FanFic.nl

Light me up!

jah dat durf ik wel ^^

“Aarde aan Janey, ik zei doen,”� zeg ik lachend en zwaai voor Janey haar ogen omdat ze nogal diep in gedachten lijkt. Janey slikt even, dat is te zien. “Eh… oké… doen hè?”� zegt ze een beetje ongemakkelijk, maar begint ineens te grijnzen. Ze lijkt ergens over na te denken en ik frons mijn wenkbrauwen, kijk haar verbaasd aan. “Wat?”� vraag ik verbaasd. Waar zal ze nu weer aan denken? Even kijk ik haar doordringend aan. Wacht! Ik weet wat ze denkt!
Een lach komt op mijn gezicht en daarna begin ik ook zachtjes te lachen. “Nee, dat bedoel je toch niet?!”� vraag ik en gier het daarna uit. Niet veel later heb ik echter mijn grijns weer terug. Van het lachen is niets meer te bekennen. Eerst gaat ze het bij mij afwijzen en dan wil ze nu dus dat ik het doe? Oh, ik vind haar echt geweldig. Geniaal gewoon. Of dit doet ze gewoon expres, dat kan ook nog. Maar ik betwijfel het, want ze wist niet wat ik zou gaan kiezen.
“Ja, dat durf ik wel hoor,”� zeg ik, knipoog dan naar Janey. Voorzichtig buig ik naar voren, hef mijn hand op die ik zacht op Janey haar wang leg. Ondanks dat ik een beetje tril kan ik mijn hand stil houden. Waarom tril ik zo? Waarom verlang ik hier zo naar? Ik ken Janey nog maar een halve dag en toch. Dit kan ik nu nog niet voelen! En toch doe ik het. En het voelt zo verdomd goed.
Ik kom wat dichterbij haar tot mijn gezicht nog maar een paar centimeter van die van haar is verwijderd, druk dan mijn lippen op die van haar. Ik hoor dat er bij haar een zucht ontsnapt en zie dat ze haar ogen sluit. Ook ik sluit mijn ogen, ga dan langzaam verder. Mijn vingers laat ik zacht over haar wang heen glijden en met mijn andere hand trek ik haar dichterbij me, neem haar dieper mee in de kus en dit voelt geweldig!
Ineens voel ik Janey haar vingers langzaam door mijn dreads heen gaan en een kleine glimlach komt op mijn gezicht heen. Mijn hart klopt veel sneller dan normaal, mijn huid gloeit waar we elkaar aanraken. Toch, ik mag me niet overgeven aan deze gevoelens. Nu nog niet. Misschien later.
Langzaam aan verbreek ik de kus, glimlach dan naar Janey en wrijf nog even zacht over haar wang heen. “Ik zei toch dat ik het durfde,”� grinnik ik zacht. Janey haar wangen kleuren rood en ze slaat haar ogen even neer. Een kleine glimlach staat ook op haar gezicht. Hoe ze nu zit ziet ze er echt heel erg schattig uit.
Een gaap borrelt op, kan ik na een tijdje niet tegenhouden en laat hem gewoon gaan. Ik leg mijn hand wel voor mijn mond en sluit mijn ogen terwijl ik gaap. Een zachte grinnik hoor ik vanaf Janey af komen. “Zullen we dan maar gaan slapen?”� vraagt ze daarna. Ik kijk op naar Janey, knik en kijk dan een beetje rond. We hebben nog geen extra matras neergelegd.
Janey merkt het denk ik ook al, staat dus meteen op en loopt de kamer uit terwijl ze zegt dat ze zo terug komt. Niet veel later komt ze dus ook weer terug, maar zonder matras. “Ja, ik weet niet wat er gebeurt is, maar het matras is vies. En we hebben geen extra matras, want die andere die is kapot,”� zegt Janey met een moeilijke blik in haar ogen. Ik knik een klein beetje, kijk dan rond en krab over mijn hoofd heen.
“Als hier een bank zou zijn geweest, dan zou ik daarop zijn gaan slapen. Ik zie alleen dat hier geen bank is,”� zeg ik zachtjes en kom overeind waarna ik mijn tas pak. Janey glimlacht een klein beetje, slaat dan haar ogen verlegen neer. “Je kan ook wel bij mij in het bed komen liggen. Hij is toch groot genoeg,”� zegt ze erg zachtjes, maar omdat zij de enige is die geluid maakt kan ik het makkelijk verstaan. Ik sla ook even mijn ogen neer, maar kijk dan op met een glimlach. “Ik vind het goed.”�
Zo gezegd, zo gedaan. Een kleine tien minuten later staan we weer in de kamer na onze tanden te hebben gepoetst. Ik heb mijn dreads ook in een elastiek gebonden en ze springen nu vrolijk alle kanten uit. Nu alleen nog omkleden. Ik pak het veel te grote shirt uit mijn tas en leg die dan even op het bed neer. Ik doe eerst mijn schoenen, broek en sokken uit en kijk dan even verlegen om mij heen. Juist, heb ik weer.
Snel doe ik mijn hemdje ook uit en trek het veel te grote shirt over mijn hoofd. Ik hoop het litteken op mijn rug snel te verbergen, maar een hand die mijn short omhoog houdt en vingers die langzaam over mijn litteken heen gaan bewijzen juist dat ik te langzaam was. Ik sla mijn ogen even neer en hol mijn rug wanneer ze langzaam naar onderen toe gaat. “Hoe komt dit?”� vraagt Janey voorzichtig aan mij. Ik haal even diep adem en kijk dan over mijn schouder heen.
“Dat is al een hele tijd geleden. Ik en mijn broer hadden ruzie en op een gegeven moment ging het er zo heftig aan toe dat Devin op een gegeven moment zo kwaad werd dat hij mij naar achteren duwde terwijl ik net bij het glas naast de deur stond. Ik viel achterover door de ruit heen en dat verbrijzelde. Een glasscherf scheurde over mijn rug heen. Het had niet veel meer naar links moeten zitten of mijn zenuwen waren geraakt en dan had ik verlamd kunnen zijn. We waren toen nog best wel jong, ik was acht en Devin tien. Na dat ongeval zagen wij beiden in dat ruzies niets oplossen en sindsdien gaan we als de beste vrienden met elkaar om. Ik heb echt zo veel geluk gehad,”� vertel ik voorzichtig. Janey haar ogen worden langzaam aan groter en laat dan het shirt weer zakken.
“Wow, je hebt echt veel geluk gehad zo te horen. Als het erger was geweest had je dit misschien niet meegemaakt. Niet zo in ieder geval,”� zegt Janey geschrokken. Ik knikte een klein beetje en zuchtte toen zacht. Als dat was gebeurd had ik hier inderdaad niet geweest. Dan had ik hier niet geweest met Janey. Pas nu zie ik echt in dat ik echt veel geluk heb gehad, dat het echt veel erger had kunnen aflopen. “Het heeft me wel laten inzien dat het leven iets moois is en dat je er het beste van moet maken. Ik ben blij met wat ik nu heb en blij met wat ik er nu bij heb gekregen. Een boel geweldige herinneringen en een nieuwe vriendin,”� zeg ik glimlachend en draai me om naar Janey. Volgens mij weet ze nu niet meer wat ze moet zeggen, haar wangen zijn rood.
“Ik ben echt heel blij dat ik jou heb ontmoet,”� glimlach ik en geef Janey dan spontaan een knuffel. Ik voel dat ze haar armen ook om mij heen legt en dat ze haar hoofd op mijn schouder legt. Ik doe hetzelfde bij haar en sluit mijn ogen dan. “Ik ben ook blij dat ik jou heb ontmoet,”� hoor ik Janey zacht mompelen. Een glimlach komt op mijn gezicht te staan en ik kan het niet laten om haar een kus op haar wang te geven waarna ik haar weer los laat.
“Laten we nou maar even gaan slapen. Ik denk dat we allebei best wel moe zijn,”� zeg ik dan zacht en gaap dan nog een keer. Janey grinnikt en knikt dan een klein beetje. “Dat is goed,”� zegt ze dan en loopt naar het bed toe. Ik kijk even naar haar en loop naar de andere kant van het bed waarna we erin gaan liggen. Ik wil iets zeggen, maar schiet dan ineens uit het bed. Meteen graai ik mijn tas van de grond en haal er mijn leeuwenknuffel uit. Daarna loop ik terug naar het bed en kruip ik weer onder het deken.
Janey kijkt mij aan met een grijns op haar gezicht en ik trek puppyogen. “Ik kan niet slapen zonder die knuffel,”� zeg ik dan en druk mijn kin tegen het hoofd van de knuffel. “Nouja, slaap lekker,”� mompel ik daarna en sluit uiteindelijk mijn ogen nadat ik weer een gaap heb onderrukt. Ik ben moe, echt doodmoe. Als de wereld nu zou vergaan zou ik er doorheen kunnen slapen, zo moe dat ik ben. Niet veel later val ik langzaam in slaap, merk niets meer van wat er nog gebeurt,

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.