FanFic.nl

Light me up!

cute together?

Ik druk een kus op Janey haar wang om haar te feliciteren met haar verjaardag. Even zie ik haar schrikken wat een klein grijnsje bij mij op mijn gezicht veroorzaakt, bijna niet zichtbaar als je er niet op let. Daarna zak ik weer terug in de stoel. “Dankjewel,”� zegt ze ineens en meteen kijk ik naar haar. “Ik had nooit verwacht dat ik de dag na mijn verjaardag juist hier zou zitten,”� grinnikt ze daarna, maar vergeet een deel. ‘Met mij’. Toch krijg ik het voor elkaar om een vrolijke blik op te zetten waardoor er bij haar een glimlach op haar gezicht komt te staan.
Ineens kom ik er weer achter dat ik mijn fotocamera ook heb meegenomen. Meteen buig ik naar mijn tas toe en begon erin te rommelen. De camera is groot, maar ik moet hem wel goed vastpakken, want ook al is de camera nu van mij, Devin zal me nog iets aan doen als ik hem niet heel houd. Hij heeft de camera namelijk gekocht en hij heeft hem aan mij gegeven in de ruil dat ik er goed op zou letten en hem niet kapot zou maken.
Ik neem de camera uit de tas en zet hem dan aan. Ik begin dingen in te stellen die mij straks gaan helpen om betere foto´s te maken zoals het soort licht en ook zet ik de macro aan. Dat zal helemaal geweldig zijn als ik straks foto´s van dichtbij wil maken.
Een paar functies verder druk ik per ongeluk op de knop die naar het fotoalbum gaat. Ik trek meteen mijn wenkbrauwen op. “Ho! Wat is dit?!”� roep ik tegelijkertijd en begin daarna hard te lachen. Ik voel gewoon dat Janey mij verbaasd aankijkt en voel haar dan naar voren toe leunen om op het beeldschermpje te kijken. “Wie is dat?”� vraagt ze daarna grinnikend. Ik kijk op, schud dan met mijn hoofd terwijl ik nog een beetje nagrinnik. “Mijn broer,”� grinnik ik dan en kijk weer naar de camera. Die pose van hem en gewoon hoe hij doet al laat hem net op een gestoorde gast lijken.
“Oh, ik ga hem zo hard irriteren met dit plaatje,”� grijns ik zacht, wiebel onbewust met mijn wenkbrauwen en zet uiteindelijk mijn camera weer uit. De instellingen blijven gewoon op de camera staan en het is dus makkelijk om straks meteen foto’s te gaan maken. Ik stop mijn camera terug in mijn tas en kijk dan Janey haar kant uit. Ze lijkt een beetje verward. En het ziet er best wel… schattig uit.
Ik leg mijn hoofd een klein beetje schuin, zet een glimlach op mijn gezicht en blijf Janey aankijken. “So! The performance is almost going to start. Are there any questions you’d like to ask us?”� horen we Emilie haar stem ineens tot ons doordringen. We kijken om, ze heeft haar bekende outfit weer aan met het masker en de zilveren pijlen. Ik denk even na, schud dan mijn hoofd en kijk naar Janey die ook haar hoofd schudt. Volgens mij zijn we beiden zo verbaasd over dit alles dat we gewoon niet meer op vragen zullen komen. En wat heeft het dan ook voor nut?
“What a shame. Ah well, more time to just talk to you. So, what do you think of our performances or is this the First you’ll see from us?”� vraagt ze terwijl ze op de stoel tegenover ons komt zitten. Ik en Janey kijken weer van elkaar weg naar Emilie toe. “I loved the show before this one in Holland. It was awesome!”� zeg ik meteen opgewonden. “But there was this girl who, in the line, just got to stand before me. That wasn’t really nice, but that same person is sitting next to me right now,”� grijns ik, kijk opzij en zie meteen de schuldbewuste blik in Janey haar ogen.
“Ah, you two look cute together,”� grijnst Emilie en meteen kijken we haar met grote ogen aan. “Thank you?”� zeg ik verbaasd en knipper dan met mijn ogen. Janey zegt niets. “You’re welcome,”� grinnikt Emilie daarna en kijk op als de deur open gaat. Een jonge vrouw deelt mee dat ze straks het podium op moet en niet veel later staan haar medeartiesten naast haar in het kamertje. Het wordt nu echt wel veel te druk om gewoon te blijven zitten en ik kan al niet tegen erge drukten. Niet in zulke kleine kamertjes.
Gelukkig gaan de eerste al snel het podium op tot Janey en ik nog maar alleen zitten. ‘You two look cute together’ gaat er steeds door mijn hoofd heen. Waarom vond ik het zo geweldig toen ze dat zei? Ik ken Janey nog maar net en het is nog niet eens zeker of ik haar blijf zien. Waarschijnlijk woont ze ook weer zo ver weg als alle mensen die je tegenkomt op alle andere concerten. Dat zal me echt niets verbazen.
Ik laat me onderuit zakken op de stoel, pak mijn fotocamera weer en houd die al goed om zo foto’s te kunnen gaan maken. Een diepe zucht verlaat mijn mond en net op dat moment stapt Emilie het podium ook op. Dit gaat nog een geweldig optreden zijn.

Zucht. Drie uur later, honderden foto’s, twee geheugenkaarten en een paar lachbuien met Janey later lig ik uitgeteld op de bank die ook in het kamertje stond. Mijn ogen vallen serieus bijna dicht. Ik heb de kracht gewoon bijna niet meer om mijn ogen open te houden en ik vind het allemaal maar best. Een gaap kan ik niet meer tegenhouden. Mijn ogen vallen een beetje dicht en voor andere mensen zal het net lijken of ik lig te slapen.
De bank zakt een klein beetje in aan de rand, iemand legt zijn of haar vest over mij heen en blijft dan stil. Mijn hart klopt bijna twee keer zo snel ineens alleen durf ik niet op te kijken om te zien waardoor of door wie het komt. Emilie kan het al niet zijn, want die was zich meteen gaan omkleden. Maggot en Aprella waren dat nog niet gaan doen, maar waren wel even naar een andere kamer om drinken of zoiets te halen. Het zouden dus drie personen kunnen zijn. Maggot, Aprella of Janey.
Janey, ze is echt heel erg aardig en ik hoop zo erg dat we vrienden kunnen blijven! Ze heeft een goed gevoel voor droge humor, iets waar ik me echt goed bij begin te voelen. Zij laat mij, als een van de weinige, lachen. Haar gezicht verschijnt voor me in mijn lichte slaap. Daarna draait het zich om, verwijdert zich steeds verder van mij. Op de een of andere manier krijg ik het alleen weer terug. “Ga alsjeblieft niet weg,”� fluister ik zacht en lijk best wel verbaasd over wat ik zelf heb gezegd. Ik heb geen idee of ik het ook echt hardop heb gezegd. Voor mij voelt het alsof ik slaap. En diep, maar de mensen die naar mij kijken of mij gewoon zo zouden zien, weten dat ik maar heel licht slaap.

Reacties: