FanFic.nl

Light me up!

yeah totally cute ^^

“But there was this girl who, in the line, just got to stand before me. That wasn’t really nice, but that same person is sitting next to me right now,”� hoor ik Melis zeggen. Ik kijk haar aan, ik schaam me dood. Moet ze dit nou blijven herhalen. Ik voel me echt schuldig hierover. Ze kijkt me grijzend aan, maar die grijns verdwijnt langzaam, als ze de schuld in mijn ogen ziet.
“Ah, you two look cute together.”� Verbaasd kijk ik naar Emilie, ze grijnst. Bedoelt ze nou? Nee toch? Ik begin te blozen. “Thank you?”� hoor ik Melis zeggen. Verbaasd kijk ik van Emilie naar Melis, ik weet helemaal niks meer te zeggen. Ik besluit dat ik hun maar laat praten en gewoon luister. Ik ben altijd heel goed in de verkeerde dingen zeggen op dit soort momenten. Het is beter om gewoon niks te zeggen dus. “You’re welcome,”� zegt Emilie nog, dan kijken we op, de deur gaat open.
En een vrouw staat in de deuropening, die Emilie mededeelt dat ze het podium op moet. Emilie staat op, zegt ons nog gedag en gaat dan samen met haar medeartiesten het podium op. Melis en ik zitten nu nog maar met zijn tweeën in de kamer. Ik kijk naar Melis, ze denkt ergens aan.
Waar woon je? Die vraag zit in mijn hoofd, nu moet ik hem nog alleen durven stellen. Ik zit een tijdje en raap al mijn moed bij elkaar. Maar net als ik het wil vragen zakt Melis onderuitgezakt op haar stoel, pakt ze haar fotocamera en komt Emilie precies op dat moment het podium op. Teleurgesteld kijk ik naar het podium. Moed kwijt! Ik zucht.

Het is nu inmiddels drie uur later, nadenkend kijk ik op mijn horloge. En van mijn horloge kijk ik naar Melis die op een bank in het kamertje is gaan liggen. Half slapend ligt ze daar nu. We hebben ook wel een vermoeiende avond gehad, met momenten dat we bijna niet meer bijkwamen van het lachen. En Melis heeft daarnaast ook wel honderden, nee duizenden foto’s gemaakt. Ik zou willen dat ik mijn fotocamera bij me had, maar ja, ik dacht dat ik naar mijn tante zou gaan en daarvoor kan ik geen enkele reden bedenken om een fotocamera mee te nemen. Haar chagrijnige hoofd hoef ik na afloop echt niet meer te zien. Ik grinnik.
Ik kijk naar Melis, die ligt nu inmiddels echt te slapen. Ze begint te rillen, ze zal het vast koud hebben. Ik loop naar haar toe en ga naast haar voeten op de bank zitten. Ik trek mijn vest uit dat ik had aangetrokken voor buiten, maar dat ik was vergeten uit te trekken. Daarna leg ik het vest over Melis heen. Ik kijk naar haar in stilte. Dan staat Aprella plotseling in de deuropening, ze fluistert iets. Ik sta op en loop naar haar toe. “Is she asleep?”� vraagt ze. Ik knik. Dan hoor ik Melis iets mompelen. Het klinkt verdacht veel als ga niet weg.
“I’d better go back”� zeg ik tegen Aprella. Daarna loop ik weer terug naar Melis en ga naast haar zitten. “Ik ben hier,”� fluister ik zachtjes tegen haar. Een kleine glimlach verschijnt op haar gezicht. Ik moet er zelf ook van glimlachen. Zachtjes strijk ik over haar dreads heen. Ik moet eigenlijk even grinniken. Melis doet heel stoer, maar als ze slaapt is ze eigenlijk ontzettend schattig. Dan kijk ik weer op mijn horloge. Wat?! Het is al twaalf uur! Ik moet naar de ingang, mijn moeder staat zo voor de deur.
“Melis.... Melis....”� fluister ik zachtjes, terwijl ik zachtjes over haar haren strijk, hopend dat ze wakker wordt. Dan opent ze langzaam haar ogen. Ze kijkt me even verbaasd aan. “Ik moet naar de ingang, mijn moeder staat zo voor de deur. En ik denk dat jouw....?”� begin ik, kijk haar dan vragend aan. “Mijn broer,”� zegt ze zachtjes. “Jouw broer, er ook wel zo staat.”� Langzaam staat ze op, kijkt even verbaasd naar het vest dat van haar afglijdt.
“Je had het koud,”� leg ik uit. Ze kijkt me aan met een lieve glimlach op haar gezicht. Ik pak mijn vest en trek hem weer aan. “Zullen we?”� vraag ik. Ze knikt en we lopen samen richting de uitgang. Na nog even gedag te hebben gezegd tegen Emilie, Maggot en Aprella natuurlijk.
Eenmaal bij de uitgang, staat mijn moeder me al op te wachten. Melis kijkt echter verbaasd rond. “Wat is er?”� vraag ik. “Mijn broer, hij is er nog niet... normaal is hij altijd op tijd.”� Ik kijk van haar naar de weg, naast mijn moeders auto is de weg inderdaad helemaal verlaten. “Waar woon je? Misschien kan je wel met ons meerijden”� “Ik woon in Utrecht.”�
Even verbaasd kijk ik haar aan. “In Utrecht? Waar in Utrecht”� “Ja, ik weet het niet precies, ben namelijk heel slecht in wegen. Maar ongeveer naast dat grote winkelcentrum.”� Nu kijk ik haar echt met grote ogen aan. “The place?”� Nu kijk zij mij verbaasd aan. “Ja, the place. Hoe weet je dat?”� “Omdat ik daar ook praktisch naast woon.”� Met open mond en grote ogen kijkt ze me aan. Na van de shock bijgekomen te zijn, begin ik te grinniken. “Nou je kan dus met ons meerijden.”� Ze glimlacht terug.

Reacties: