FanFic.nl

Story of a broken hearted girl [10-shot]

Part 6: Harder than you know

I'm trying to let go but not loving you is harder than you know.

‘s Avonds toen ik van Francis thuiskwam, had ik nog een berichtje van Geoffrey gekregen. Jullie waren niet gaan lopen, maar hij zou zijn best doen om de volgende keer dat hij je zag eens goed met je te praten. Hij zei dat ik altijd naar hem mocht gaan als ik eens wou praten en ergens wou ik dat ook wel. Hij was degene die het dichtst bij je stond en hij zou niet alleen mij, maar ook jou begrijpen, maar iets hield me tegen. Ik zou wel eens met hem gaan praten als de tijd er wat rijper voor was.
Woensdagmorgen op school was de ‘verandering’ in me, meteen duidelijk voor Hanne.
‘Wat heeft Francis met je gedaan?’ vroeg ze lachend.
Ik vertelde haar wat er gebeurd was, wat ik gezien had en hoe ik me nu voelde. De vooruitgang was dus duidelijk te zien voor haar en het voelde goed voor mij. Ik had niet meer het gevoel dat ik me voor altijd zo ellendig en alleen zou voelen. Op een bepaald moment zou die pijn wel verminderen, daar geloofde ik nu in. Alleen wist ik nog niet wanneer.
‘Ik had het toch gezegd. Je vindt wel iemand anders,’ herhaalde Hanne. Maar dat was nog steeds niet veranderd. Ik wou je nog altijd terug. Ik wou niemand anders, jij was degene die ik wou. Dat was wat mijn hart zei, maar mijn hoofd wist dat het niet kon. Daardoor dat ik het leerde aanvaarden dat je niet terug zou komen. Ik kon het aanvaarden dat je niet genoeg van me hield, ik kon aanvaarden dat we niet meer samen waren, maar dat wilde niet zeggen dat ik het veel liever anders wou. Als je morgen voor mijn deur stond zou ik je zo terug nemen, maar ik wist dat die kans reëel gezien erg klein was, ik mocht niet blijven dromen. Ik moest wakker worden.
En door dat allemaal te aanvaarden kon ik ook echt gaan aanvaarden dat we niets meer dan vrienden zouden worden. Als ik mocht kiezen wou ik nog wel meer, maar het was niet aan mij om te kiezen, er viel niets te kiezen. Ik hoopte gewoon dat we twee heel goede vrienden konden worden. Vrienden die alles tegen elkaar kunnen zeggen, bij elkaar troost komen zoeken en samen plezier maken. Ik hoopte eigenlijk dat het zou worden als voordien, maar dan zonder de kusjes, de knuffels, en het handjes vasthouden. Zolang je maar in mijn leven bleef, was het goed genoeg, met de rest leerde ik dan wel leven, of het nu moeilijk was of niet.

Het was de elfde september. Morgen zouden we onder ons viertjes gaan skiën in Landgraaf, maar we hadden afgesproken om vanavond ook al iets samen te doen en dan morgenvroeg allemaal samen op te staan en te vertrekken naar het skioord.
Samen met Sien en Geoffrey zat ik in de zetel naar een film te kijken. Jij was er nog niet, je was nog ergens op een barbecue, maar we waren wel op je aan het wachten. Jij en Geoffrey hadden een nachtspel in het bos bedacht. Een spel eigenlijk alleen maar voor Sien en mij. Jullie wouden ons gewoon een beetje schrik aanjagen door ’s avonds als het donker was het bos in te gaan en jullie wouden ons de opdrachten zien doen, die jullie voor ons hadden opgesteld.
Maar het spel kon pas beginnen als jij er was, dus wachtten we geduldig af. Tegen een uur of elf kwam je eindelijk aan. Er verscheen een glimlach rond mijn mond toen ik je zag binnenstappen. Hier had ik heel de avond op gewacht, eindelijk was je er.
In het bos was het natuurlijk pikdonker en doodeng. Sien en ik liepen achter je aan, terwijl Geoffrey ergens anders naartoe was gegaan. Eigenlijk wou ik veel liever jouw hand vasthouden dan dat van Sien, maar zo dapper was ik niet.
Op een open vlakte deden jullie ons de vreemdste opdrachten doen. We moesten een liedje zingen, tien keer pompen, vraagjes oplossen, jullie aan het lachen krijgen,.. Het was te zot voor woorden, maar ik had het erg naar mijn zin.
Toen we terug thuis kwamen tegen half één waren we allemaal wel wat moe, maar niet moe genoeg om te kunnen slapen, dus besloten we om nog een filmpje te kijken op de slaapkamer. Sien lag natuurlijk bij Geoffrey in bed en jij en ik hadden een grote tweepersoonsmatras voor ons alleen.
Terwijl 10 000 BC speelde, lag ik bewust een beetje dichter bij je, maar ik had nog steeds de moed niet om me tegen je aan te leggen of je hand te nemen. Dus lagen we gewoon naast elkaar tot we ergens midden in de film de dvd moesten afzetten omdat we allemaal te moe werden.
We lagen naast elkaar op de matras die eigenlijk veel te groot was, maar toch lag ik niet extra dicht tegen je aan. Ik wist niet goed wat ik moest. Ik wou zo graag tegen je aankruipen en me in je armen nestelen, maar ik was bang. Bang dat jij er anders over dacht.
Maar je dacht er blijkbaar niet anders over. In het duister voelde ik plots je warme hand tegen het mijne. Ik nam het volgende kleine stapje en vlocht onze vingers in elkaar. Ik had geen idee hoe ver je van me vandaan lag. Het was pikdonker en ik kon alleen jouw hand voelen en je ademhaling horen.
Die nacht heb ik amper drie uurtjes geslapen. Onze handen verstrengeld en jouw duim die zachtjes over mijn huid wreef, deed een heleboel adrenaline door mijn bloed stromen waardoor ik plots niet meer moe was en helemaal niet kon of wou slapen.
Maar in de paar uurtjes die ik wel sliep, bleef je mijn hand vasthouden. Even toen ik ‘s morgens wakker werd en je hand kwijt was, dacht ik dat ik het allemaal gedroomd had. Maar toen voelde ik hoe je je hand weer naar die van mij bracht. Geen droom dus. Veel beter; de werkelijkheid.
Ook toen het lichter werd en ik je na een lange, donkere nacht weer kon zien, lieten onze handen niet los. Sien haar gezicht was geld waard toen ze het zag, maar al snel volgde een kussengevecht. Voor de rest werd er geen woord over gesproken, niet door hen, niet door ons. Het was vreemd, ik was langs de ene kant een beetje bang om met je alleen te zijn. Ik wist niet wat ik moest verwachten, ik wist niet wat er zou gebeuren en ik was erg onzeker. Maar ik liet me gewoon meegaan op de tijd.
Tegen elf uur vertrokken we naar Landgraaf. Je hielp me met het aandoen van die verschrikkelijk zware skischoenen, maar voor de rest leek er niets veranderd na deze nacht. Ik wist dat je ook bang was, je wist zelf ook niet goed wat je moest doen. Maar het zou wel goed komen.
Op de skipiste zelf had vooral Geoffrey iets meer problemen. Ik had ooit al geskied en was het nog niet verleerd, Sien was er snel mee weg en jij was natuurlijk al een pro. Daardoor dat jij dus vooral Geoffrey hielp terwijl ik met Sien op de iets hogere piste skiede. Stiekem staarde ik naar je terwijl je je beste vriend hielp. Je was zo schattig. Ik kon naar je blijven kijken, gewoon wegdromen aan de gedachte van hoe graag ik je eigenlijk wel niet zag.
Toen Geoffrey het een beetje onder de knie begon te krijgen, besloten jij en ik om naar de grote piste te gaan. Sien bleef dan wel bij Geoffrey. De rit in de kabelbaan naar boven op de berg duurde lang, maar dat kon me niet schelen. Ik bibberde van de kou en mijn tenen waren bevroren, maar je sloeg je arm rond me heen en probeerde me een beetje op te warmen. Terwijl ik mijn hoofd op je schouder legde, hoopte ik dat het nog lang zou duren voor we boven waren.
De rest van de dag verliep net zo geweldig. Je was bij mij en meer had ik niet nodig.
’s Avonds toen we terug thuis (bij Geoffrey thuis) waren, lag ik in je armen terwijl we naar het einde van 10 000 BC keken. Ik denk dat ik nog nooit zo goed gelegen had. Je arm om me heen geslagen, je duim dat een stukje blote huid van mijn heup streelde en af en toe een kusje dat op mijn haar werd gedrukt, het was zalig. Ik was zo dolgelukkig en zo tot over mijn oren verliefd. Maar we hadden nog steeds niet gekust…
Tegen elf uur moest ik weer naar huis. Ook Sien en Geoffrey kwamen me mee thuis afzetten. Ik wist dat het er nu zat aan te komen. Ik wou je zo graag kussen..nee, eigenlijk wou ik dat jij me kuste, want ik was vreselijk bang om het te doen. Geen idee waarom, het waren gewoon de zenuwen. Maar wanneer ik dan toch mijn lippen op de jouwe drukte was het fantastisch. De vlindertjes in mijn buik fladderden harder dan ooit. Waarom was ik ook al weer zenuwachtig geweest?
Die avond belde ik nog naar Hanne en vertelde het verhaal in het kort. Ze was dolenthousiast en wou morgen natuurlijk het hele verhaal met alle details, maar nu wou ik gaan slapen. Die nacht sliep ik zalig. Met jou in mijn dromen en de herinnering aan jouw lippen op de mijne nog vers in mijn geheugen, kon de nacht niet beter.

Twaalf september zou altijd een beetje een speciale dag blijven, ook al besefte ik dat hij nooit meer hetzelfde zou betekenen als een week geleden. Als ik aan die dag terug dacht, aan alles terug dacht, was het moeilijk om niet van je te houden. Mijn herinneringen lieten me zien waarom ik je zo graag zag, waarom ik op je verliefd was geworden… maar zo mocht ik niet meer denken. Ik moest je eigenlijk dankbaar zijn. Ik moest je dankbaar zijn voor wat je me wel gegeven had. Twee geweldige maanden van mijn leven en je liefde, twee maanden lang. Die liefde zou ik nu hopelijk nog wel krijgen, maar op een andere manier. Vervormd naar de liefde voor een gewone vriendin en daar zou ik ook dankbaar voor moeten zijn. Ik kon je niet missen. Een week geleden niet, nu niet en nooit niet.

Reacties: