Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Stuck in Heaven » 9.
Stuck in Heaven
9.
Bill
Ik trek de deken over mijn schouder heen en staar naar het plafond. Ik mis Jay. Niets heb ik meer van haar gehoord na die avond. Geen briefje, geen mail, niets. Zelfs over ons huis heeft ze niet gezegd, dus ik neem aan dat het nu van mij is. Ik blijf niet lang. Nog even, deze vakantie. Na de tour in januari verkoop ik het. Het is veel te pijnlijk om hier te zijn. Ieder hoekje van dit appartementje doet me aan Jamie denken, en zelfs naar de keuken lopen doet pijn aan mijn hart. Ik zie haar zo weer staan achter het fornuis, hoe ze over haar schouder kijkt om haar mooie lach te lachen, en hoe ik dan mijn arm om haar schouder leg, in de pan kijk en zeg dat het heerlijk ruikt - zelfs al zijn het spruitjes. Hmm. Het is Kerst vanavond. Kerst zonder Jamie. Ik had het me heel anders voorgesteld, dit jaar. Ik zucht, laat me terug in de zachte dekens van ons tweepersoonsbed vallen en kijk naar de leegte naast me. Ik mis haar. Ik mis haar zo. Waarom? Eh? Het zal wel allemaal mijn schuld zijn. Moet wel. Jay was anders nooit weg gegaan. Misschien was ik te lelijk voor haar. Maar naast haar is iedereen lelijk. Nee, helemaal niet, ik praat onzin. Je werd juist móóier als je naast haar stond. En anders zorgde zij er wel voor dat je mooier werd. Haar glimlach, hoe ze altijd met haar haar schudde als ze je niet begreep, hoe ze over haar voorhoofd streek als ze het allemaal even helemaal zat was - ze was gewoon perfect. Misschien is dat het wel, misschien kon ze daarom niet blijven. Perfecte dingen blijven niet. Ze zijn er altijd maar héél even, voordat je ze opmerkt, zodat je als je terugkijkt pas weet dat ze perfect waren. Ja. Zo was zij ook. Jamie. En ik zal altijd van haar houden.
Jamie
Hier ben ik dan, precies zoals ik zei. Ik heb een appartementje gehuurd midden in Berlijn, en na de vakantie ga ik soliciteren in iets zo saai mogelijk. ICT, dat lijkt me wel wat. Saai en nutteloos. Precies zoals ik het wil. Oké, eigenlijk is niets precies zoals ik het wil. Alles wí¡s precies zoals ik het wil, tot ik kwam en het verpestte. Ik zucht, sta op van mijn matras dienend als bed - alle winkels zijn dicht vanwege Kerst, dus ik kan nog geen meubels kopen - en loop naar woonkamer. Een nog kale kerstboom die ik op haar laatste moment nog heb gekocht glimlacht tegen me als ik de schuifdeur die de eet- en woonkamer scheidt zachtjes opendoe. Warm licht constrasteert met de donkere lucht buiten. Het is al rond zessen, besef ik vaagjes. Ik kijk de kale kamer rond. Een bank, een heel klein TV'tje en een CD-speler op een ouderwetse kast, een grote staande lamp en een vergeelde poster van David Bowie - dat is alles. En dan de kerstboom, natuurlijk. Mijn spullen staan in een kleine koffer bij het raam. Ja, mijn spullen. Na Bill zo'n beetje achtergelaten te hebben ben ik het huis in gevlogen, heb ik alles wat heel erg nodig was in een tas gegooid en ben weer weggegaan. Arme Bill. Zou hij me missen? Hmm. Hij komt er wel overheen, zo speciaal was ik niet. Ik zucht nog eens en pak dan de dozen kerstversiering maar uit mijn koffertje. Mijn vingers glijden langs iets kouds, en tot mijn verbazing haal ik een CD met kerstliedjes uit de bovenste doos. Met een klein glimlachje huppel ik naar het kastje in de hoek van de kamer. Na wat gerommel speelt Driving Home for Christmas van Chris Rea door de kamer. Het geluid is niet perfect, maar ik kan ermee leven. Met een vrolijkheid die ik al lang niet meer heb gekend begin ik aan de boom. Haast automatisch hangen mijn vingers de lichtjes erin, en dan buig ik me naar de doos om de kerstballen te pakken. Mijn maag keert zich haast om en mijn hart lijkt opeens van lood. Ik plof neer op de bank. Bert, Ernie en hun badeend staren me laconiek aan vanaf het rode plastic. Een stille traan vindt zijn weg naar beneden, en de CD-speler verspringt naar All I Want for Christmas is You. Mijn vingertoppen glijden over het koude balletje, voor ik hem in mijn handen sluit en het haakje aan een tak hang.
'Fijne Kerst, ik.'
Jaja, dat was het. Einde. Over. Voorbij.
En daarmee ook mijn eerste verhaal dat niet ergens halverwege is gestopt. Bedankt iedereen, Kay, Tessa, Nadezh, Suki, Mak, en iedereen die dit ooit nog leest. Bedankt. En een gelukkig Nieuwjaar. ^^
En voor de mensen zonder hersens - de mensen die graag verder willen lezen - er is een vervolg. ^^
Reacties:
ik vind het echt een super mooi geschreven verhaal.
heb bijna zitten huilen..
Mij vind je weer bij het vervolg.
Het is echt prachtig.
xx
Tamara
Scheiß. Dit is verschrikkelijk, het zou mooi afgelopen kunnen zijn. Maar dat deed het niet, en daarom lijkt het juist zo perfect.
Dit is echt een prachtig verhaal. Ik zei altijd tegen mezelf: ik moet ook nog eens wat meer op Fanfic gaan lezen, van Kol. En toen deed ik het, en ik ben nu blij dat ik het gedaan heb -hoewel het onzinnig klinkt, want dit is niet blij. Maar je schrijft echt verschrikkelijk mooi, en het doet bijna pijn om te lezen hoe in een paar woorden alles instort wat net iets beter begon te worden. Wat jij teweeg kan brengen is echt iets om verschrikkelijk trots op te zijn, je schrijft echt fantastisch. En ik zweer je dat ik dit allemaal niet verzin. Ik ben een eerlijke en objectieve Fanficnewbie die blij is om Stuck in heaven te leren kennen. En nu te weten dat het verschrikkelijk prachtig is, en dat er een vervolg is dat ik kan lezen.
Het was echt prachtig, heel erg bedankt voor het schrijven.
<3