FanFic.nl

Light me up!

reddende engel =)

Dankje Janey! Je hebt me gered van de ondergang! Wat zou ik moeten doen als jij er nou niet was geweest?! Ik zucht opgelucht, glimlach weer naar haar en geef haar dan spontaan een knuffel. “Dankje,”� fluister ik dan even zacht. Ik hoor haar grinniken. Als ik haar weer los laat kijk ik naar de auto. Janey stapt in, zegt dan tegen haar moeder dat ik met haar meerijd en wenkt mij. Nu stap ik achter Janey aan de auto in, steek mijn hand meteen uit naar haar moeder.
“Hoi, ik ben Melis en mijn broer zou hier eigenlijk wachten, maar hij is blijkbaar te laat. Ik weet niet waarom en ik hoop echt niet dat er iets ergs is gebeurd,”� zeg ik beleefd, maar als ik op mijn broer aan ben gekomen ernstig. Janey haar moeder schudt mijn hand even en laat hem dan los. “Geeft niet meis, zal ik je voor je huis afzetten of maakt dat niet uit? Ik vind het niet echt een goed idee als je zo laat nog over straat heen loopt,”� zegt Janey haar moeder met een bezorgde blik.
“Oh ja, graag. Tenzij… Janey misschien bij mij kan blijven slapen of ik bij haar. We kennen elkaar pas net, maar ik heb niet echt zin om alleen thuis te zijn nu, mijn moeder is namelijk werken en ze komt pas om twee uur in de nacht thuis. Mijn broer die zal wel weer pleite zijn. Dat zal dan ook meteen verklaren waarom hij me niet is op komen halen,”� zucht ik en schud mijn hoofd. De deur doe ik dicht en daarna ga ik goed zitten terwijl ik de gordel ook om doe.
Janey kijkt mij met een verbaasd gezicht aan. Volgens mij had ze niet verwacht dat ik juist dat ook nog eens zou vragen. Zacht grinnik ik, kijk haar glimlachend aan en kijk dan op naar de moeder van Janey. “Misschien is het dan een beter idee dat je bij ons blijft slapen hè? Want ik heb geen flauw idee wat jullie gaan uitspoken als er bij jou niemand thuis is,”� zegt haar moeder en kijkt Janey dan aan. “Mam!”� zegt die meteen geërgerd. Ik grinnik.
“Is goed mevrouw. Dan zou ik wel nog even langs huis moeten om spullen te halen en een briefje neer te leggen met uitleg over waar ik ben. Dat zullen ze denk ik wel op prijs stellen,”� glimlach ik en de moeder van Janey knikt weer. Ze start de auto en rijdt dan de weg af van het gebouw. Een gaap kan ik weer niet onderdrukken en ik zak een beetje onderuit. Die bank daarnet lag best wel lekker. Ik zou zo weer in slaap kunnen vallen.
Langzaam zak ik opzij, leg mijn hoofd op de schouder van Janey en zucht een beetje. “Welterusten,”� zeg ik mompelend en sluit dan mijn ogen. Ik hoor Janey zacht grinniken en een voel haar dan een beetje verzitten. De toppen van haar vingers gaan even over mijn rug heen, maar dan zijn ze weer weg. Ik ben echt moe, maar ik denk niet dat ik in een auto in slaap ga vallen. Dat is me nog nooit gelukt en ik denk ook niet dat het mij zal lukken.
Een kwartiertje later zijn we aangekomen voor mijn huis. Janey tikt zachtjes op mijn rug en ik kijk meteen op. Een kleine glimlach staat op haar gezicht en dan knikt ze naar buiten. Ik kom overeind en wrijf even in mijn ogen. Oh, we zijn al bij mijn huis. “Komen jullie misschien even mee naar binnen? Het kan wel even duren voordat ik mijn spullen heb gepakt,”� zeg ik en rek mij even uit waarna mijn rug kraakt. Ik trek een vaag gezicht en wrijf dan moeilijk met mijn hand over mijn rug heen.
“Ik vind het goed,”� zegt Janey haar moeder en ik glimlach meteen. Daarna stappen we alle drie uit en sluit Janey haar moeder de auto. Als die dicht is lopen we naar de voordeur en krab ik even over mijn hoofd heen. Dan loop ik naar de lamp die er hangt, tast er even achter en haal niet veellater een sleutel weg. “Gelukkig,”� mompel ik zachtjes en steek de sleutel in de deur waarna ik die omdraai en zo de deur open. “Welcome in Bonory’s house,”� zeg ik en laat Janey en haar moeder binnen.
“De woonkamer,”� mompel ik zacht, loop dan door de deur en kom uit in de kamer waar ik die ochtend uit was vertrokken. “Neem plaats,”� glimlach ik en wijs naar de bank. Het is een bordeauxrode bank die mooi afsteekt tegen de spierwitte deur. Twee stoelen van dezelfde stof staan als een hoek naast de bank en voor de bank en stoelen staat een glazen tafeltje. De televisie hangt tegen de tegenoverliggende, zwarte muur. De vloer is met licht laminaat bedekt en op het stuk achter de twee stoelen staat de eettafel met zes stoelen eromheen. In de muur daar tegenover zitten grote ramen waardoor de kamer nog groter lijkt. Het is erg modern en ik vind het maar niets.
“Willen jullie misschien wat drinken?”� vraag ik beleefd en kijk naar de twee gasten. Die schudden hun hoofd, maar bedanken me toch. Een kleine glimlach komt op mijn gezicht. “Oké, dan denk ik dat ik mijn spullen nu maar ga pakken,”� zeg ik zacht en draai me dan om waarna ik naar de gang toe loop. “Oh! Ik heb niets tegen bezoek hoor!”� roep ik dan nog grinnikend, vooral doelend op Janey. Daarna ren ik meteen naar boven toe. Alle deuren boven staan dicht, als ik mijn deur open laat staan dan denk ik wel dat ze weet waar ze moet zijn.
Ik loop mijn kamer in, laat de deur ook open staan en ga dan meteen naar mijn kast toe. Ik pak er een tas uit en kijk dan naar mijn shirts. Een veel te groot T-shirt wat ik van mijn broer heb gekregen haal ik van achteren weg en prop die dan in mijn tas. Netjes erin doen? Netjes erin proppen misschien, maar nooit netjes opvouwen en dan in mijn tas stoppen. Het is toch maar mijn pyjamashirt voor vannacht. Ook haal ik een veel te wijde, zwarte joggingbroek uit de kast, prop die ook in mijn tas en een zelfde hemdje als ik nu aan heb alleen dan in het wit met zwarte letters. Totale chaos, hier kom ik weer aan.
Oké, wat heb ik nog meer nodig? Denk Melis! Oh ja! Knuffel. Ik ‘huppel’ vrolijk naar mijn bed toe en gris daar mijn leeuwenknuffel vanaf waarna ook die hetzelfde lot ondergaat als mijn kleding. Als die in mijn tas zit loop ik naar mijn bureau toe waar ik mijn make-up en make-upremover vanaf pak en ook dat, wel in een apart tasje, in mijn tas prop. Hij begint nu toch wel aardig vol te raken. Heb ik nog iets nodig? Weer krab ik even over mijn hoofd heen, maar blijf dan met mijn hand op mijn hoofd even staan.
Ik doe mijn best hiervoor en normaal gesproken doe ik dat nooit! Wat is er toch met mij aan de hand? Waarom ben ik zo verdomd vrolijk? Ik heb al bijna de hele dag een glimlach op mijn gezicht staan en meestal als ik van een concert afkom ben ik zo chagrijnig als de pest! Vandaag niet en dat komt niet doordat ik VIP-kaartjes voor Emilie Autumn had. Een zucht verlaat mijn mond terwijl ik denk en langzaam laat ik mijn arm weer terug naar beneden zakken. Doordat ik zo diep in gedachten zat heb ik helemaal niet door dat er iemand in mijn kamer op bezoek is gekomen en dat diezelfde bezoeker op dit moment achter mij staat.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.