FanFic.nl

All I want for Christmas is you [TC] [2-shot]

The first part

Languit lig ik op de bank met een glas cola in mijn hand. Buiten dwarrelen de grote sneeuwvlokken langzaam naar beneden. Het is 24 december, kerstavond dus. Straks gaan Bill en ik naar onze ouders in Loitsche om kerst te vieren. Normaal zijn we beide kerstdagen daar, maar Bill stond erop dat we tweede kerstdag dit jaar met z’n tweeën vieren. Wat hij van plan is weet ik niet, al is het waarschijnlijk minder stout dan ik eigenlijk wil. Wat dat is zal hij nooit weten, gewoon omdat het onmogelijk is.

Met een zucht sta ik op en loop naar onze keuken. Shit, het is al vijf uur en we moeten ook nog naar Loitsche rijden. Snel zet ik mijn glas in de vaatwasser. Als ik de deur weer gesloten heb en op de knop druk, springt hij luid zoemend aan. Ik draai me om en loop naar de hal, om te kijken waar mijn broertje blijft.
‘Bill!’ roep ik onderaan de trap.
‘Ja, ja. Ik kom al,’ antwoordt hij lichtelijk geïrriteerd. Binnen een tiental seconden verschijnt hij in mijn blikveld, samen met een stuk of zeven koffers.
‘Wacht even,’ zegt hij voor hij zich weer omdraait, om terug te komen met nog twee van die dingen.
‘What the… Bill, we gaan kerst vieren bij mama en Gordon, niet op wereldreis!’
‘Een goed voorbereid mens telt voor twee, Tom,’ kaatst hij terug.
‘Ja, maar Bill, dat past nooit in de auto’ probeer ik nog.
‘In die oversized bak van jou? Laat me niet lachen! Trouwens, we moeten gaan, anders komen we pas na kerst aan.’ Ik geef het op. Met een zucht loop ik de trap op om Bill te helpen met z’n koffers.

We rijden op de drukke A255. Buiten gaat het alleen maar harder sneeuwen. De ruitenwissers gaan heen in weer in een rustig, gelijkmatig tempo. Het werkt bijna hypnotiserend. De grote auto is warm en knus, ideaal als je het mij vraagt, vooral in combinatie met de persoon die naast me zit. Zo onopvallend mogelijk kijk ik opzij. Oh Gott, wat is hij toch prachtig. Mijn rechterhand ligt naast me, over de bekerhouders. Als ik hem nou een klein stukje opschuif…
Nee Tom, dat is onmogelijk. Waarom is die jongen verdomme mijn broertje? Ik trek mijn hand naar me toe en let weer op de weg.

Na vijf uur in de auto te hebben gezeten, ruim twee uur langer dan normaal, komen we aan in Loitsche. Zonder moeite stuur ik mijn auto door de verlaten straten. Als ik de oprit oprij. staat onze moeder al voor het raam te zwaaien. Ik stap uit, de frisse avondlucht in. Mijn wederhelft doet hetzelfde. In het zwakke schijnsel van de lantaarnpaal zie ik hoe de gure decemberwind met zijn zwarte haren speelt. Ik sta stil als een standbeeld en volg hem met mijn ogen. Hij opent de kofferbak en begint met het uitladen van zijn bagage.
‘Tom, help je ook?’ Ik schrik op en loop naar de achterkant van de auto om mijn bagage te pakken. Note aan mezelf: laat Bill nooit meer zoveel spullen meenemen.

Het is half drie ’s nachts. Nadat we waren aangekomen hebben we nog koffie gedronken. Onze moeder heeft apfelstrudel gemaakt, één van de dingen waar je Bill heel blij mee maakt. Daarna zijn we gaan slapen. Uit gewoonte zijn we bij elkaar in bed gekropen. Gewoon als broers, tenminste, voor Bill. Voor mij is dit een kwelling en de hemel tegelijk. Ik lig zo dicht bij hem. Als ik mijn arm uitstrek kan ik zijn perfecte gezichtje aanraken. Zijn vlinderzachte lippen strelen. Ik heb hem nodig, zonder hem ben ik een wrak. Slapen lukt me niet, ik lig al uren naar hem te kijken. Hij is zo lief als hij slaapt. Zijn rustige ademhaling kalmeert me. Zijn vage gebrabbel is mooier dan het mooiste lied. Hij is zo dichtbij maar tegelijkertijd zo ver weg.

Loitsche is een heerlijk ouderwets dorp.’s Morgens brengt de bakker, ook op feestdagen, broodjes rond. En die broodjes eten we nu op. Maar ik kan mijn gedachten niet bij mijn broodje houden. In plaats daarvan volg ik een hand met daaraan lange, smalle vingers met zwart gelakte nagels, op hun weg over de ontbijttafel. De eigenaar ratelt aan eén stuk door over van alles en nog wat. Ondanks dat ik de meeste dingen al minstens tienduizend keer heb gehoord, luister ik aandachtig naar elk woord dat zijn lippen verlaat. Scotty, onze hond, springt ongeduldig tegen mijn been aan, in de hoop een beetje aandacht te krijgen. Ik trek een stukje van mijn brood af en gooi het onder de tafel. Kennelijk is iedereen al klaar met eten, behalve ik, dus ik eet snel door. Nadat ik mijn broodje op heb slurp ik snel een kop lauwwarme koffie naar binnen.
‘Zo jongens, gaan jullie alvast naar de woonkamer? Dan kom ik zo,’ zegt onze moeder terwijl ze opstaat en begint met het afruimen van de tafel. Opgewekt springt Bill overeind.
‘Cadeautjes, cadeautjes,’ zingt hij met zijn zuivere stem. Heb ik al verteld dat één van de dingen waar je Bill heel blij mee maakt cadeautjes zijn?

Alle koffers zitten weer in de auto en ik heb net de ruiten open gekrabd. Als we afscheid hebben genomen vertrekken we. Ik zie er nu al tegenop, weer minstens drie uur met Bill in één kleine ruimte. Waarom schiep God, als hij überhaupt bestaat, liefde?
‘Zo jongens, doen jullie voorzichtig?’ vraagt Gordon als hij voor ons staat. Voor ik kan antwoorden doet Bill het al.
‘Ja, natuurlijk.’ Hij zegt het anders dan ik van hem gewend ben. Niet minder enthousiast, maar eerder alsof hij iets van plan is. Ach, ik zal me het wel verbeelden.
‘Nog een fijne kerst,’ zegt onze moeder terwijl ze Bill omhelst.
‘Ja, jullie ook.’ Gemaakte vrolijkheid klinkt in mijn stem. Ik omhels Gorden en daarna ook mama. Samen met Bill loop ik naar buiten, de vrieskou in. Zoals altijd loop ik naar de bestuurderskant, maar als ik wil instappen, houdt Bill me tegen.
‘Ho,’ zegt hij met een opgetrokken wenkbrauw. ‘Je bent duidelijk doodop, ik denk dat ik beter kan rijden.’ Ik haal mijn schouders op en laat hem er langs. Oké, dat had hij dus door. Tom, waar zijn je hersens! Hij is je tweelingbroer, natuurlijk heeft hij het door als er iets met je is! Mijn maag keert om. Alsjeblieft, laat hem nooit achter mijn gevoelens voor hem komen. Ik loop om de auto heen en plof naast Bill neer. Op naar huis.

Met een ronkend geluid start de auto, als Bill de sleutels in het contact omdraait. De auto komt in beweging en rijdt langzaam van de oprit af. Pas als we even over een lange, rechte landweg rijden valt me het op dat Bill niets heeft gezegd. Dat is niets voor hem.
‘Bill?’ vraag ik zacht. Ik zie hem glimlachen.
‘Tom, je bent moe, het straalt van je af. Ga maar slapen of zo.’ Een grote, vriendelijke glimlach siert zijn gezicht. Ik laat me wat onderuitzakken en al snel ben ik vertrokken naar dromenland.

‘Tom?’ Een stem die ik maar al te goed ken wekt me zachtjes. Zijn zijdezachte handen raken mijn schouders. Voor sommigen niet bijzonders, maar voor mij een moment van puur geluk. Moeizaam open ik mijn ogen.
‘We zijn thuis,’ zegt dezelfde stem. Zijn gezicht bevindt zich vlak bij mijn oor. Kom op Tom, niet aan denken, hij is je broer! Ik gooi mijn voeten opzij en stap uit de auto. Een rilling trekt over mijn lichaam door de kou. Hij legt zijn arm tegen mijn rug en leidt me weg van het portier zodat hij hem dicht kan gooien.
‘De koffers staan al binnen. Kom maar.’ Oh, die stem klinkt zo geruststellend. Alsof een engel mij toespreekt en dat gebeurt ook. Het meest prachtige schepsel ooit gecreëerd bevindt zich hier. Zachtjes fluistert hij in mijn oor, mij voortduwend met zijn arm.

Reacties: