FanFic.nl

Stuck in Heaven

1.

Bill
Het is stil in huis. Vroeg morgenlicht stroomt door de halfopen gordijnen, maakt duizenden zwevende stofjes zichtbaar. In alle rust, de pijpen van haar oversized pyjama over haar voeten gelegd tegen de scherpe decemberkou, zit ze daar. Mijn alles. Voorzichtig neemt ze nog een slokje van haar koffie, ongetwijfeld met een half suikerklontje, een zoetje en twee schepjes melkpoeder. Onder haar vochtige, helderblauwe ogen is nog net een spoortje uitgelopen make-up te zien, haar anders zo zachte wangen zitten vol rode vlekken. Ze ziet me niet. Ze ziet helemaal niets, geloof ik. Het enige wat ze doet is uit het raam staren, maar echt geïnteresseerd lijkt ze er niet in. Een zachte snik, toch duidelijk hoorbaar. Een glanzende traan die langzaam naar beneden rolt, en ergens halverwege haar wang stil blijft staan. Moeite om hem weg te vegen doet ze niet. Ik hou van haar, mijn Jamie. Ze is bijna nog mooier als ze huilt. Haast onmerkbaar beweegt ze haar hand richting het kleine lepeltje dat uit het kopje in haar andere hand steekt en met een tinkelend geluidje brengt ze de donkerbruine vloeistof in beweging. Mijn ogen volgen iedere kleine, volmaakte beweging. Ik sta hier al veel te lang te kijken, vanuit de deuropening. Mijn voet slaapt inmiddels, maar niets zou me nog minder uit kunnen maken. Ik zucht. Met een ruk draait ze hoofd om, de schrik is van haar gezicht af te lezen.
‘Bill?’
In een plotseling besef van hoe duidelijk het te zien is dat ze gehuild heeft houdt ze haar hand voor haar mond, en met een kleine beweging van haar hoofd schuift een volle pluk lichtblond haar voor haar ogen. Haar prachtige stem echoot nog door in mijn hoofd. Mijn naam klinkt zo perfect als zij hem zegt.
‘Jamie,’ fluister ik, haast onhoorbaar zacht, maar ik weet dat ze het toch heeft verstaan. Dat voel ik. Ik schuifel haar richting in, en ga dan voorzichtig naast haar op de bank zitten. Haar prachtige gezicht draait mijn kant op, maar het verwachte glimlachje blijft uit. Ik trek mijn knieën op en sla mijn ene arm eromheen. Met de andere veeg ik voorzichtig de traan op haar wang weg, hopend dat ze niet wegkijkt. Ik glimlach, maar ik krijg er geen terug. Alweer niet. Het enige wat ik krijg is een ‘hmm’, en
haar rug als ze opstaat en haar kopje net iets te hard om normaal te lijken op het bijzettafeltje zet.
‘Ah, kom nou, Jay, wat is er?’
‘Niets.’
‘Niets?’
‘Niets.’
Ik glip van de bank, ontwijk het kleine tafeltje tussen mij en Jamie’s rug en leg mijn hand op haar schouder. Ze kijkt niet naar me. Ze moet naar me kijken. Ik wil haar ogen zien.
‘Vertel het. Vertel het alsjeblieft.’
‘Nee.’
Als ze me in mijn gezicht had geslagen had ze hetzelfde bereikt. Alleen deed het dan niet zoveel pijn in me. Dan had het niet gevoeld alsof mijn hart opeens veranderde in lood, niet alsof ik alleen maar uit ijs was gemaakt. Dan had ze me geschrokken aangekeken en iets geroepen als ‘oh, Jezus, sorry, Bill, sorry!’ zoals ze altijd doet als ze even niet na denkt voordat ze wat doet of zegt. Maar dit keer heeft ze wel nagedacht. Veel te goed, als het aan mij ligt.
‘Maar -’
Klote, mijn stem klinkt naar niets. Oké, dat doen we nog een keer.
‘Maar - waarom - waarom niet?’
Geen antwoord. Mijn hand glijdt langzaam van haar schouder af, zonder dat ik echt besef wat ik doe. Ik wil dat ze zich omdraait. Ik wil dat ze mijn hand pakt. Ik wil dat ze uithuilt op mijn schouder. Kom op, zo moeilijk is dat niet - draai je om, alsjeblieft. Maar dat doet ze niet. Ze doet helemaal niets.
‘Oh, Jay, vertel het maar gewoon. Ik kan vast wel helpen. Vertellen helpt altijd.’
‘Nee. Nu niet. Niets helpt, Bill, zeker jij niet.’
Zeker jij niet. Zeker jij niet, zei ze. Ik. Ik zeker niet. De woorden dringen langzaam tot me door als ik daar sta, mijn hand nog steeds in de buurt van haar, zij die alles voor mij betekent. Zij die niets wil zeggen. Zij die ik zeker niet helpen kan. Zij die nu wegloopt van mij, besef ik vaagjes. Ze loopt weg. Maar niet alleen letterlijk, lijkt het wel. De voordeur slaat dicht. Weg. Weg is ze. Mijn Jamie. En wat doe ik? Ik sta hier maar. Ik sta hier maar stom te staan in het midden van de woonkamer. Terwijl mijn hart me verlaat. Ik wil het terug. Ik móet het terug. Ik kan niet zonder. Dus, lieve Bill, wat gaan we doen? Blijven staan? Blijven staan als een of andere idioot? Niet dus.

Reacties: