FanFic.nl

1 Litre of tears

Hoofdstuk 2

2

Hoi Max,
Ik heb al een week niet geschreven, raad eens!
Ik zit in Japan, ik ben de hele week druk bezig geweest met het ontdekken van allerlei nieuwe dingen. Ik woon in een klein appartementje samen met een ander meisje, ze heet Ako.
Vroeger woonde ze hierzo met haar ouders in Tokio, toen haar vader een andere baan kreeg in Nara verhuisde ze daar heen alleen Ako wilde hier graag haar school afmaken dus mocht ze in een appartementje wonen dicht bij school. Ze is zeg maar mijn gids, en helpt mij overal mee.

Vorige week hè, kan je je dat nog herinneren? Je schreeuwde tegen me "Ik haat je!", is dat echt zo? Haat je me echt? Het deed zo veel pijn toen je dat zei. Als je me echt zo erg haat dan raad ik je aan om dit niet verder te lezen, want je hebt er niet echt veel aan.
Je had gelijk, ik bén een aansteller, ik maak me druk om jou terwijl je me haat!
Dat is best wel zielig.
Maar goed ik moet nu naar het ziekenhuis, check-up.
Max.

"Ako-chan! We komen te laat." riep ik, het was al tien over acht en we moesten er om kwart over acht zijn. Natuurlijk snapte Ako mij wel, terwijl ik gewoon Nederlands tegen haar sprak.
Snel rende we de deur uit naar school, de bel klonk en we waren nog maar net optijd binnen de poortdeuren. Ako hield haar hand op voor een high-five, we lachte en rende door naar het gebouw.
Ze bracht me naar de lerarenkamer, waar veel nieuwsgierige docenten op mij afkwamen. Ze glimlachte beleefd en sommige gaven mij een hand, weer andere stelde zich voor. Te veel informatie.
Één leraar viel mij op, hij had net als ik blonde haren met blauwe ogen. Zodra hij zag dat ik hem had gezien liep hij op mij af, "Hello, I'm your English teacher, if you have any problems you can come to me." Ik knikte, "Okay! Thank you."
Hij lachte en gaf een klopje op mijn schouder.
"Als je mij nu wilt volgen dan breng ik je naar je klas." vervolgde hij.
Ik zwaaide even naar de docenten en liep achter hem aan. Achter meende ik iets te horen van "kawaii".
"Je eerste les is mentorles, dat wil zeggen, ik stel je voor aan de klas en ik laat jullie weer alleen. Ben je er klaar voor?" Hij keek mij aan met grote ogen en ik knikte zenuwachtig.
Hij deed de deur open en het geroezemoes stopte, we liepen de klas in en alle ogen waren op mij gericht.
Hij begon te praten -ik verstond er niks van- en wees op mij.
"Kan je je naam schrijven op het bord?" zei hij tegen mij.
"Sure."
Ik draaide mij om naar het grote schoolbord, er was al volop op getekend, allemaal velle kleuren en er stond: Welcome ___ from Oranda. Op de plaats van de streep zette ik mijn naam, achter hoorde ik mensen mee spellen.
Maximu Herrer, haha het klonk echt niet.
"Hello, my name is Maxime Heller, but you can call me Max." ze keken naar mij alsof ik van een andere planeet kwam, o nee, kunnen ze echt geen Engels?
Vanuit achter in de klas begon iemand te praten, ah daar is mijn tolk.
De leraar wees mij een plek aan en ik liep er naar toe.
De jongen die voor mij zat keek om en lachte naar mij. Hij had bruin haar wat heel ruig omhoog stond en had gitzwarte ogen, hij lachte en stak zijn hand uit.
"My namu isu Hiroto." hij lachte en was duidelijk onder de indruk van zich zelf.
"Hi Hiroto." lachte ik en schudde zijn hand.
Iedereen kwam zich even voor stellen en bleef rond mijn tafeltje hangen, op één jongen na. Hij was niet geïnteresseerd in mij.
We voerde met z'n alle een matig gesprek in het Engels tot een meisje iets aan mij vroeg in het Japans. Ik snapte haar echt niet, ze vroeg aan iedereen een vertaling -neem ik aan-.
De ongeïnteresseerde jongen stond op liep naar mij toe en zei: "She want to see your hair."
"Hè?" ik schrok een beetje van zijn toon.
"She" hij wees op het meisje, "want to see" maakte een gebaar met zijn twee vingers naar zijn ogen "your hair." hij gebaarde naar zijn haar.
Wat? Dacht hij dat ik het niet had verstaan ofzo?
"Ik hoorde je wel hoor, ik ben niet dom."
Hij trok zijn ene wenkbrauw ongeïnteresseerd op en liep het lokaal uit.
Ik keek hem na, "Maxi-chan" ik keek weer om, oja mijn haar.
Ik haalde het elastiekje uit mijn knot, ze raakte het aan en begon er een ander model van te maken.

De eerste schooldag was voorbij, we hingen nog wat op het schoolplein en iedereen leerde mij woordjes die we om ons heen zagen. Ik heb zo veel gelachen, ik deed een poging om ze ook wat Nederlands te leren alleen dat was geen succes.
Ik ging opweg naar huis, "Ako" riep ik toen ik thuis was, "Is er iemand thuis?"
Ik ging naar mijn kamertje om mij omtekleden, snel pakte ik een broek en een shirt uit mijn kast en liep naar mijn computer. Ik had allemaal e-mailtjes gekregen van mensen uit mijn oude klas, misschien waren ze nog zo slecht niet.
Ik beantwoorde ze allemaal, veel waren het zelfde; Hoe is het met je, spreek je al Japans, heb je al vrienden, kom je snel terug? Aan mijn ouders stuurde ik een iets uitgebreidere versie.
Toen ik daar klaar mee was ging ik naar buiten, ik sloot de deur en liep door de straatjes naar de supermarkt. Onderweg kwam ik wat klasgenootjes tegen met wie ik even een praatje maakte.
Toen ik was aan gekomen liep ik een beetje rond in de winkel, ik deed wat boodschappen in mijn mandje. Toen ik wat appels zocht zag ik die ene jongen uit mijn klas alleen was nu zijn ongeïnteresseerde look weg en zag hij er gewoon uit als een leuke lieve jongen. Hij zag mij ook en liep op mij af.
"Hi Max." zei hij.
"Hi, eeh je hebt jezelf nog niet voorgesteld."
"Oh, wat onaardig van mij Kanjiro is mijn naam, maar jij mag mij Jiro noemen."
"Oké. Jiro. Je lijkt een stuk vrolijker nu als vanmiddag op school." zei ik bedachtzaam ik wilde niet zijn goede humeur bederven.
"School is ook heel erg saai, en dan zijn er ook nog eens van die vervelende mensen die overal zo overdreven op reageren."
"Ben ik daar één van?"
Hij begon te lachen en schudde toen zijn hoofd.
Hij keek mij aan "Je haar zit leuk zo." zei hij ernstig. Ik dacht aan mijn haar, zodra ik thuis kwam had ik er gelijk weer een staart in gedaan want het zag er niet uit wat ze er op school mee hadden gedaan. Kanjiro hief zijn hand op en aaide teder de top van mij hoofd. In wat ik had gelezen waren Japanners niet zo erg van het fysiek contact, langzaam ging zijn hand naar de zijkant van mijn gezicht over mijn wang, langs mijn kaak en toen pakte hij mijn hand. Ik bloosde, zijn ogen straalde iets uit, ze waren zo donker dat ik geen einde kon vinden. We stonden zo een tijdje tot dat er uit de verte Kanjiro's naam werd geroepen.
Er kwamen zeven jongens aangelopen, allemaal een beetje patserig, Kanjiro's gedrag van vanmiddag zou hier prima tussen passen. Was hij echt één van hen? Waarom waren alle leuke jongens toch verkeerd?
Eén begon er te praten naar mij wijzend, het achtergrond koor riep afentoe "oooeh!", en maakte kus geluidjes. Hij klonk boos toen hij dingen terug zei. Ik schaamde me dood, hier wilde ik niet meer tussen staan, "Bye Jiro." zei ik en ik liep weg.

Net als gister racete ik naar school, alleen dit keer zonder Ako, ze had een briefje achter gelaten dat ze terug was naar Nara -haar vader was ziek-.
"Maxi-chan!" Riepen een paar mensjes toen ik de klas in kwam rennen.
Hoe kunnen ze nou ooit zo vroeg op school zijn?
Ik ving een glimp op van Kanjiro, alleen was die niet zo teder als gister, het was weer koud.
Ik ging zitten en hing uitgeput over de tafel, Hiroto lachte en klopte op mijn rug.
"Baka." riep hij.
Vanwege mijn ziekte mocht ik niet meer meedoen aan sportactiviteiten, ik besloot om naar het dak te gaan tijdens de twee uur waarin de rest gym had.
Ik had mijn boek mee en las de eerste bladzijde, de lettertjes begonnen al snel te dansen op het blad dus ik sloot het boek. Ik sloot even mijn ogen en zag toen Kanjiro, hij stond daar tegen een muurtje aan, het jasje van zijn schooluniform was open en hing scheef op zijn schouder.
Hij bleef mij aanstaren en ik begon mij ongemakkelijk te voelen. Ik draaide me om en keek naar het veld waar de andere voetbal speelde, hij kwam naast mij zitten.
"Jiro," begon ik, "Kanjiro, waren dat je vrienden gister?"
"Nee."
"Oh, ik ben een beetje verward."
"Maxime, als je slim bent blijf je uit de buurt van die gasten."
"Maar jij dan? Jullie lachten samen enzo."
Hij begon te lachen, "Max, ik hoor bij die groep."
"Dus je wilt zeggen dat ik ook bij jou uit de buurt moet blijven?"
"Daar komt het wel op neer ja, maar ik hoop dat je dat niet doet."
"Ik snap je niet echt" wat was hij verwarrend zeg.
"Er zijn hier 'gangs' mijn groep is daar één van, we vechten met andere scholen om de hoogste rang hier in Tokio. Als je hier 's avonds laat op straat alleen loopt, ben je in gevaar, andere gangs liggen op de loer om toe te slaan."
"Maar,"
"Max, ik wil niet dat jou wat overkomt, als ze zien dat, als ze zien dat we samen zijn geweest slaan ze de volgende keer op jou toe."
Hij pakte weer mijn hand, "Je bent hier niet voor lang, heb een leuke tijd hier, ga niet met de verkeerde mensen om. Ga niet met mij om."
"Kanjiro, ik vind je aardig. Je kan niet het zelfde zijn als zij."
Hoe kon ik zo snel verliefd worden op een jongen die ik nog maar zo kort kende?
Hij trok mij gewoon aan als een magneet, zijn ogen waren betoverend en zijn stem was warm.
"Max, hoelang blijf je in Japan?" vroeg hij fluisterend
"Ik weet het nog niet, zolang het goed met mij gaat blijf ik hier."
"Hoe bedoel je?"
"Mmm," ik twijfelde zou ik het hem vertellen? "Ik wilde gewoon wat van de wereld zien, het echte leven bedoel ik dan."
"Dan ga je zeker weer snel weg." Kanjiro
"Nee, ik ben hier omdat dat altijd mijn droom is geweest, in Japan zijn."
"Haha en dan heb je zo'n gast als ik achter je aan. Wat moet jij nu gelukkig zijn."
We lachten samen.
"Maar ik bén nu gelukkig, ik ben blij dat ik jou achter mij aan heb zitten."
"Je weet echt niet waar je het over hebt."
"Misschien niet nee, maar misschien ook wel."
Kanjiro gaf een kus op mijn voorhoofd, en trok mij naar zich toe. Hij sloot zijn armen rond om me heen, ik hoorde zijn hart kloppen. Niet op een normaal ritme, nee veel sneller.
"Kanjiro, hoe komt het dat jouw Engels zo goed is?"
Hij lachte zachtjes "Ik heb altijd al geweten dat Japanse meisjes niks voor mij zijn, daarom leerde ik Engels zodat ik kon praten met een buitenlands meisje."
Nu begon ik ook te lachen.
We zaten zo voor een hele tijd, er was stilte, maar die was niet ongemakkelijk gewoon vertrouwd.
Kanjiro duwde mij een beetje weg, ik ging recht zitten en hij keek mij aan.
Zijn diepe zwarte ogen lieten mij alles vergeten.
Hij tilde zijn hand op en zodra zijn hand mijn wang aanraakte sloot ik mijn ogen.
Langzaam bewogen zijn handen zich over mijn gezicht, eerst mijn wangen, kaak door naar mijn hals.
Ik voelde zijn ademhaling in mijn gezicht, ik durfde niet te kijken.
De tijd leek stil te staan, tot dat de bel ging.
Het was zo stil geweest dat we er allebei van schrokken, we keken elkaar aan en begonnen voor de zoveelste keer vandaag te lachen.
Kanjiro stond op en stak zijn hand uit, ik pakte die aan en we liepen hand in hand terug naar het lokaal. Ik had verwacht dat hij mij los zou laten zodra we voor het lokaal stonden, hij keek mij aan, lachte en trok mij mee naar binnen.
Het werd niet helemaal dood stil toen ze ons zo zagen maar het kwam in de buurt. We liepen naar mijn plaats, ik ging zitten op mijn stoel en Kanjiro op mijn tafel.
Hij begon te praten en ik ging volledig op in het gesprek.
Langzaam kwam de klas ook weer op gang en begonnen ze net als ons weer ontspannen te praten.
"Ha Max, het ziet er best wel stom uit zo'n Nederlands meisje in onze uniformen." zei Kanjiro laggend.
"Ik vind het anders heel leuk." zei Hiroto snel.''
Ik begon te lachen, "Het kan mij helemaal niet schelen wat jullie vinden!"
Iedereen begon zich te bemoeien met dit gesprek en ging daarom ook al weer heel snel over in het Japans.
Ik snapte er niks meer van dus stond op en liep naar het raam. Niemand merkte mijn afwezigheid dus ik kon lekker afdwalen met mijn gedachten.
Er scheen een lekker zonnetje, thuis lag iedereen te slapen. Max had nog niks van zich laten horen en van mijn ouders had ik ook nog niks over hem gehoord.

De schooldag ging weer snel voorbij, ik liep naar mijn kluisje legde mijn boeken er in en pakte mijn jas.
"Max?"
Ik draaide mij om, achter mij stond Kanjiro, veel dichter bij als dat ik verwachtte.
"Heb je zin om met mij mee te gaan vandaag?"
"Ja natuurlijk" hij lachte naar mij en we liepen samen naar buiten.
"Zullen we wat gaan drinken bij mij thuis?" vroeg hij
Vandaag had ik een check-up dus ik zou niet lang kunnen blijven.
"Mmm."
"Als je mij niet vertrouwd dan snap ik dat best hoor." zei Kanjiro snel.
"Nee, nee dat is het niet, ik kan alleen niet zo lang blijven."
Er verscheen een glimlach op zijn gezicht wat hem bestwel onweerstaanbaar maakte.
Hij liep best snel en was stil ik voelde me erg ongemakkelijk, maar wist echt niet waar ik over zou moeten beginnen.
Ver lopen was het niet, hij woonde in het zelfde appartementencomplex als ik maar dan een verdieping hoger. We liepen naar binnen en hij liet zijn stoere houding weer vallen, de sfeer veranderde zo snel.
Ik liep rond terwijl hij zijn normale kleding aan deed. De inrichting was het zelfde als die van mij, de keuken was klein met een paar kastjes, hij had twee banken in de grote kamer staan met een tafeltje er tussen. Op een kastje stond één foto, hij trok mijn aandacht dus ik liep er heen. Er stonden vier mensen op, twee volwassenen en twee kinderen. Ik herkende de kleine Kanjiro, hij leek zo gelukkig op deze foto, deze vrolijke Kanjiro was niet de gene zoals ik hem had gezien.
Ik voelde dat er twee armen om mijn middel werden geslagen, "Ah, je hebt mijn dierbaarste bezit gevonden." Hij wees op de zwart wit foto naar een vrouw, "Dat is mijn moeder, ze overleed vijf jaar geleden, mijn vader staat daarnaast." hij zuchtte. "Jullie zien er zo gelukkig uit, is dat je broer?" Ik keek naar de laatste onbekende persoon op de foto. "Ja, dat is Kazuya" hij pakte de foto uit mijn handen en zette het terug op het kastje.
Hij had nog steeds zijn armen om mij heen geslagen, het voelde alleen zo vertrouwd.
"Mis je thuis niet?" vroeg Kanjiro na een tijdje.
Thuis, daar had ik eigenlijk helemaal niet meer aangedacht, er is ook te weinig tijd om daaraan te denken.
"Niet echt, ik ben nog maar net weg, waarom woon jij hier eigenlijk in je eentje?"
Ik voelde hem diep in ademen en zijn grip om mijn middel werd steviger, hij liep naar achteren naar de bank ik werd mee getrokken. Hij liet me los en ging zitten, ik volgde zijn voorbeeld. Hij staarde voor zich uit, diep in gedachte. Voorzichtig reikte ik naar zijn hand die op zijn schoot lag, hij schrok toen ik hem aanraakte. Hij keek mij aan en begon te praten, "Nadat mijn moeder overleed stortte ons gezin in elkaar, mijn vader werkte alleen maar, mijn broer zat altijd op school en ik, ja ik belandde op straat. Ik had aldoor ruzie met mijn vader, op een dag ging het niet meer. We besloten om een tijdje uit elkaar te gaan, ik moest weg. Hij geeft mij maandelijks geld en we spreken elkaar wel eens over de telefoon. Het is beter zo."
Ik knikte, ik wilde nog meer willen weten maar hij zou geen antwoord meer geven.
"En vertel nou eens eerlijk, waarom ben je nou zo ver van huis?"
"Wil je het echt weten?"
"Ja, ik brand van nieuwsgierigheid!"
"Mijn verhaal heeft ook geen "Happy end", ik denk dat ik niet de gene ben die dit verhaal moet vertellen, als je het wil weten moet je met mij meekomen zo."
"Waar gaan we dan heen?"
Ik begon te lachen, "Secret!"

Reacties:

missxangel zei op 12 dec 2009 - 0:43:
Leuk, heel leuk!
Ik zie soms wel een spellingsfoutje, daarom zou ik je aanraden om voor het posten spellingscontrole er overheen te gooien en het nog een keertje voor jezelf door te lezen
Het is een leuk verhaal en ik wil meer!! Laat je het me weten?