FanFic.nl

6th sense

20. I win this game.

´wat ga je doen?´ verbaast om de vraag kijk ik naar james die de krant had laten zakken en naar me keek. Kort houd ik de laptop omhoog. ´opruimen, en wat uittesten.´ zeg ik kalm waarna ik mijn passen zonder op veder andwoord te wachten naar binnen zet.

De laptop ruim ik netjes op, zoals verwacht was het stil in de studeerkamer, Freek was ook nergens te vinden. Mijn ogen glijden de kamer rondt, niks. De doodse stilte liet zijn aanwezigheid eigenlijk al veraden. Hij achtervolgde me, waar ik ook was. En sloeg toe zodra hij de kans kreeg.

´Je wint het niet weer.´ breng ik kalm uit waardoor ik direct een paar woest kijkende gifgroene ogen in mijn vizier krijg. Inplaats van dat er een kleine glimlach was ontstaan, als ik voor een normaal mens had gestaan, en dit een spelletje was. Stond ik er nu serieus bij, mijn blik neutraal op hem gericht.

´ik win altijd´ spreekt hij langzaam een uitdagend. ´Jij hebt maar 3 levens, ik oneindig´ spreekt hij terwijl ik voel hoe hij een rondje rond me wandeld. Of eerder gezegt zweeft. Ik draai me een kwartslag nu een kleine glimlach rondt mijn lippen, die tussen vriendelijk en uitdagend inhing. ´wel dan, let´s play´ bij deze woorden lacht hij kort, op een manier waarop hij zei dat hij eigenlijk al gewonnen had.

Hij verdwijnt uit mijn zicht, en dat is precies wat ik wou, nu ik me niet kan focussen op zijn gedaante, doe ik dat op zijn energie. Ik zie hoe een sierswaard van zijn houder wordt gehaald. Een windvlaag voel ik langs me staan, maar het was niet een windvlaag van de wind. Maar de aanwezigheid van finley die zei dat hij nu achter me stond.

In plaats me op de ruimte te concentreren en het zwaart dat ieder moment op mij af kan komen sluit ik mijn ogen en vouw mijn handen ineen. Me concentrerend, op hem en mijn gevoel. Het gevoel ongeveer ter hoogte van je buik, dat zei dat er een geest was. Nee ik ging hem niet verslaan met woorden, maar met gedachtes.

Nu liet ik hem toe tot mijn wereld, waar ik hem enkel zag, en daar wou ik hem weg hebben. Hij moest opgesloten zitten, in zijn eigen wereld, zodat hij niemand kwaad kan doen. denk je nou echt mij te verslaan? vraag ik hem in mijn gedachtes, waardoor ik de windvlaag door me voel gaan, waardoor ik licht glimlach.

Ik win altijd, en ik versla je nu weer. Mijn ogen open ik waardoor ik in de gifgroene kijk die amper een paar centimeter van de mijne afstaan, waardoor ze een griezelig effect geven. Maar ik geef niet toe aan mijn angst voor hem, dan werd ik zwak.

Ondangs zijn ogen die woest kijken en moordend, smachtend om mij levenloos op de grond te zien liggen, zie je de verbaastheid in zijn ogen. Geesten kunnen mensen met gedachtes en geveolens tot waanzin brengen, en andersom kon dat ook heel goed. Mijn ogen houd ik strak in de zijne, en zonder een woord te zeggen blijf ik hem zonder een blik die wat zei, aankijken. weg uit mijn leven en mijn wereld. Ga naar waar je hoort finley. en probeer niet terug te komen. Want dit keer zal ik jou achtervolgen.

Zijn blik veranderd en mijn gedachtes die ik hem toebreng laten hem achteruit deinsen, en het enigste wat ik deed was elke keer als hij naar achteren ging een stap naar voren te zetten. Tot hij verdween door het plafon, wetend dat hij de goede kant wel uitging.

Ik haal diep, zichtbaar adem en zucht zacht via mijn neusweg om dan mijn handen weer uit mekaar te sluiten en met een vriendelijke blik, maar gelukkig terug naar buiten te lopen. Maar James tref ik daar niet aan, wel freek die de glazen opbergt. ´Freek?´ De al wat oudere man kijkt me vriendelijk aan. ´waar is james?´ vraag ik hem vriendelijk. ´Binnen, in de woonkamer.´ spreekt zijn vriendelijke stem. Die licht kakkerig was vondt ik. Maar dat kwam gewoon door zijn accent. ´bedankt´ zeg ik en plaats een vriendelijk kus op zijn wang waarna ik naar binnen loop, nog net de verbaaste blik van freek in me opnemend waardoor er een nog vrolijkere glimlach zich rondt mijn lippen siert.

Met een swier laat ik de donker gekleurde eikenhouten deur openswieren van de woonkamer. ´raad eens!?´ begin ik al enthousjast terwijl ik op de schoot van James plaats neem en het boek uit zijn handen trek, die dichtsla en op de tafel leg. ´ik was aan het lezen.´ brengt hij pijnzend uit alsof ik een snoepje van een klein kind afpakte. ´raad eens, raad eens, raad eens!?´ begin ik weer wat hyper.

Een glimlach siert James zijn lippen terwijl ik voel hoe zijn handen zich rond mijn middel slaan. ´euhmmm...... ik weet het niet, vertel het maar´ begin James en kijkt me verwachtingsvol aan. Mijn hoofd breng ik dicht bij de zijne. En fluister dan. ´Finley is weg´ ´echt waar?´ de verbazing is te horen in James zijn stem, ik kijk hem aan en knik enthousjast. ´zeker weten?´ Nogmaals knik ik. ´zeker weten, ik heb hem teruggestuurd naar waar hij hoort.´ breng ik uit terwijl ik mijn handen rond zijn gezicht plaats.

Zijn hand glijd door mijn haren en voel al snel hoe zijn lippen de mijne raken, waarbij ik mijn ogen vredig sluit en mijn handen zich naar zijn nek verplaatsen waar ik ze omheen sluit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.