FanFic.nl

Everything will be fine

29.

Shit.
Dat is het enige wat door mijn hoofd galmt. Zijn brief ligt nog steeds voor mij. Net zoals twee uur geleden. Keer op keer las ik hem opnieuw en kwam tot dezelfde conclusie. Hij had altijd al, vanaf dag één, van mij gehouden. Waarom dan die woordenvloed die ervoor zorgde dat alles een leugen werd? Waarom wou hij me toch niet kussen? Waarom had hij spijt van wat hij had gedaan? Waarom had í­k spijt dat ik had gezegd dat het niets was?
Gustav had iets bij me losgemaakt. Het kon niet anders! Misschien lag het al die tijd al voor de hand.
Ik hield van hem.
Of niet? Ik bedoel, Tom was er ook nog. Niet dat dat nog iets zou worden, maar ik had eigenlijk de hoop opgegeven na hem. Dan Bill die me ook nog eens moest kussen om te bewijzen dat het niet aan mij lag. Die jongen heeft mentale problemen.
Oké, ik hield dus niet van hem.
We waren altijd goede vrienden, maar we zijn nooit verder gegaan. Of wacht even, telt een weddenschap mee? Al goed, we hebben één keer gekust. Maar dat was het. In vergelijking met Tom… Die kon niet bij me uit de buurt blijven.
Niet houden van dus.
Maar waarom voelt dit dan zo? Waarom mis ik hem? Waarom voelt het alsof hij alle voormalige wonden nog eens heeft opengereten? Waarom voelt dit erger dan toen met Tom? Het enige wat ik kan bedenken is dat het tussen mij en Gustav veel dieper zit dan oppervlakkige liefde en passie. Gustav is alles wat ik ben.
We houden het erop dat het niet zo duidelijk is, goed?

De bel gaat. Wie is dat? Laat het alsjeblieft niemand zijn die echt heel nodig zijn tong in mijn mond wil stoppen om te bewijzen dat ik normaal zou moeten zijn.
Ik loop de trap af en trek zonder aarzelen de deur open.
“Hoi.”�, hij lacht, lijkt blij om me te zien.
“Hoi.”�, verrast door zijn vrolijkheid.
Ik stap opzij en laat hem binnen. Ergens in zijn ogen bespeur ik nervositeit.
“Je bent zo vrolijk.”�
Hij twijfelt, “Ben je nog boos?”�
“Nee,”� Ja! “Dat bedoel ik niet. Ik merkte het gewoon op.”�
“Oh.”�, antwoord hij zuinig en gaat in de zetel zitten.
“Gustav,”� ga ervoor mietje, “Ik vroeg me eigenlijk af,”�
“Wacht even.”�, zegt hij als zijn gsm gaat.
Ge-wel-dig! Dat was echt waar ik zat op te wachten. Nu ga ik hem nooit meer durven vragen naar die brief. Ik draai me naar voor en kruis mijn armen over elkaar. Het is zo oneerlijk dat hij vrolijk is omdat hij me terug heeft en ik verdrietig ben omdat hij verder verwijderd lijkt dan ooit.
Na een korte begroeting begint hij stiller te praten.
“Nee, ik… Natuurlijk niet… Ik kan alleen niet zo goed praten nu.”�, zijn ogen flitsen naar mij en terug. “Kan je niet morgen… Ja, ik ook… Goed, ik zie je straks.”�, hij zucht en lijkt zich te schamen. “Natuurlijk vond ik het leuk, doe niet zo.”�
Het is alsof ik een klap in mijn gezicht krijg. Haar stem klonk luid door zijn gsm en hij antwoordt.
Het. Was. Leuk.
Wie is Godsnaam is die gast die naast me zit? Eerst houdt hij van me, dan ga ik weg en is alles over, dan houdt hij écht van me en dan is alles een grote vergissing. Onze vriendschap is een grote vergissing. Zijn zogenaamde liefde was een vergissing. Mijn hele leven is een vergissing. Ik moet hier weg. Nu!
Hij lijkt niet te merken dat ik me een beetje verdwaasd rechtduw en naar de keuken stap. Zelfs niet als ik over mijn eigen voeten val. Boven grijp ik zijn brief bij elkaar, prop hem bovenaan mijn rugzak en trek mijn pull over mijn hoofd.
Beneden gaat de bel. Ik trek mijn schoenen aan en hoor de deur opengaan. Jasmin. Ze praten wat en ik hoor de deur niet toegaan. Hij helpt haar waarschijnlijk nog met de boodschappen ook. De schijnheiligaard.
Ik sluip via de achterdeur door de tuin naar het hekje achterin. Die kiezels klinken luid in de stille omgeving en ik hoop dat niemand me hoort. Waarom is mijn leven altijd zo onnodig ingewikkeld?

Tom

“Zeg dat nu nog eens.”�
Bill zucht en herhaald alles. “… dus, ik vond dat je het beter van mij vernam dan van hem.”�
“Dus jij kust haar - daar kom ik trouwens wel nog op terug -“, hij schrikt van mijn blik. “Om te bewijzen dat er niets met haar scheelt zodat ze geloofd dat Gustav verliefd is op haar. Ja Bill, klinkt echt logisch.”�, zeg ik sarcastisch.
“Ben je boos?”�
“Nee, ik - Natuurlijk ben ik boos! Wat dacht je nou, idioot!”�, ik wrijf met mijn handen over mijn hoofd en mompel, “Soms vraag ik me echt af of je haar wel kent.”�
“Pardon!?”�
Daar gaan we.
“Meneertje ik-zie-je-graag-wanneer-ik-er-zin-in-heb! Als er iemand met haar voeten speelt dan ben jij het wel. Hypocriet!”�, hij snuift.
“Ik speel niet met haar voeten. Ze heeft het wel duidelijk gemaakt dat wij niets kunnen zijn.”�
“Dat heb jij duidelijk gemaakt!”�
“Stop met roepen Bill.”�
“Misschien is ze wel beter af met Gustav.”� Hij loopt de kamer uit. “En ik roep niet!”�
Dat was een klap in mijn gezicht. Ik weet dat ik niet goed genoeg ben voor haar, maar toch. Yaren en ik, dat was alles wat ik wou. En terwijl toch niet. Mijn vrijheid was belangrijk, belangrijker dan weet ik veel wat. Ook belangrijker dan Yaren? Of is het beter dat we het nog eens proberen? Geloof me, graag. Maar kan ik dan alle beloftes nakomen aan haar?

Reacties: