FanFic.nl

Goodbye my friend (afgelopen)

Number one; life must go on

Tegen mijn zin pakte ik mijn schooltas. Een week later moest ik weer naar school. Ik mocht me niet opsluiten. Zeiden ze tegen me. ‘Het leven moet verder’ zeggen ze dan. Ik kreeg geen hap door mijn keel. Ik kan al een week niet eten. De brok verdriet en pijn zit nog altijd in mijn keel. Iedereen doet zo bezorgd om me. Ik word er gek van. Ik hoef geen medelijden. Echt niet. Ik kan dit wel op mijn eentje verwerken. Als ik dit ooit kan verwerken. Ik trek de voordeur achter me toe. Het waait. De bladeren komen aan de bomen. De lente begint. Normaal word ik altijd blij van de lente. Nu maakt het me ongelukkig. Ik wil zo graag de tijd terug draaien. Ik wou dat ik haar kon tegen houden. Ik loop het schoolplein op. Mensen komen naar me toe. Ze vragen allemaal hoe het met me gaat en wat er was gebeurt en blablablaa. Ik kijk hen enkel aan en beantwoord geen enkele vraag. Ik heb geen zin in dit gedoe. Helemaal niet. De lessen liepen traag en de plek langs me is leeg. Te leeg. Het voelt alsof men mijn hart uit mijn lichaam heeft gerukt. Ik krabbel wat op papiertjes tijdens de lessen. Ik ondersteun mijn hoofd met mijn hand. Ik liet een zucht en probeerde me te concentreren. Maar mijn hersenen wilde niet. Ik zakte weg in een droom. Ik staarde naar buiten. De leerkracht stond voor mijn bank. Hij klopte er eens op. Ik schrok me rot. Hij keek me woedend aan. “Is dat dromen soms beter dan mijn lessen!”� vroeg hij kwaad. Ik keek hem enkel aan. Ik voelde mijn woede koken. Ik stond in een keer recht en liet mijn stoel naar achteren vallen. “Mijn allerbeste vriendin is misschien overleden, ik kan me gewoon niet concentreren”� zei ik. Ik nam mijn spullen en liep gewoon het lokaal uit. Ik kan dit niet. Ik liep richting toiletten. Voor de toiletten op een bankje zat een jongen. Hij stak een sigaret op. “Jij ook 1?”� vroeg hij. “Dan vergeet je je zorgen”� Ik ging langs hem zitten. “Hoezo?”� vroeg ik. “Je huilt”� zei hij. “Shit”� mompelde ik tegen mezelf. “Moet je er nou een hebben,”� vroeg hij. “nee dankje”� zei ik en staarde voor me uit. Hij blies de rook uit. Hij keek strak voor zich uit. “Waarom huil je?”� vroeg hij nog steeds voor zich kijkend. “Niemand snapt mijn gevoelens en pijn van de dood van mijn hartsvriendin”� zei ik zacht. “Ow, innige deelneming”� zei hij. “Dankje”� zei ik terug. “Dan heb je er goed aan gedaan de les uit te komen”� zei hij en duwde zijn sigaret onder zijn schoen plat. Ik haalde mijn schouders twijfelend op. “En waarom zit jij hier dan?”� vroeg ik. “Ik had nood aan een sigaret”� zei hij. “Ik geloof je niet echt”� zei ik. “Ik wilde niet naar de les omdat sommige mensen me lastig vielen”� zei hij. “ahn, hoe heet jij trouwens?”� vroeg ik. “Bill, en jij?”� vroeg hij. “Kirsten”� zei ik. “Je naam past wel bij je”� zei hij. “Dankje.”� zei ik.

Reacties: