FanFic.nl

Story of a broken hearted girl [10-shot]

Part 9: Away from the sun

So far away from the sun... but I've got to make this life make sense.

Zaterdagmorgen stond ik vroeg op. Ik had mijn tijd nodig om te leren en donderdag begonnen mijn examens. Dit weekend moest ik me harder zien te concentreren dan het vorige, het moest gewoon en ik dacht ook wel dat het zou lukken.
Toen ik de gordijnen opentrok, keek de omgeving me somber aan. Het was bijna december en aan de bomen hing geen enkel blaadje meer, het was bewolkt, grijs en de zon was nergens te bekennen. Letterlijk en figuurlijk.
Sinds jij uit mijn leven was gestapt, was de zon er ook uit verdwenen. Het licht was vervaagd en het bleef alleen maar schemeren. Ik leefde in die schemer en moest een manier zien te vinden om mijn zon terug te halen, ook zonder jou. Om mijn geluk terug te vinden zou ik mijn zon terug moeten vinden. Maar dat was niet zo gemakkelijk gedaan als ik niet wist waar ik moest beginnen zoeken.
Ik wou gelukkig zijn, dat wel, maar ik moest nog een manier vinden om dat te worden. Ik moest mijn zon terug vinden, ik was die grijze wereld zo beu, ik wou weer kleur in mijn leven. Ik wou weer kunnen lachen, plezier maken en terug kunnen denken aan onze relatie met een glimlach om mijn mond. Ik wou je dankbaar zijn voor wat je me gegeven had en niet meer verdrietig zijn voor wat je me nog allemaal had kunnen, maar nooit meer zou geven. Ik wou je uit mijn hoofd kunnen zetten, ik wou je kunnen zien als een vriend, ik wou niet meer verliefd zijn. Als dat de prijs was om terug geluk te vinden, dan zou ik die betalen.
Tegen negen uur begon ik te leren. Ik was nog moe, maar deed mijn best om niet weer in slaap te vallen op mijn bureau.

‘Ik zal morgen aan je denken als ik in de les zit.’ Dat had je gisterenavond gestuurd in een berichtje. Jij zou ook om negen uur beginnen met je Italiaanse les en je zou aan mij denken omdat ik ook over mijn boeken gebogen zou zitten. Ik vond het lief dat je dat zei, maar vroeg me ook af waarom je me altijd weer liet zien dat je inderdaad lief was. Maar is was blij dat je aan me dacht, want ik dacht ook aan jou, meer dan je zelf wist waarschijnlijk.

Donderdagavond hadden we nog een redelijk lang MSN-gesprek gevoerd. Een gesprek over ons, waarin je me uitlegde dat je eigenlijk helemaal nog niet wist wat je wou doen met je leven en dat een relatie daarbij gewoon te moeilijk was. Maar op die manier had je me doen afvragen of je dan misschien toch nog van me zou houden, een verkeerde vraag waar jij precies ook niet echt het antwoord op wist. Ik wou op je wachten, had ik gezegd. Ik wou op je wachten, maar ik moest weten of er iets was om op te wachten.
‘Op mij moet je niet wachten,’ had je gezegd. En dat deed ik ook niet, ik probeerde het alleszins niet te doen. Je had me beloofd om iets te laten weten wanneer je zekerder zou zijn van je stuk en daar was ik blij mee. Ik wou graag weten wat er in jouw hoofd omging en probeerde dat kleine sprankje hoop dat er bij mij soms opsprong elke keer weg te duwen.
‘Ik heb je ook nodig in mijn leven,’ dat had je geantwoord toen ik zei dat ik je nodig had, en als het niet als lief was, dan maar als vriend. Ik was gerustgesteld toen je dat zei, dat betekende dat je me nog wou zien, dat je echt nog contact wou houden en dat we nog zouden blijven afspreken. Het was fijn om te weten dat je me nog in je leven wou.

Ik begon met het studeren van chemie. Dat stond voor donderdag als eerste op het examenrooster dus zou ik daar nu een paar uurtjes mijn tijd in steken.
Het ging verbazend goed vooruit. Ik kon me nog steeds niet erg goed concentreren, maar gewoon even wegdromen bij een herinnering nam minder tijd in beslag dan een huibui. Het studeren vlotte dus nog wel, maar je verdween niet uit mijn gedachten en ik betwijfelde het of je er ooit zou uit verdwijnen.
Ik wist dat er misschien wel een dag zou komen waarop ik niet meer om de zoveel minuten aan je zou denken, maar het was vreemd om me die dag voor te stellen. Het was zelfs vreemd om terug te denken aan de tijd voordat ik je kende. Het was alsof die maanden en jaren voordat ik jou kende ook maar schaduwen waren van de werkelijkheid. Jij had me de dingen anders leren zien, ik vond zoveel in het leven plots mooier door jouw aanwezigheid. Je had me wakker gemaakt, mijn ogen laten opengaan en me doen herleven alsof ik nog nooit geleefd had. Je maakte mijn leven beter en ik zou nu gewoon niet mogen vergeten om verder te leven, om verder te genieten van de tijd die we hier op aarde krijgen.
Misschien was het dat heel die tijd geweest; de reden van het lot. Misschien was je er alleen maar geweest om me te laten zien dat er zo veel mooie dingen in het leven waren, om me liefde te doen voelen zoals ik het nog nooit gevoeld had, om me te laten zien dat puur geluk echt bestaat. Misschien was je daarom in mijn leven verschenen, om me iets te leren, om me een cadeau te geven dat ik voor de rest van mijn leven met me mee zou dragen. Je had me leren liefhebben, je had me geleerd wat liefde was.
Dat zou het allemaal best kunnen zijn, maar echt zeker zou ik het ook nooit kunnen weten.

‘Ik zal je nooit achterlaten.’
‘Beloofd?’ vroeg ik.
‘Beloofd,’ antwoordde je.
Ik was zo blij geweest nadat je dit had gezegd. Ik was er zo bang voor dat je me inderdaad op een dag zou achterlaten, maar je had het beloofd. Je zou me niet achterlaten. Ik was gerustgesteld, ik geloofde dat je je belofte zou houden.

Chemie ging na de middag over in wiskunde, een ander hoofdvak, maar de herinneringen aan jou en de honderden mooie momenten die we samen beleefd hadden, gingen mee.

‘Nooit meer weggaan,’ fluisterde ik.
‘Jij ook niet.’
‘Ik zou niet durven.’
Ik lag in je sterke armen toen ik dat had gezegd en ik had het gemeend. Ik had altijd gewild dat je nooit zou weggaan. Ik had je nodig, je mocht niet weggaan, dan zou ik breken, kapot gaan en zou hetgeen waarvoor ik leefde wegvallen.

We waren weer naar de bergen geweest. We wouden terug naar het fantastische plekje dat ons uitzicht gaf over de hele stad, waar we zo gezellig, romantisch, alleen konden zijn. Maar natuurlijk dacht Moeder Natuur daar anders over: het regende en dat was echt te koud om stil te zitten op een open grasveldje. Dus trokken we ons terug op de achterbank van de auto, er was toch niemand die hier kwam. Het was er wel niet erg ruim, maar ik lag zalig tegen je aan en je hand voelde warm in dat van mij.
‘Ik voel me zo goed bij jou,’ zei je zachtjes, maar gemeend.
‘Ik ook bij jou.’ Ook ik meende het en vond het daarbij nog eens fantastisch dat je dat zo spontaan gezegd had. Dit was zo’n eenvoudig zinnetje, maar soms vond ik het zelfs mooier dan ‘ik zie je graag’ het betekende eigenlijk wel hetzelfde, maar kwam op een vreemde manier toch zo eerlijk en mooi over toen je het zei.

Tegen de avond had ik alles gedaan wat er op mijn planning voor die dag had gestaan. Ik was best wel trots op mezelf. Ik had een hele dag kunnen studeren, een evenwicht gevonden tussen de herinneringen en me concentreren zonder traantjes te laten.
Ik had dan wel niet geweend vandaag, ik had de pijn nog wel gevoeld. Die pijn en het gemis zou ik nog wel een tijdje voelen. Het was ergens alsof er iemand was dood gegaan, er was een stukje van mezelf dood gegaan. Het stukje van mijn hart dat zoveel van jou hield, was er niet meer. Ik voelde alleen nog de wonde die het had achtergelaten. Maar elke wonde heelt, en deze zou op een dag ook niets meer achterlaten dan een vervaagd litteken.




Het laatste deeltje van 2009. Voor iedereen een gelukkig Nieuwjaar!! In het weekend post ik het laatste deeltje

Reacties: