende stijlen. De een heeft zwart met wit haar, de andere weer blauwen verderop staan ook blonde mensen. Niet donkerblond, maar echt platina blond. Bijna pornoblond zoals ik dat zou noemen. Eerst wilde ik wit haar, maar nu ben ik supertevreden met mijn dreads.
Terwijl ik daaraan denk pluk ik even aan een dread en kijk dan verder. Er staan ook mensen met violen die ze, waarschijnlijk, willen laten signeren. Ik vind het cool, ik zou dat ook wel willen spelen, maar ik kan het niet. Het enige waar ik mij in kan vinden is gitaar spelen en zingen. Gitaar speel ik nu al zo’n vier jaar en zingen doe ik, voor zover ik mij kan herinneren, al heel mijn leven. Vaak ook nog wel onbewust, tijdens een musical bijvoorbeeld als ik de nummers ken.
“Waar sta je aan te denken?”� hoor ik iemand naast mij ineens vragen. Ik kijk om, kijk meteen in twee groene ogen. Het is een van de meisjes waar ik net mee in het groepje zat. Ze is mij een beetje te aanwezig, praat de oren van je hoofd af en prikt iedereen in hun zij, zelfs al wil je het niet. “Ik zat eraan te denken dat er best veel verschillende mensen hier zijn,”� mompel ik zacht als antwoord, geef dan duidelijk met een bepaalde blik aan dat ik verder met rust wil gelaten worden. In ieder geval door haar!
Het meisje knikt, draait zich om en begint meteen met andere mensen te praten. Het enige dat ik nog hoor is ‘blablabla’ en verder dringt er niet veel meer mijn hoofd in van haar. Misschien niet al te aardig om te denken, maar mensen die ik niet mag die kunnen het ook meteen te weten komen omdat ik dan niet echt veel met ze praat. Met haar praatte ik ook niet erg veel in de groep. Meer naar de andere mensen, maar zij luisterde de hele tijd wel, gaf alleen op juist de onmogelijkste momenten een opmerking. Dat irriteerde me, maar ik zei er niet erg veel van. Laat iemand anders dat maar doen, ik ben hier nu toch alleen maar voor Emilie Autumn en als ik vrienden maak dan is dat mooi meegenomen.
Ik heb niet door dat ik begin te staren, juist naar het meisje van de vorige keer in de rij. Ze legt haar hoofd even schuin, komt dan naar mij toegelopen en zwaait even voor mijn ogen. Ik knipper even en kijk haar dan vragend aan. “Ja, is er iets?”� vraag ik een beetje verward. Ze schudt met haar hoofd, haar zwarte met rode haren zwaaien even vrolijk in het rond en een glimlach staat op haar gezicht. Haar ogen zijn zwart opgemaakt en op haar lippen staat een hartje.
“Nee, je was volgens mij een beetje diep in gedachten omdat je stond te staren,”� zegt ze dan en ik grijns even een klein beetje. “Ja, klopt,”� zeg ik dan en steek mijn handen in mijn zakken waarna ik nonchalant achteruit ga hangen tegen de deur aan. Ik zie het best wel voor me dat de deur straks ineens open gedaan wordt door iemand die naar buiten moet. De deur zal in ieder geval nog niet open gaan omdat je naar binnen mag, dat mag namelijk pas om acht uur, dat is dus over… anderhalf uur. Holy shit! We, nee eigenlijk alleen ik sta hier al gewoon drie en een half uur! Dat vind ik best wel goed van mijzelf, want ik dacht dat het nog slomer zou gaan. Ik voel me best wel vaag nu.
“Weet je, in de tijd dat je nu bij ons hebt gezeten heb ik je naam eigenlijk nog niet voorbij horen komen, ik ben Janey,”� zegt het meisje, Janey dus, ineens tegen mij. Ik kijk weer terug op, glimlach en neem dan haar hand vast die ze heeft uitgestoken. “Ik ben Melis,”� zeg ik dan. We laten weer los en kijken nu beide vooruit naar de groep die steeds groter wordt. Steeds meer verschillende mensen komen aangelopen, zo zie ik ook een boel mensen die er de vorige keer ook waren. Die steken hun hand even op naar mij en Janey en wij steken onze handen ook terug op als teken dat we elkaar nog herkennen.
“Er zijn best wel veel mensen. Ik had gedacht dat het er misschien wel minder zouden zijn dan de vorige keer omdat deze kaartjes ook een stuk duurder waren. Oh, wacht, nee, ik had verkeerd besteld. Ik had VIP-kaartjes besteld. Twee. Wie bestelt er dan ook twee als ze maar alleen gaat?”� begin ik tegen Janey, maar praat dan meer tegen mijzelf omdat ik het nog steeds best dom van me vond. Ach, je hebt er dan ook iets voor. Wacht! Ik heb VIP-kaartjes! Dat betekent dat ik eigenlijk al naar binnen zou mogen om zes uur! Dat was dus een half uur geleden.
“Janey, ook al was je de vorige keer voorgedrongen in de rij, nu kom jij gezellig mee met mij mee naar de achteringang en wij gaan gezellig ehm… Emilie Autumn zien?”� zeg ik grijnzend, zie de blik op Janey haar gezicht even vertrekken en trek haar dan aan haar hand mee weg van de deur. Ze laat zich gewoon meetrekken. Als ik even omkijk zie ik dat haar blik op verward, verbaasd en schuldbewust staan, maar dat maakt me niet meer uit.
Niet veel later staan we dus ook bij de achteringang waar wat mensen voor de deur staan en ons, zodra ze ons door hebben, nogal argwanend aankijken. Ik open mijn tas, haal er meteen de twee kaartjes uit en trek een moeilijk gezicht. Een van de mannen begint zacht te lachen, schudt dan zijn hoofd en laat de kaartjes aan zijn collega zien. Die grinnikt even en opent dan de deur. “Lets go,”� zegt hij dan nog steeds grinnikend. Ik zucht opgelucht, blij dat ze ons gewoon door laten gaan.
We lopen door de gang heen en komen uit in een kamer waar we, bijna, de schrik van ons leven krijgen. Captain Maggot schiet meteen op en geeft de beveiligingsman spontaan een knuffel en prikt dan met haar (speelgoed)zwaard in zijn zij. Janey en ik kijken verbaasd toe, lopen een stukje van de deur af verder de kamer in en kijken elkaar dan aan. Dan vallen onze blikken op onze handen. Nog steeds vast. Ik ben de eerste die reageert en los laat, trek even een scheve grijns en kijk daarna om me heen. Shit, wat moet Janey nou wel niet van mij denken?! Weer goed bezig Melis.
Maggot laat de man los, duwt hem daarna uit de kamer en slaat de deur dan dicht waarna ze haar handen afklopt aan elkaar alsof ze wil zeggen ‘opgeruimd staat netjes’ en het laat Janey en mij grinniken. Maggot kijkt ons ineens aan met een grijns op haar gezicht. “So there are our two lost ladies! I believe Emilie and Aprella would love to hear you guys finally showed up,”� zegt ze met een grijns op haar gezicht in het Engels. Ja mensen, we leven nog steeds in Nederland. Gelukkig is het verstaanbaar Engels.
Ik trok mijn wenkbrauwen op, kijk Maggot zo aan waarna ze haar schouders laat hangen en een pruillip trekt. “Yep, it’s a bit late, but we were late. Anyway, we’re here now! My name is Melis and this is Janey who I’ve only known for three and a half hours,”� stel ik mij en Janey meteen voor. Maggot knikt even en kijkt dan meteen naar mijn hemd. Een grijns siert meteen mijn gezicht en onbewust blik ik even naar Janey die het echter niet door lijkt te hebben. Maggot grinnikt, kijkt dan naar de deur achter ons die met een zwaai opengegooid wordt. Chaotisch? Totaal, en ik vind het geweldig!

Reacties: