Hoofdcategorien
Home » Tokio Hotel » Fallen myself » 30. doorbespreking
Fallen myself
30. doorbespreking
Beneden in de lobby staat de rest al op ons te wachten. Schiet eens op roept David richting ons. Oké, ik weet dat we vandaag zouden doorspreken wat we gaan doen, maar dit is wel gestresst. En stress heb ik echt niet nodig. Dat kan ik nu op dit moment ook niet echt erbij hebben. David duwt ons bijna letterlijk het busje in, dat ons op zou komen halen. Oke, we gaan nu samen met de mensen die de clip op gaan nemen, overleggen. Daarna zullen jullie een interview over jullie nieuwe singel geven. Ik vang de woorden half op. Ik voel de blikken van de jongens op mij branden. Ik bleef strak naar mijn handen kijken. Ik hoef hun medelijden niet. Ik hoef niemands medelijden. Ik ga hier zelf wel uitkomen. Ook al weten ze het nu wel. Tom zijn hand ligt rustig over de mijne. We zijn er deelt de stem van Bill mij mee. Eigenlijk is het liefste wat ik nu zou willen gewoon naar bed gaan. Alleen moet ik toch nog even fake doen voor de cameras. Tom trekt mij overeind en trekt mij mee naar de deur. Ik maak mijn hoofd leeg en zorg dat ik er weer bij ben. Het gebouw waar we in gaan is groot. Er staat een balie met ervoor een aantal bankjes om te wachten. David gaat bij de balie vragen waar we moeten zijn. Even later komt hij terug met iemand die ons naar de juiste plaats in het gebouw lijdt. David gaat het kantoortje in en de rest volgt. We geven de producers netjes een hand en gaan dan zitten. Zo we vroegen ons af wat jullie nou een beetje wilden doen met jullie nummer? Bill neemt meteen het woord over. Ik dacht aan een kamer met een spiegel, waar Rebecca haar deel opneemt. Ik dacht aan een straat waar ik mijn deel opneem. De rest van de band kan er dan ook gewoon in staan. Het refrein in een split screen zetten. Dan de brug Rebecca en mij samen in een lichte omgeving. Tenminste als dit mogelijk is. Ik kon het nog net opbrengen om naar Bill te luisteren en vond alles goed. Alleen de stukken apart moeten wel vrij somber zijn. Concludeer ik. Bill knikt daarbij weer opgewonden. Waarschijnlijk kon ik normaal veel meer verzinnen. Alleen ik voel me echt niet goed. Het gesprek duurde niet zo heel lang. Het bleef ongeveer in de richting die Bill wilde. De mannen zouden nu alles bij elkaar zoeken en een decor opbouwde. Ook dat had Bill al ongeveer geschetst. Hij was totaal opgewonden hierover. Over een dag zouden we beginnen met de eerste stukjes te filmen. Het zou in totaal 3 dagen duren.
Na dit gesprek moesten we een interview geven. Het was echt rampzalig. Ik moest al blij zijn dat ik niet veel vragen kreeg. Nu ik weer in de bus zit op weg naar huis weet ik niet eens meer wat er gevraagd was. David is ook een heel verhaal tegen ons aan het lullen. Ik snap er niks van. Misschien is het ook een feit dat ik Duits nog steeds heel makkelijk uit kan sluiten als ik dat wil. Even makkelijk als dat ik het mijn taal kan noemen. Ja ik kon ondertussen wel Duits. Mijn gedachte schetsten een beeld van wat Romeo nu aan het doen zou zijn. Ik weet dat het nu ongeveer 4 uur is. Hij zal over een uur gaan dansen. Wat zou ik dat graag doen. Een avond al mijn woede, angst en verdriet eruit dansen. Alleen gaat dat nooit gebeuren. REBECCA, WAAR DENK JIJ MET JOUW GEDACHTE TE ZIJN, TERWIJL IK HIER VANALLES STA TE VERTELLEN. Gelijk schrik ik op uit mijn gedachte. Ik was een dans aan het reconstrueren in mijn gedachte. Daar is op zich niks mis mee hoor. Jawel, daar is alles mis mee. Ik sta hier belangrijke informatie te vertellen over de opnames en alles en jij zit hier niet eens te luisteren. Dat noem ik nou gewoonweg onbeschoft. Nou moet ik weer opnieuw beginnen. Rustig hoor, als ik vragen heb, vraag ik het wel aan Tom. Ik kan echt geen flinke uitbrander van David gebruiken. Ik ben al kapot na zon dag. Wat zou een dag van de opnames dan moeten betekenen. Kan ik dat dan helemaal niet aan. David doet zijn mond al open om een reactie te geven. David, zie je dan niet dat ze zich niet lekker voelt. Laat haar toch. Het komt heus wel allemaal goed. Ik kijk Tom even dankbaar aan. Waarom is hij ook zo lief. Dat verdien ik helemaal niet. Ik hoor David zuchten en tegelijkertijd stopt het busje. Rustig lopen we het hotel in. Boven ga ik naar onze kamer en laat me op het bed ploffen. Heel zachtjes begin ik te snikken. Mijn leven is een puinhoop. En ik wist dat ik een keer zou breken. Waarom heb ik het er niet meteen uitgelaten. Omdat ik sterk wou zijn. Dat lukt zo toch niet meer. Twee sterke armen houden me stevig vast. Voor de tweede keer vandaag huil ik tegen Tom aan. Zolang ik er maar geen gewoonte van ga maken, want een huilende vriendin is ook niet alles.
Reacties:
Aww dit is echt sneu O_O
Maar bij dat laatste zinnetje moest ik stiekem wel lachen
Zolang ik er maar geen gewoonte van ga maken, want een huilende vriendin is ook niet alles.
Dat "Zolang ik er maar geen gewoonte van ga maken." zeg ik ook wel eens XD
Wat fijn dat je snel meer had!
<33
verdeer