FanFic.nl

Goodbye my friend (afgelopen)

Number eight; He is gone…

Ik wachtte op Bill. Hij zou om 20 voor 8 al komen. Maar hij is er nog steeds niet en het is al kwart voor. Ik werd beetje nerveus en ging hem smsen. Geen antwoord. Toen belde ik hem. Maar zijn gsm was uit. Toen het 5 na 8 was vertrok ik maar. Anders kwam ik nog te laat. De bel ging net toen ik aankwam. Tijdens de pauze ging ik naar de toiletten. Geen Bill. Waar was hij? Ik maakte me zorgen. Bill zou me nooit zomaar in de steek laten. Of wel? Ik liet me op de grond zakken. Ik miste de 2 volgende lessen. Maar dat kon me niet boeien. Ik maakte me zorgen om Bill. Ik bleef smsen. Maar er kwam geen antwoord. De laatste 3 uur ging ik maar mee volgen. Anders moest ik die nog inhalen. Ik kon me niet concentreren. Ik tekende mij en Bill. Bill hield mijn hand vast. en met zijn andere hand had Bill een hartvormige ballon vast. Er zat een knoop in. in mijn lichaam zat een gat. Daar moest die ballon komen. Hij legde dus een knoop in mijn hart. Het is nogal moeilijk uit te leggen wat die tekening inhoud. Ik tekende elk detail bij Bill. Zijn zwarte haren die perfect omhoog stonden met haarlak. Zijn zwarte make-up die perfect was. Zijn prachtige bruine ogen. Die onbeschrijfbare kleur van zijn ogen. Zijn lichaam. Zijn vingers. Er stond een leerkracht voor me. Hij nam het papier van me af. Waardoor een grote streep door kwam te staan. Ik was nu wel kwaad. Ik zat er al 2 lesuren aan te werken. Hij trok een wenkbrauw op. “Ga maar even uitleggen bij de directeur”� zei hij. Hij stopte het papier weer in mijn handen en joeg me de deur uit. Volgens mij is hij blij dat hij een reden heeft om me de klas uit te sturen. Ik klopte op de deur. “Binnen”� zei de directeur. “Ik moest komen omdat ik dit aan het tekenen was”� zei ik droog. “Ga zitten”� zei de man. Ik deed wat hij zei. “Wat houd deze tekening in?”� vroeg de man. “Moeilijk te zeggen”� zei ik kort. Ik had nog Emily getekend. Ze stond tussen ons in en legde een hand op de schouder van mij en op die van Bill. “Ik wil dat je me alles verteld.”� zei de man. “het is te ingewikkeld”� zei ik rustig. De man had veel geduld. “Het is toch het beste dat je alles verteld”� zei de directeur. Ik zuchtte en besloot maar mijn verhaal te doen. De directeur keek me bedenkelijk aan. “Ga nu maar”� zei hij. Ik ging zijn kantoor uit. Dit ging nog makkelijker dan ik had verwacht. Na school ga ik naar Bill zijn thuis. Even kijken als hij misschien ziek is. Aan Tom zou ik het zeker niet gaan vragen. Niet dat ik hem al heb gezien vandaag ofzo. Maar hij heeft Emily gekwetst. Ik kwam de klas weer in. “Dag”� zei ik vrolijk. Nu ging ik me raar gedragen. Ik was niet echt een persoon dat vaak vrolijk was de laatste tijd. Ik ging op mijn plek zitten. Weer die lege plek langs me. Ik zuchtte en nam weer pen en papier. Ik maakte een tekeningetje van een engel. Een engel waarvan de make-up was uitgelopen, een engel met rode ogen van het huilen. Een engel met verdriet. Ik wist niet eens van mezelf dat ik zo kon tekenen. Ik was zo blij toen de bel ging. Ik liep wat sneller als gewoonlijk. Ik belde aan. Eerst deed er niemand open. Dus belde ik nog eens. En nog eens. En dan nog maar eens. Ik wachtte nog 5 minuten. Net toen ik wilde weggaan werd er open gedaan. Tom stond in de deuropening. Hij had rode ogen van het huilen. “Je komt zeker voor Bill”� zei hij zacht. Ik knikte. “Is hij ziek?”� vroeg ik. “Nee”� zei Tom. “Wat is er dan?”� vroeg ik. “Bill is weg”� zei Tom. “Hoe bedoel je weg?”� vroeg ik. “Hij is dood ja!”� zei Tom. Ik schrok van zijn woorden. “Hoe bedoel je dood…?”� vroeg ik. “Hij is gisteren avond gegrepen door een auto”� zei Tom bijna fluisterend. Ik wist niet wat ik moest zeggen of denken. Bill zijn moeder kwam er bij staan. “Kom even binnen kindje”� zei ze. Zelf had ze ook rode ogen van het huilen. Ik ging naar binnen. Bill kon niet dood zijn. Nee dat kon niet. Zijn hele familie zat in de zitkamer. Of hij was het toch…


zeer bedankt voor het lezen, dit is dus het einde (;
ik hoop dat je het beetje een leuk verhaal vond <3

Reacties: