FanFic.nl

The world is my runway

Wort der Ehre

Gerommel trilt door mijn voeten mijn lichaam in, de tourbus komt tot leven. Ik heb mij gemakkelijk gemaakt op de bank; mijn voorhoofd plakt tegen de ruit, opgetrokken knieën en oordopjes in mijn oor geplugd. De andere jongens zitten naast en tegenover mij, diep in gesprek met elkaar over de volgende destination. Eindelijk terug naar Duitsland.
Het is vijf uur in de middag, twee uur geleden van de tirade van David én Tom. Ze hebben nog nooit zo goed samengewerkt. De één vulde de andere aan en het kwam allemaal op hetzelfde neer: Bill, jij stomme idioot!
Het is mij nu wel duidelijk dat ik niet zonder melding ergens heen kan gaan en dan helemaal niet niet mijn mobiel moet opnemen. Het was ook allemaal niet expres, al had ik het stiekem sinds tijden echt leuk gehad. Onverwacht, geen idee hebbend en spannend, dat was het. Ik ga haar wel missen.
Geschrokken schiet ik overeind. “Keer de bus!” roep ik door de bus terwijl ik overeind schiet. Mijn oortjes floepen uit doordat het kabeltje achter de tafel bleef hangen. “Stoppen!” gil ik nu gejaagder, omdat er niet gereageerd wordt.
“Wat is er? Je mobiel weer in het hotel vergeten?” Tom rekt zich wat uit op de bank en legt zijn armen achter zijn hoofd.”Nou?”
“Nee, Arsch, ik had iets beloofd!” Ik spring over de benen van Gustav heen en ren naar de chauffeur. “Verdomme, zijn we doof?”
“Bill, ik kan hier niet zomaar keren. Waar wil je heen?” Paniekerig grijp ik naar mijn zakken van mijn jack, ik heb geen idee hoe die straat heet. Gelukkig voel ik het verfrommelde briefje en vouw het voor zijn neus open. “Dat is echt totaal de andere kant op! Is het heel belangrijk?”
“Ja.”
“Goed, we komen zo meteen bij een rotonde,” zucht hij en neemt het papiertje over om op zijn dashboard te leggen.
“Danke!” Tevreden wandel ik terug, klim weer over Gustav om op mijn plekje te zitten.
“Waar gaan we heen?” Georg bemoeit zich er nu ook mee en laat de laptop voor wat het is. “Straks halen we ons schema niet.”
“Screw de schema, ik had iets beloofd en als ik beloof dan wil ik mij er ook echt aan houden.” Om te laten merken dat ik klaar met het gesprek ben, raap ik de oordopjes van de grond en stop ze terug mijn oren in.
Ik had het gewoon beloofd.

Opgetogen klap ik in mijn handen bij herkenning van de straat. Dit keer zit Gustav aan de anderekant van het gangpaadje, hij had genoeg van mijn kniestoten, omdat ik steeds opstond om te vragen aan de chauffeur of we er al waren.
Ik smijt mijn iPod op de bank en hups op mijn beide benen. David lijkt nu pas te merken dat we nog niet op de snelweg zitten en komt uit zijn cabine.
“Wat heeft dit te betekenen?” Verbaasd krabt hij aan zijn achterhoofd en kijkt naar buiten. “Waar zijn we?” Niemand antwoordt, ikzelf ben al richting de deur gerend. Pakken vrolijk stap ik van het opstapje en kijk naar de man in pak bij de glazendeuren.
Zelfzeker duw ik met vlakkenhand tegen het glas, maar stop mijn actie bij het voelen van een hand op mijn schouder.
“Wat zijn we van plan?” De deurwachter geeft me een duwtje zodat ik enkele stappen naar achteren moet zetten.
“Ik kom voor Resi.” Ietwat nerveuzer kijk ik de gorilla in pak aan, hij kijk met een stalengezicht terug.
“Sorry, mevrouw Jurriaenes is er niet.”
“Wat bedoeld u met; ze is er niet? Is ze even de stad in?”
“Nee, met ze is er niet bedoel ik dat ze er ook echt niet is. Ze kreeg een spoedbelletje vanuit Milaan, enkele problemen met de voorbereiding voor de modeshow van vanavond. Zo‘n uurtje geleden is ze vertrokken naar het vliegveld.” De man kijkt weer strak voor zich uit.
“Oh,” piep ik. Teleurgesteld draai ik om met hangende schouders. “We kunnen weer rijden,” mompel ik tegen de chauffeur. Nog één keer kijk ik terug naar het appartementencomplex en dan omhoog, haar raam is net te zien.
De deur sist dicht. Sloffend ga ik terug door het gangetje en plof neer op de bank. Mijn zonnebril ligt op de tafel, ik gris het eraf om het op mijn neus te schuiven. Met een diepe zucht plak ik mijn voorhoofd terug tegen de ruit, zie voor de laatste keer het gebouw en de enge man en rijd dan de straat uit.
Wat had ik ook eigenlijk verwacht? Dat ze met smacht op mij zou wachten? Voor haar was ik niet meer dan een doodnormale jongen die goed oogde voor haar show. Ze is veel te druk met haar carrière om te bedenken dat ze een belofte ging breken.
Vanaf het begin dat ik haar zag in de winkel vond ik haar al zo warhoofd, ze heeft geen plek voor iemand als mij, just face it, Bill.
Ik zucht diep uit. Alsnog had ik gehoopt om haar nog één keer terug te zien. Al was het om definitief doei te zeggen, haar misschien zelfs te bedanken. Ze heeft me twee dagen gegeven waar ik me eens weer terug een normale jongen voelde zonder dat er beroemdheid aan vast zat geplakt. Iemand die mij zag als Bill, geen Bill Kaulitz de zanger van Tokio Hotel. Mij een keer liet voelen hoe het is om geen vaste grond te hebben onder je voeten. Eens geen uitgestippeld leven te hebben waar elk uur duidelijk wordt gemaakt wat er gaat gebeuren en wat ik moet doen.
Een enkele keer peil ik de jongens, ze zwijgen allemaal.
Mijn fixatie is terug op de weg. Auto’s flitsen onze slome bus voorbij.
Goed, Bill, klaar met miepen. Zij is haar kant op gegaan en jij moet de jouwe nemen. Het was leuk voor zo lang het duurde, life goes on.
Gott, hoor mij eens, niet om aan te horen. Probeer het goed te praten zodat ik er minder kut voor ga voelen, maar het werkt voor geen meter.
Ik glimlach een mondhoek omhoog, vaag kan ik mijn reflectie zien. Zelfs nu is ze niet uit mijn kop te krijgen.
Het was een erewoord en dat zal het ook blijven, ooit ga ik haar weerzien.

De bus rijdt steeds verder van Parijs vandaan, een stad die voor mij echt de naam modestad te eer heeft gedaan.


[color=#400080]

[/color]

Merci!

Reacties: