FanFic.nl

Stuck in Heaven

8.

Jamie
Oh God, heb ik dat hardop gezegd?
Bill duwt me in een flits van zich af en vliegt overeind.
'Wí¡t zei je?'
Zijn stem klink raar en hoog. Twee diepbruine ogen staren ontzet op me neer, maken dat ik me kleiner voel dat ik ooit eerder heb gedaan. Iets zeggen kan ik niet, al zou ik nog zo graag willen - het lijkt alsof mijn tong vastgevroren zit in mijn mond.
'Je bedoelt dat er iemand anders is? Dat je - na alles wat ik - en ik dacht - ik dacht dat we - wacht, í­s er iemand anders?'
Niet wetend wat anders te doen blijf ik staren naar hoe de sneeuw zachtjes op de stoep dwarrelt. Ik weet wel dat dat juist is wat ik niet moet doen, maar ik zou niet weten wat ik dan wél moet doen. Ik weet het niet. Ik weet het niet meer. Ik weet alleen dat ik het hem niet uit kan leggen. Ik kan niet opstaan, hem recht in zijn ogen kijken en zeggen waar het op slaat. Ik kan het niet.
'Oh, Godverdomme, Jay! Ik dacht dat je van me hield. Ik dacht dat we iets hadden, dat we - voor altijd, weet je nog? En nu doe je net of ik niet besta, ja hoor, dump mij maar, ik voel toch niet, ga maar lekker met iemand anders zonder erbij na te -'
'Ik gí¡ niet met iemand anders, Bill, hij is dóód!' schreeuw ik recht in zijn gezicht - kennelijk ben ik opgestaan zonder het te merken.
En nu zegt hij niets meer. Zacht hijgend van zijn geschreeuw staart hij me aan met een rare blik in zijn ogen.
'Hij is dood,' mompelt hij schor.
'Dood, ja. Dood.' Mij stem klinkt onverwacht bitter, alsof het me allemaal niets doet. Integendeel. Geen van ons zegt iets, we staan alleen naar elkaar te staren alsof ons leven ervan afhangt. Misschien doet het dat ook wel, trouwens. Oh, waarom zei ik dat in godsnaam? Dit komt nooit meer goed zo. Nooit meer. En het is allemaal mijn schuld, alweer. Alles is mijn schuld. Altijd. Altijd. En nu dit - ik wil Bill niet kwijt. Niet hem ook. Maar dit gaat zo niet werken. Nu niet meer. Ik kan toch niet meer normaal doen bij hem in de buurt. Ik kan het niet meer. Ik kan niets meer. Niets. Alles verpruts ik. Ik lijk net koning Midas waarvan alles wat hij aanraakt goud wordt. Maar dat is een sprookje. Sprookjes bestaan niet. Net zoals een perfect leven niet bestaat. Niets wat perfect is bestaat. Niets is helemaal goed, niets. Alleen zijn mensen soms te blind om het slechte te zien. Te blind om te zien dat ze alles wat er al was vernietigen met hun niet-perfectheid. Te blind om te zien dat ze maar beter allemaal dood kunnen gaan, maar te bang om dat ook echt te doen. Net als ik. Ik kan maar beter dood gaan, maar nooit zal ik het durven, dus blijf ik hier maar, om alles te verpesten en de wereld voor iedereen weer een beetje slechter te maken, want meer kan ik niet. Ik heb nooit meer gekund. Ik deed maar gewoon waar ik zin in had, dacht niet na, niet over wat ik toen deed, maar ook niet over nu. Ik wou dat ik het wel had gedaan. Dan had ik nu misschien een huis, een plek helemaal van mij, waar het niet uitmaakt wat er daarbuiten gebeurd, waar ik mezelf kan blijven zonder iemand pijn te doen. Ik heb al genoeg mensen pijn gedaan. Te veel. Vanaf nu ga ik het anders doen. Niemand zal meer iets overkomen als het aan mij ligt. Ik huur wel gewoon een appartementje ergens ver weg, neem een kantoorbaantje en wacht tot ik oud genoeg ben om voorgoed van hier weg te gaan. Ik kan toch niets meer bereiken. Nu niet, nooit niet.
Voorzichtig buig ik naar voren, druk mijn mond tegen die van Bill. Eén laatste keer nog sluit hij me in zijn warme armen, drukt hij zich tegen me aan. Eén laatste keer wrijf ik over zijn rug, lopen de rillingen over die van mij als zijn tong tegen mijn gehemelte schuurt. Eén laatste keer raken onze lippen elkaar, en dan is het voorbij. Het is voorbij. Ik stap naar achter, staar in zijn ogen, smeek hem stilletjes om me te begrijpen, en laat de sneeuw onder mijn schoenen knerpen als ik me omdraai, wegloop en hem achterlaat, zijn arm nog naar me uitgestoken, sneeuw dwarrelend om hem heen. Hij weet het ook. Dat was het. Einde. Over. Voor altijd.

Reacties: