FanFic.nl

Papieren glimlach.

Hoofdstuk 3

Pas als ik in het restaurant mijn jas uittrek zien mijn ouders hoe ik er vandaag uitzie. ‘Roos!’ Roepen ze uit. ‘We hadden gezegd dat je je netjes aan moest kleden!’
‘Ja, maar jullie doen niet wat ik wil, dus ik doe niet wat jullie willen.’
‘Dus als wij in de sloot springen spring jij erachteraan?’
‘Nee, als jullie in de sloot springen lach ik jullie uit.’
‘Jij gaat nu naar het toilet jonge dame, en je wast al die troep van je gezicht.’
Ik stamp naar het toilet. Als mijn ouders niet voor schut willen staan, dan zal ik ze eens eventjes mooi laten weten dat het mij niets uitmaakt wat mensen van me vinden.
De toiletten zijn aan het einde van een lange gang. Aan mijn linker hand zijn de damestoiletten, aan mijn rechter die voor de heren. Ik overweeg eventjes om de rechter deur te openen, maar bedenk me dan.
Ik loop gewoon het vrouwentoilet binnen, trek een flinke pop papier van de closetrol, hou de prop onder de kraan en boen zo hard ik kan over mijn ogen heen. Het voelt onaangenaam, maar het rode effect is voor mijn ouders. Ik leun met mijn rug tegen de muur en zak door mijn knieën. Nu zit ik op de grond.
Na een poosje realiseer ik me dat ik ben gestopt met wrijven, en dat de vloeistof die over mijn wangen loopt niet langer kraanwater is. Het zijn nu tranen. Plotseling word ik onwijs kwaad. Ik sta op, waarbij ik mijn hoofd tegen de wasbak stoot, maar ik huil toch al, dus niemand zal het verschil merken. Ik trek de deur open en storm naar buiten. Ver kom ik niet, want ik bots ergens tegenaan. Ik voel dat er een hand op mijn hoofd gelegd wordt. ‘Was ist los?’ Vraagt een stem. Ik denk hem vaag te herkennen, maar kan het niet plaatsen. Duits is niet mijn beste taal. Ik kan het aardig lezen en verstaan, maar praten kan ik niet. Vandaar dat ik het in het Engels doe. Ik weet ook niet waarom ik me vrij genoeg voel om mijn verhaal te vertellen, maar het gaat gewoon vanzelf. ‘I’m here, all alone, in the middle of nowhere. That sucks, but it would be a lot better if the only reason I’m here wouldn’t be that my parents don’t want me to go to a concert.’
‘A concert?’ Vraagt de stem nieuwsgierig.
‘Yes, tomorrow, only a few miles from here, in Dortmund. The day after tomorrow in Nijmegen. Holland, my own country. But I can’t be there. Just because my parents don’t want me to.’
‘But why is that such a big problem?’
‘You might not know what it’s like to love a band. To love their music. To… Listen, I can’t explain it.’
‘Which band is it?’ Ik weet nu zeker dat ik de stem herken, maar door mijn woede en verdriet zijn mijn hersenen geblokkeerd en ik kan hem echt niet plaatsen.
‘Tokio Hotel.’
Ik voel hoe de hand mijn hoofd los laat en zich onder mijn kin plaatst. Hij tilt deze op en ik kijk recht in twee lachende, bruine ogen. Precies dezelfde glimlach als op mijn poster. Alleen nu is het geen papier. Mijn mond valt open. Nu weet ik weet waar ik de stem van ken.
Ik voel hoe Bill mijn hoofd loslaat en me tegen zich aan drukt. Zo staan we een poosje. Ik voel hoe hij een kus op mijn haren drukt. Hoe hard ik ook probeer ze tegen te houden, de tranen duwen zich naar buiten. Langzaam glijden ze over mijn wangen. De grond halen ze niet, ze blijven allemaal hangen in Bills shirt. Ik had nooit gedacht dat ik me ooit nog zo veilig zou voelen.
Na een poosje voel ik hoe Bill me langzaam loslaat, mijn handen vast pakt en me aankijkt. ‘I can make you go to both performances, with a friend, if you like that.’
Mijn tranen lopen nog steeds stilletjes over mijn wangen, maar mijn mond vormt zich tot een glimlach. Dan merk ik dat Bills gezicht steeds dichterbij komt, tot zijn lippen de mijne raken. Dit is toch wel het toppunt. Mijn ouders dwingen mij om naar Duitsland te gaan, zodat ik niet naar het concert kan van de band die zoveel voor mij betekend. Vervolgens kom ik de zanger tegen in een restaurant, vertelt hij me dat hij me naar de concerten kan laten gaan, en kust hij me? Ik droom, dat kan niet anders.
Als Bill zich weer terug trekt, zie ik dat hij bloost. ‘I don’t have a friend to come with me tomorrow.’ Mijn stem klinkt heel zwak, maar het is beter dan de stilte die heerste.
‘And you can’t come alone?’ Ik hoor teleurstelling in zijn stem.
‘Ofcourse I can. Or at least, I want to. I’m not sure if my parents are okay with it. Actually I don’t think they are. Your performance is the reason I’m here, you see.’ Iets in zijn ogen verandert. Het lijkt wel of de vrolijkheid eruit verdwijnt.
‘I’m sorry.’ Zegt hij met een stemmetje wat minstens net zo klein is als de mijne.
‘For what?’
‘For what I just did, and for bringing you here. I never meant to.’
‘Don’t be! I mean, it’s my fault I started listening to your music. And if my parents hadn’t brought me here, I wouldn’t have met you.’
‘No, that’s true. But I made a mistake.’
‘Like what? Making great music? I don’t think anyone hates you for that.’
‘But I shouldn’t have kissed you.’
‘I’m sorry.’
‘For what?’
‘I don’t know.’
Bill glimlacht naar me.
‘Eh… What’s your name, by the way?’ Vraagt Bill, en hij schiet in de lach.
‘Roos.’
‘Roos…’ Herhaalt hij.
‘Ja.’ Oh, lekker Nederlands. Maar hij zal het wel begrijpen.

Reacties: