FanFic.nl

Bite [Vamps]

The Park [06]

Nog nooit was ik zo opgelucht toen ik Huyen voor de deur zag staan.
Ik ga hem voor naar de woonkamer en gris snel de glazen van gisterenavond van tafel. Te laat, zo blijkt, want een rare grijns heeft zich op Huyens gezicht gewerkt. Ik wuif het weg en loop de keuken in, om mijn cola in de gootsteen te gieten en de twee glazen in de vaatwasmachine te zetten. Als ik me omdraai, zie ik Huyen tegen de oven leunen.
‘Bezoek gehad?’
Mijn ogen flitsen van het aanrecht naar zijn ogen, en dan naar zijn glimlach.
‘De geur hangt hier nog. Dus geef maar toe.’ fluistert hij als ik mijn hoofd afgewend heb.
Ik loop hem voorbij en trek hem dan aan zijn mantel mee. Struikelend loopt hij achter me aan. Ik leg mijn hand op zijn schouder en duw hem in de zetel.
‘Zwijg hierover tegen Demitri.’
Zijn ogen fonkelen als ik die naam zeg, en ik durf ervoor te wedden dat Demitri op zijn minst een uur heeft staan klagen.
Als ik hem over Tom vertel, zo neutraal mogelijk, verandert de blik in zijn ogen. Moeilijk te plaatsen, een vleugje wantrouwen en een heleboel afschuw, en toch kan hij een bepaalde nieuwsgierigheid niet onderdrukken.
‘Dus daarom was Demitri zo verschrikkelijk boos toen hij thuiskwam. Of… Is dat nog iets anders?’ aast hij op het volledige verhaal, en zuchtend geef ik toe. Huyen gaat toch niet weg voor hij alles weet.
Ik trek een kussen op mijn schoot en leun wat beter tegen de zijkant van de bank, als ik hem het volledige verhaal vertel van gisterenavond. Hij schatert van het lachen op het einde, maar ik smoor mijn snikken in het kussen.
Ik voel zijn armen om me heen, ik vlei me tegen de zachte stof van zijn mantel. Huyen is altijd de oudere broer geweest, die ik nooit gehad heb.
‘Ik regel het wel. En je kleren en camera zitten in het tasje dat ik in de gang heb gezet.’

Als ik me aangekleed heb naar het weer; donkerblauwe jeans met een zwart truitje, wollen sokken en laarzen, witte sjaal en wit mutsje; stap ik mijn appartementje uit. Mijn camera zit in mijn rugzak, ik ben op weg naar het park om hem eens echt uit te testen. Wat natuur of mensen filmen.
Ik slenter door de straten en kijk naar de mensen, die half verborgen achter omslagdoeken en sjalen door de sneeuw en wind ploeteren. Ik heb er geen last van, maar doe toch alsof de wind in mijn wangen snijdt en de sneeuw mijn ogen terroriseert.
Het park is gelukkig niet ver van me vandaan, en met dit weer is er niemand, dus kan ik gewoontjes op een bankje zitten en me gedragen alsof dit de warmste zomer in vijftig jaar is. Zo heeft vampier zijn toch enkele voordelen.
Ik zie iets verder een paar kinderen spelen, en ik haal snel mijn camera boven. Mijn fascinatie voor mensen is beperkt, maar kinderen zijn ze hemels eenvoudig. Want ondanks hun koude wangen en neuzen en verkleumde vingers willen ze maar één ding en dat is in de sneeuw spelen.
Met een zucht duw ik de herinneringen aan mijn eigen jeugd weg, de vage gedachten aan mijn familieleden laat zich makkelijk wegduwen maar de vreselijke kinderjaren zijn iets hardnekkiger.
Maar dan stapt iemand het park in die me op slag alles doet vergeten: Tom.
Ik richt snel de lens op hem, hij sjokt door het park met zijn handen in zijn zakken. Zijn cornrows wapperen in de wind en zijn nek is slechts bedekt met de kraag van zijn jas, waarvan de flappen heen en weer golven en tegen zijn hals tikken. Zijn wangen zijn vuurrood, zijn neus eveneens, zijn ogen staren kil en strak voor zich uit en een frons tekent zich af op zijn voorhoofd. Een donkerpaarse bandana bedekt zijn oren en haargrens, en een lichtgrijze Kani komt onder zijn jas uit. De rest van zijn kledij kan ik niet zien, zijn voeten zitten zo diep in de sneeuw dat ik ook zijn schoenen niet kan zien.
Zijn schouders bibberen en zijn een beetje voorovergebogen.
Ik draai mijn camera mee, tot hij achter de struiken verdwijnt. Tussen gaten zie ik soms de zwarte jas, maar meer is er van hem niet zichtbaar.
Zou ik ook naar de struiken gaan?
Nee, dat is te opdringerig!
Maar ik wil best wel met Tom praten. Hem nog eens bedanken voor gisterenavond.
Heb je dat nog niet gedaan?
‘Julia.’ fluistert een stem in mijn oor.
Ik draai me geschrokken om, daar staat Demitri. Ik sla hem in zijn gezicht, alsof het ondertussen meer dan normaal is om hem te slaan. Demitris vingers klemmen zich om mijn pols. Zijn ogen schieten vuur.
‘Julia.’
Oh god, waarom moet iedereen mij hebben.
Aan de blik in Demitris ogen te zien, is het iemand die hij niet mag. En vaag zie ik de weerspiegeling in zijn ogen…
Tom.
‘Valt hij je lastig?’ Hij staat nu naast me, en zijn blik blijft op mijn pols hangen. Snel laat Demitri los, met een elegante pas draait hij zich om en met wapperende mantel beent hij weg.
‘Bedankt.’ fluister ik en voel hoe hij voorzichtig een arm om mijn schouders legt en me meetrekt de andere richting uit. ‘Was dat nu Demitri?’ Voorzichtig knik ik terwijl we over het paadje slenteren.
Als we naar de andere kant van het park lopen, richting de andere in- en uitgang, durf ik hem aankijken. Ondanks de kou die hij moet verdragen, glimlacht hij.
‘Jij kan wel een chocolademelk gebruiken, niet?’
Omdat hij zo ontzettend vriendelijk tegen me doet en ik hem niet wil laten merken dat ik helemaal niet drink, accepteer ik het aanbod. En in een knus cafeetje met hem zitten en kijken hoe hij een beetje opwarmt, kan leuk zijn. Niet?
We stappen het park uit en wachten aan de kant van de straat tot de stroom auto’s voorbij zijn, dan loodst hij me naar de overkant. We gaan een gebouw in, boven de deur hangt een uithangbord met in chocoladebruine letters de naam ‘Nani’, achter de ramen flakkert het oranje licht van een knapperende haard.
‘Twee.’ mompelt Tom en gebaart dan naar het tafeltje naast de haard.
Ik vind het hier nu al leuk.

Reacties: