FanFic.nl

Papieren glimlach.

Hoofdstuk 2

De dagen kruipen voorbij. We zijn nu ongeveer op de helft, we zijn hier nu drie dagen. Het huis waar we verblijven is best klein en ligt aan een drukke weg, dus ik hoor regelmatig auto’s langsrijden. Gelukkig heb ik wel een eigen kamer. Contact met de buitenwereld heb ik bijna niet. Geen internet, bijna over mijn abonnement heen en natuurlijk moet ik dat zelf betalen. Televisie kijken doe ik ook niet, dat heb ik eigenlijk nooit erg leuk gevonden. Ik heb in een postkantoor een tijdschrift gekocht, maar dat heb ik ondertussen zo vaak gelezen dat ik het zo’n beetje op kan zeggen. Ik dood de tijd met schrijven. Vooral gedichtjes. Ik staar naar de woorden die ik net heb neer gekrabbeld:
Ik zit hier opgesloten
Zelf voel ik me klote
Alles in mij staakt
Niemand die het iets uitmaakt

Ik heb ook mijn mp3 speler nog, maar ik ben de oplader vergeten. Als mijn batterij straks leeg is ben ik helemaal verloren, ik kan niet leven met het idee dat ik geen muziek kan luisteren als ik daar behoefte aan heb. Mijn ogen dwalen af naar de muur boven het bureautje waar ik aan zit. Ik zie de poster die ik daar zelf heb opgehangen. Bill. Met een lach op zijn gezicht. Een echte, gemeende lach. Dat is de Bill waar ik van hou. De vrolijke, gelukkige Bill. Het is fijn dat hij er hangt. Net of er wel iemand is die me gezelschap wil houden. Niet dat Bill überhaupt weet dat hier een papieren versie van hem hangt. Waarschijnlijk wil hij het niet eens weten. Maar een papieren glimlach is beter dan helemaal geen glimlach.

Morgen is het concert in Dortmund. Slechts een paar kilometer van mij vandaan. Overmorgen speelt Tokio Hotel in Nijmegen, in mijn eigen vertrouwde landje. En waar ben ik? Niet in het publiek, nee. Ik ben waarschijnlijk hier, in deze saaie, witte kamer. Met mijn Bill poster. Tenzij mijn ouders er voor die tijd achter komen dat hij aan mijn muur hangt, dan moet hij op zeker weg. Misschien is het feit dat ik niet naar het concert mag niet eens het grootste probleem. Als mijn ouders een redelijke reden hadden gevonden had ik het eventueel kunnen begrijpen. Maar ze hebben me geen reden gegeven. De keren dat ik vroeg waarom ik niet mocht, kreeg ik geen antwoord. Als ik doorvroeg was ik niet te jong, het kostte niet teveel geld en het was niet te ver weg. Ik mag er gewoon niet heen, en mijn ouders hebben er geen reden voor. Maar dat ze dit gedaan hebben, slaat alles. Ik wil gewoon naar huis. In mijn eigen kamer, waar ik Bill aan de muur kan hangen zonder bang te zijn dat iemand hem ziet. Waar ik mijn eigen muziek heb, mijn eigen vrienden en mijn eigen computer. Mijn eigen leven. In mijn hoofd speelt een liedje, “Ich hab Fernweh, ich will zurück.“ Meer dan ooit wil ik naar het concert. Zachtjes zing ik mee met Hilf mir Fliegen. Het duurt niet lang voor er tranen over mijn wang rollen.

‘Roos! Schiet op, we gaan zo weg!’ Langzaam vervaagt het beeld van Bill. Ik open mijn ogen, geïrriteerd omdat ik wakker ben gemaakt midden in mijn droom.
‘Wat is er?’ Schreeuw ik naar de stem die me wakker maakte.
‘We gaan uit eten, trek iets nets aan en schiet op!’ Uit eten? Ik kijk op mijn wekker er realiseer me dat het nog donderdag is. Ik heb mezelf in slaap gehuild. En ben wakker gemaakt. Ergens diep van binnen knapt iets. Mijn ouders gunnen mij geen fijn leven meer, maar ze gunnen het me ook niet om te dromen? Boos trek ik mijn kleren uit de kast. Wat jammer nou, dat ik geen nette kleren bij me heb. Eventjes overweeg ik in mijn pyjama te gaan, maar dan bedenk ik me dat het leuker is om een Tokio Hotel shirt aan te trekken, een mini rokje eronder te doen en mijn ogen heel zwaar op te maken. Mijn haar gaat in een wilde staart en ik ren de gang op. Zodra mijn ouders mijn voetstappen horen lopen ze de deur uit, zonder dat ze ook maar een blik op me werpen. Eigenlijk wel fijn, anders hadden ze misschien gezegd dat ik me moest omkleden. Niet dat ik dat dan gedaan had, maar dit is leuker.

Reacties: