FanFic.nl

The Fortress Of Tears

Verandering

Maci

Ik ging naast Edward zitten. ''De Volturi komen.'' zei Edward met een kille stem. ''Oh echt? Wat leuk! Komen ze allemaal?'' Ik sprong op en ging op mijn knieën zitten. ''oh dit is zo gaaf!'' zei ik en ik voelde me meteen veel vrolijker. ''Maci, we weten niet waarom ze komen, wat ze willen. Misschien zullen ze mensen doden.'' ''Nou leuk toch.'' Carlisle en Edward keken me boos aan. ''Oké, oké sorry! Maar wat maakt het uit? Is het onze zorg?'' ''Ja, dat is het wel. Wij horen de mensen te beschermen.'' Carlisle klonk soms echt super vaderlijk. ''Nou als ze hier dan zijn dan vraag je toch gewoon of ze dat niet willen doen?'' ''Jij hebt een andere band met hun dan wij hier hebben.'' ''Dan vraag ik het toch?'' Edward rolde met zijn ogen. ''zo simpel gaat het niet.'' ''Wel als je mij bent.'' ''Ik denk gewoon dat het belangrijker is. Ze komen met twintig vampiers. Dat moet iets belangrijks zijn, anders stuurden ze wel iemand. Maar wat kan het zijn.. wat zou er mis zijn....''

''Wanneer zijn ze er?'' vroeg ik. ''Weet ik niet precies, kan over een uur zijn. Kan over een week zijn.'' ''Hopelijk zijn ze er snel, Astrid heeft een kind met Aro! Hij heet Mario en...'' ''Maci, dit is niet iets om blij van te worden. Er kan wel eens wat ernstigs aan de hand zijn.'' ''Nou, alles waar je je vandaag nog niet zorgen om hoeft te maken, moet je je ook nog niet zorgen om gaan maken.'' Ik stond op en huppelde naar de woonkamer. Ik ging voor het raam staan en keek naar buiten, denkend aan vroeger, de tijd van vroeger. Toen ik bij de Volturi was. Ik had het altijd goed met Aro kunnen vinden, toch moest ik na honderd jaar verder met mijn leven, ik wou de wereld zien, nu ik hem kon zien. Dus dat deed ik...
De volgende dag ging de deur bel, zoals ik al verwachte. Ik sprintte naar de voordeur en deed open. Aro en Astrid stonden voor de deur. De rest van de groep vampiers stonden een beetje ongemakkelijk achter op de oprijlaan. ''ASTRID!'' gilde ik en ik vloog mijn oude vriendin om haar nek. ''Aro, wat goede je te zien.'' ook Aro omhelsde ik. Toen pas viel mijn oog op het jongetje dat tussen hun instond. Dat moest Mario, hun zoontje wel zijn. Het jongetje was nog net geen meter en had zwart haar, zijn kleine krulletjes bewogen vrolijk als hij bewoog. Gehuld in een rode cape stond hij ondeugend te glimlachen. Ik bukte om hem beter te kunnen zien. Hij hield zijn hoofd schuin. Zijn ogen veranderden van hun blauwe kleur in rood daarna in groen en toen weer in blauw. Ik keek op naar Astrid. ''Wauw, zijn ogen. Dat heeft hij zeker van jou!'' zei ik, Astrid kon in elke gedaante veranderen waar ze in veranderen wou, een zeer interessante gave, daarnaast kon Aro ook haar gedachtes niet lezen, waardoor hij haar nog interessanter vond. ''Hai Mario.'' zei ik en ik stond weer op.''Hij lijkt sprekend op jullie. Aro glimlachte vredig. ''Is hij niet perfect?'' vroeg Astrid. ''Perfect.'' bevestigde ik. ''Zullen we naar binnen gaan?'' vroeg Aro. ''Ja. Is goed, is goed.'' ik liep naar binnen en Astrid volgde met Mario aan haar hand. ''Blijf hier wachten.'' zei Aro tegen de andere vampiers en we liepen naar de keuken waar de Cullens aan de keukentafel zaten. ''Carlisle, goed je te zien.'' zei Aro en hij ging aan het hoofd van de tafel zitten. Ik en Astrid gingen ook zitten en Astrid nam Mario op schoot. ''Zullen we meteen ter zake komen?'' vroeg Aro. Carlisle knikte ernstig. Ik kon zijn gespannenheid hier voelen. ''Is Jane er ook?'' fluisterde ik naar Astrid. ''Helaas.'' zei ze. We hadden een stevige ruzie gehad met Jane drie jaar geleden, toen Mario werd geboren. Jane vond dat we Mario niet geboren konden laten worden. Aro was er van overtuigd dat wel moest, na de geboorte had hij Astrid veranderd. ''Er zijn een soort aanslagen gepleegd.'' begon Aro. ''In Frankrijk, op een familie vampiers, allemaal dood, op eentje na dan. Als reactie op de moord op zijn familie heeft hij een soort van leger opgebouwd, je kent het wel, los geslagen nieuwelingen. Het was een kettingreactie van moorden geworden en het sloeg over tot bij ons, natuurlijk hebben we de situatie in Italië in de hand maar in Europa is het een zooitje. Natuurlijk is het wel weer oplosbaar, maar ik moest zeker weten of het hier goed was. Aangezien hier nog niks aan de hand is.'' Nog.. ''maar als nog wil ik jullie vragen om een oogje in het zuil te houden.. Voor de zekerheid.'' Aro klonk ernstig, ookal leek het mij best mee te vallen. ''Hoe ernstig is de situatie in Europa?'' vroeg Carlisle. ''395 doden, mensen die er bij betrokken raakten. 259 vermoorde vampiers. '' oh misschien was het toch wel wat erger. ''Dat is heel wat.'' zei Carlisle. ''Ach ja, we ruimen het zooitje wel weer op, zoals gewoonlijk. Maar we wouden jullie waarschuwen, nu Maci hier ook is. Je begrijpt het wel.'' Zei Astrid. Carlisle glimlachte begrijpelijk. ''Waar zijn ze op uit?'' vroeg Edward. ''Waarom is er een ruzie? Je vermoordt toch niet uit het niets families?'' ''Oh, Edward. Dat is een lang verhaal, voordat jij even geboren werd begon het al. Doordat er nog vijf andere grotere families in Europa zijn, die allemaal naar macht streven, en soms in conflict raken.'' Aro glimlachte dofjes, alsof hij het allemaal wel vond mee vallen. Maar ik kon voelen dat hij het niet meende, maar hij wou zijn machtige reputatie niet laten vallen. ''Wat denk je dat we kunnen doen?'' vroeg Carlisle. ''niks, alleen misschien voorbereiden voor als het alsnog deze kant op komt.'' Het was allemaal een beetje vaag, maar ik wist dat we niets meer uit Aro konden peuteren, misschien viel het alsnog wel mee. Het zal ook allemaal wel. Bovendien, niemand had het op ons gemunt. ''Dat was alles.'' zei Aro. Mario gromde. Ik keek vreemd in zijn richting. ''hij heeft dorst.'' zei Astrid. ''Kunnen wij drie hier jagen of?'' vroeg Astrid. ''Niet op mensen.'' zei Carlisle. Zou de situatie zo erg zijn dat de Volturi hier naar toe zou komen? Het klonk toch helemaal niet zo gevaarlijk, maar waarom zouden ze dan met twintig man komen?

Ashley

Toen ik de volgende ochtend wakker werd, voelde ik me helemaal klam en rillerig. Ik was bloedheet, en helemaal aan het spacen. Ik deed mijn ogen open, en zag Embry en Jacob naast mijn bed zitten. "Alles goed, Ashley?" vroeg Jacob bezorgd. Ik rolde geïrriteerd met m'n ogen. Hij kon toch wel zien dat niet alles goed was. Was ik ziek geworden na die wandeling van gister? "Ashley," hoorde ik Embry zeggen. "Kom mee naar buiten." "Nee," stamelde ik. "Ik wil niet naar buiten. Ik voel me niet goed." "Daarom juist," zei Jacob duister. Ik had zin om hem een schop te verkopen, wat had ik? Normaal gesproken was ik nooit zo agressief. Twee grote, zachte handen tilden me op en droegen me naar buiten. Jacob's handen. Eerder vond ik zijn handen altijd zo warm. Nu voelde het normaal. Misschien omdat ik zelf zo warm was. Ik had Jacob altijd als een broer beschouwd. We leken qua uiterlijk zelfs behoorlijk veel op elkaar. Dezelfde ogen, dezelfde hoge jukbeenderen... Maar nu kon ik hem niet uitstaan. Ik voelde me sterk. "Laat me los!" riep ik. "Rennen Jacob," riep Embry. Wat wí¡s dit voor onzin? "Jacob, zét me neer!" zei ik kwaad. Ik begon te trillen over mijn hele lijf. Ik vond het echt niet leuk. Ik voelde hoe Jacob me neer zette, en ik zag dat hij ook begon te trillen. Plotseling voelde ik alles veranderen. En ik zag Jacob ook veranderen. Hij was ineens een énorme wolf, bijna net zo groot als de wolf uit het bos. Ik hoorde zijn stem in mijn hoofd. Was ik nu net als hem? Dit kon niet, ik droomde. Dit kón niet waar zijn. Had mijn beslissing om in Forks naar school te gaan alle wetten van de natuur veranderd ofzo? Ik kon toch niet zomaar veranderen in een wolf? 'Ashley,' hoorde ik Jacob denken. 'Probeer je terug te veranderen, dan leg ik je alles uit.' Terug veranderen, terug veranderen, dacht ik. Was ik dan nu echt een wolf? Ik probeerde te gillen, maar er kwam geen geluid uit mijn mond. Ik hoorde alleen gegrauw. 'Ik weet dat dit verwarrend voor je is,' hoorde ik ineens in mijn hoofd met Embry's stem. 'Dat is het voor ons ook. Voor het eerst keek ik naar de reusachtige wolf die naast de Jacob-wolf stond. Het wí¡s de wolf uit het bos, maar het was ook Embry. Het duizelde me. Ik liep langzaam naar ze toe. Gek gevoel was dat, lopen op vier poten. Toen ik dicht bij ze was, keek ik omhoog. Ik had het gevoel dat ik huilde. Konden wolven eigenlijk wel huilen? Het viel me op dat zowel Jacob als Embry veel groter dan mij was. Als mens waren ze ook veel langer, dus dat was eigenlijk vrij logisch. 'Ash, niet huilen,' dacht Jacob. Oké, vraag beantwoord. Wolven kunnen dus wel huilen. Ik hoorde Embry grinniken in mijn hoofd. 'Je hebt echt leuke gedachten, Ashley. Leuker dan die van sommige andere wolven.' 'Hoe bedoel je,' dacht ik terug. 'Hoeveel zijn er dan wel niet?' 'Even denken,' dacht Embry terug. 'Haha, leuk Em. Dat doen we de hele tijd al, dacht ik geïrriteerd. Hij grinnikte weer. Opeens drong het met een schok tot me door. 'Horen jullie nu echt alles wat ik denk?' vroeg ik geschokt. 'Alleen als we wolven zijn,' antwoordde Jacob. Ik voelde een golf van opluchting. Mijn mensen gedachten waren nog altijd voor mezelf. 'Je accepteert het vrij snel,' vond Embry. 'Leah deed er bijna twee weken over om te geloven dat ze niet droomde.' 'Leah ook!?' dacht ik geschokt. 'Hoe hebben jullie dit ooit allemaal voor mij geheim kunnen houden? En wie nog meer?' 'Sam, Quil, Paul, Jared, Leah, Seth, Em en ik,' hoorde ik Jacob zeggen in mijn hoofd. 'En we denken dat Collin en Brady er binnenkort ook bijkomen, voegde Embry toe. 'Denken jullie dat? Weten jullie het niet zeker?' vroeg ik. Jacob schudde zijn enorme roodbruine kop. 'Welke kleur heb ik eigenlijk?' dacht ik erachter aan. 'Je hebt een prachtige kleur,' dacht Embry. 'Heel donkerbruin, met een rode gloed. Je lijkt op Jacob.' 'Dat doet er nu niet toe,' dacht Jake geïrriteerd. 'We denken het inderdaad. Zodra ze de symptomen beginnen te vertonen... Een enorme groeispurt, steeds warmer worden, geïrriteerd, kortaangebonden... We hadden het bij jou maar net op tijd door. Je bent niet zo'n hele grote wolf. Stukken kleiner dan Embry of mij. Je komt aardig bij Leah in de buurt. Misschien zijn vrouwtjes kleiner dan mannetjes. Daar zijn we nog niet helemaal over uit. Aan jou is wel duidelijk te zien dat je een vrouwtje bent. Aan Leah minder. De grote vraag bij jou is hoe. We weten natuurlijk allemaal dat niemand weet wie je vader is. Maar ik denk dat het nu volkomen duidelijk is dat je mijn halfzusje bent.' Ik staarde Jacob aan. Was ik zijn halfzusje? Zou het kunnen? Ja, het zóíº natuurlijk kunnen. We leken op elkaar, hadden dezelfde humor, dezelfde donkere huid... Maar was Billy dan mijn vader? Was hij niet een beetje oud voor mijn moeder? 'Tsja, zulke dingen gebeuren vaker,' hoorde ik Embry denken. 'Ik ben waarschijnlijk de halfbroer van Quil. Als ik de halfbroer van Sam of van Jake was geweest, had ik bevelen kunnen geven. Dat kan ik niet.' 'Hoe bedoel je, bevelen?' vroeg ik nieuwsgierig. 'Nou, Sam en Jake zijn eigenlijk allebei alfamannetjes. Ik heb geen idee of er ook alfavrouwtjes bestaan, maar in ieder geval, alfamannetjes kunnen ons bindende bevelen geven. Sam past dat vaker toe dan Jacob. Zo hebben we het ook geheim kunnen houden. Probeer mij maar eens te laten liggen. Gewoon denken, Embry, ga liggen.' Ik dacht het, en Embry zakte door zijn poten en ging inderdaad liggen. Hoe stóm moest dit er uit hebben gezien, drie enorme wolven op een open plek die hersencommunicatie hadden! Alsof Jacob mijn gedachten had gehoord, wat hij dus waarschijnlijk ook had, liet hij Embry opstaan en rende hij het bos in. Embry en ik volgden hem. Zelfs in zijn wolfvorm vond ik Embry nog aantrekkelijk. 'Ik vind jou ook heel knap hoor,' dacht hij gniffelend. Fijn, lekker veel privacy als iedereen je gedachten kan horen. Als ik nu een mens was geweest, was ik vast knalrood geworden. Midden in het bos bleef Jacob plotseling staan. Zó plotseling dat ik en Embry tegen hem opknalden. 'Oké Ash,' dacht Jake. 'Probeer jezelf maar terug te veranderen in een mens.' Dat bleek makkelijker gezegd dat gedaan. Na bijna anderhalf uur proberen en proberen, stond ik nog steeds op vier poten. 'Goed, leg het nog eens uit,' dacht ik. Jacob zuchtte, maar Embry dacht geduldig aan hoe het moest: 'Denk aan jezelf in je mens-vorm, zo simpel als wat.' 'Luister maar niet naar Embry hoor, hij heeft er drie dagen over gedaan,' hoorde ik Jacob's stem plagerig zeggen. Ik grijnsde, en probeerde het nog eens. Opeens voelde ik alles weer bewegen, en stond ik naast een trillende wolf-Jacob die veranderde in een mens-Jacob met alleen een broek. Ook Embry veranderde terug. Hij had ook alleen een broek aan. Ik realiseerde me dat ik alleen ondergoed aan had. "Als je denkt dat ik in alleen een broek ga lopen, heb je het goed mis," zei ik. Jacob lachte. "Nee, daar dwingt niemand je toe," zei hij. "Tenzij Sam foute gedachten heeft," voegde Embry daaraan toe. Ik keek ze even wantrouwig aan, maar besloot toen dat het een grap was. Samen liepen we terug naar huis, waar ik mijn bed weer in kroop. Wat was het toch een vreemde wereld.
Een paar dagen later zat ik met Jacob, Embry, Quil, Paul, Jared, Sam, Emily, Leah en Seth rond een enorm blauw kampvuur. We hadden tassen vol met eten bij ons. Leah en ik zaten gezellig te praten, en Embry had z'n arm om me heen geslagen. Ik had eindelijk, voor het eerst in mijn leven, het gevoel alsof ik ergens bij hoorde. Mijn moeder had ondertussen toegegeven dat Billy mijn vader was, en ik voelde me compleet gelukkig. Paul trok de tas met kip naar zich toe, en begon kippenpoten aan een houten spies te rijgen. Het knapperende vuur maakte me soezerig. Ik dacht aan de afgelopen dagen. Het was allemaal zo raar, en zo nieuw! Ineens had ik een vader, was ik ontzettend veel bij Embry, en kon ik mezelf ineens in een wolf veranderen. Mijn leven had een hele vreemde wending genomen sinds ik naar Forks was gegaan. Ik vond het totaal niet erg, het had veel voordelen. Zo wist ik nu bijvoorbeeld dat Embry op mij was ingeprent, wat inhield dat hij mij minstens even leuk vond als ik hem, en had ik eindelijk een broer, maar er zaten ook nadelen aan. Ik wist nu dat ik gelijk had over Maci. Ze wí¡s een vampier. En de rest van de koude wezens die aan haar tafel zaten in de pauze ook. Ik rook ze. Hun geur brandde in mijn neus. Onder geschiedenis was het het ergste, omdat ik dan pal naast haar zat. Volgens Sam moest zij daar ook last van hebben, maar daar was niks van te merken. Ze was vaak in La Push, en naar wat ik begreep uit de gedachten van Em en Seth, ging ze eerst met Embry, maar omdat Seth was ingeprent op haar en Embry op mij hadden Seth en Embry een plan bedacht waardoor ze allebei hun zin kregen. Dus nu ging ze met Seth. Zodra ik geloofde dat ik een weerwolf was, had Billy me alle legendes verteld. Over de vampiers, en de geestenwereld... Ik lag intussen met mijn hoofd op Embry's schoot, en doezelde langzaam weg. Maci was eigenlijk best oké, echt wel... Toen viel ik in slaap.

Ik voelde wat aan mijn schouder schudden. "Ashley, wakker worden," hoorde ik Embry zeggen. "Belangrijk nieuws." Ik deed mijn ogen open, en tegelijkertijd rook ik de ondraaglijke stank. Ik trok mijn neus op. "Is Maci er?" vroeg ik. "Nee," antwoordde Sam. "Het is Carlisle." Ik keek hem vragend aan, en hij knikte richting de autoweg. Daar, naast een zwarte auto, stond een lijkbleke man. Hij leek amper dertig, maar ik wist wel beter. "Ze is wakker Carlisle, kom erbij," zei Jacob. Hij liep naar ons toe, en ging zitten op een boomstam. Zijn ogen waren anders dan die van Maci. Niet felblauw met een gouden rand, maar helemaal zuiver goud. Het intrigeerde me. "Je ogen," mompelde ik, nog half slapend. Ik wreef de mijne uit. "Wat is er Ashley?" vroeg Carlisle vriendelijk. "Je ogen," antwoordde ik nu wat zekerder. Embry keek me verbaasd aan, net als Carlisle zelf. "Wat is daarmee dan?" vroeg hij. Hij was duidelijk verbaasd. "Ze zijn anders," zei ik. "Niet zoals die van Maci." Hij grinnikte. "Je bent erg oplettend!" zei hij. Ik wist niet helemaal zeker of ik dat nou moest opvatten als een compliment. "Maci was vroeger blind, we denken dat haar ogen daarom anders zijn," zei hij. Ik knikte begrijpend. Embry aaide over mijn haar. "Nou, wat was het nieuws?" vroeg Sam. "De Volturi zijn hier," antwoordde Carlisle. De sfeer in de groep veranderde plotseling. Iedereen zat gespannen overeind. Embry hield me nog steviger vast. Ik vond het wel prettig. "Wat dóén ze hier?" vroeg Jacob, terwijl hij op de grond spuugde. Ik zag z'n handen trillen. "Het gaat toch niet wéér over Renesme hè?" "Rustig Jacob," waarschuwde Sam. Carlisle hief zijn handen op. "Rustig maar Jacob. Het gaat niet over Renesme. Het gaat over een enorme vampierruzie in Europa, tussen de vijf machtige families. Ze moordden elkaar uit. Ik snap niet helemaal waarom de Volturi nu hier zijn, terwijl het zo'n chaos is in Europa, maar ik vond dat jullie het moesten weten." Sam stond op. "Hoe groot is de schade?" vroeg hij, terwijl hij heen en weer liep. "395 doden, waarvan 259 vampiers," zei Carlisle zachtjes. Het was duidelijk dat hij er erg mee zat. Quil siste door zijn tanden. "Ze hebben beloofd niet op mensen te jagen in ons gebied..," vervolgde Carlisle, "..maar ik wil jullie toch vragen waakzaam te blijven." Sam knikte. "Dat wordt patrouilles lopen," zei hij. "Eens even kijken. Ashley, ben je er klaar voor?" Ik knikte moeizaam. Mijn zenuwen bereikten bijna z'n hoogtepunt. "Embry, Jacob en Ashley, jullie nemen de westkant van Forks," beval Sam. "Quil en Paul, de oostkant. Ik en Jared nemen noord en Leah en Seth nemen zuid. Mee eens?" Iedereen knikte, dus ik knikte mee. Ik zag Emily bezorgd naar Sam kijken. Embry pakte mijn hand en trok me mee. Ik wist wat er ging komen. Ik trok mijn jurk uit, zodat ik alleen nog maar ondergoed aan had, en rende met Embry en Jacob mee het bos in. Al rennend veranderde ik. Ik liep Jacob voorop lopen, Embry en ik renden er samen achteraan. Hoewel Jake en Em allebei groter waren en langere poten hadden, kon ik ze met gemak bijhouden. We renden door het bos. Toen hoorde ik plotseling iets bewegen in het struikgewas...

Maci

Ik liep door het bos, de Volturi waren net weer weggegaan, tot mijn spijt. Ik had ze nog wel wat langer kunnen gebruiken. Maar goed, de rest was niet zo dol op ze als ik dat was. Ik snoof een geur op die ik uit duizenden herkende. Het was een gore geur maar ook mijn favoriete. Ik rende door het bos en zag de drie grote wolven staan. ''JAKE'' gilde ik. Ik rende op de grote bruine wolf af en omhelsde hem. ''Oh je moet even luisteren! De Volturi waren er en er was een nogal dommige vampier die viel Edward aan! Zijn arm viel eraf en oh het was zo mooi, hij gilde als een klein meisje van de schrik. Het was echt...'' toen viel mijn oog op de kleine bruine wolf. ''Iew wie is dat?'' vroeg ik aan Jake. Ashley. ''Die ken ik niet.'' zei ik. Kan ze ons horen? dacht Ashley geschrokken. Ik herkende haar stem van het meisje van school. ''OH! Ashley, die ken ik wel, die zit bij mij op school. Haaay.'' zei ik en ik zwaaide nogal dom naar haar. Alsof ze het niet goed was. Wat doet zij nou? dacht Ashley terecht. ''Ik heb geen idee.'' lachte ik en toen voel mijn oog op de derde wolf. Embry. ''WAT? EMBRY?'' zei ik en stapte met mijn hakken door de bladeren naar Embry toe en gaf hem een klap op zijn neus. Ashley gromde, ik rees mijn hand in haar richting maar voordat ik wat deed was ze al weer stil. ''Je was weg, voor een week maar je bent niet weg maar toch was je weg.'' zei ik. ''Waar slaat dat op?'' Laat met het uitleggen.. zei Embry rustig, hij was altijd een rustige jongen geweest, totaal het tegenovergestelde van mij, aangezien ik druk en opgewekt was. ''Ik luister..'' Seth ontdekte dat hij was ingeprent, met jou. En ik dacht dat als jij boos zou worden op mij en jij het dan uitmaakte je niet gekwetst zou worden en dan met Seth zou nemen, en aangezien ik ingeprent ben met Ashley zou het dan... ''Een perfect happy end zijn?'' ik rolde met mijn ogen. ''Hoe cliché, ik wist heus wel beter dan dat ik jou mijn hart zou laten breken Embry Call.'' Embry bukte weer bang dat ik hem weer zou gaan slaan. ''Nee dat doe ik niet.'' Maar Edward werd dus echt aangevallen? vroeg Jake geamuseerd. ''ja het was echt.... Hé Wacht eens even, ben ik nu ingeprent... met Seth...'' Het klonk als muziek in mijn oren. Met Seth... Seth... 'Ja’. zei Embry. ''Verander snel terug, we gaan naar Jakes huis. Wachten op de rest!'' de wolven stonden nogal ongemakkelijk voor Embry en Ashley snapte ik het, maar voor Jake niet, aansteller. Ik grinnikte ''Kom op Jake, ik heb vaak genoeg naakt gezien, sinds wanneer ben jij zo verlegen?'' wat? dacht Ashley verward. ''Ik ben zijn ex zie je.. Ook zijn ex.'' ik lachte en Embry en Ashley verdwenen. Jacob veranderde terug en deed gehaast zijn broek aan. Ik vloog hem om zijn nek. ''Zo ben je veel beter.'' Ashley en Embry verschenen weer en we liepen terug naar huis van Jacob. Toen ik Seth eenmaal zag wou ik maar een ding doen. Ik rende op af, wat maar een seconde duurde. En zoende hem. Wat kon het mij nog schelen dat er anderen bij waren? Ik had hem nooit gezoend omdat ik met Embry had, maar nu dat over was...
De huiskamer was propvol, Sam, Jared, Quil, Ashley, Leah, Jacob, Seth en ik zaten allemaal op de grond in de kamer, omdat we niet allemaal op een bankje pasten. ''Wat eten of drinken?'' vroeg Jacob. ''ja, mag ik thee.'' vroeg ik Ashley keek me raar aan. ''dat is goed voor mijn keel, tegen de dorst.'' ze snapte het volgens mij nog steeds niet maar whatever. Jacob liep de kamer uit en kwam hem weer binnenlopen met drinken en heel erg veel eten. De wolven vielen meteen aan. ''maar hoe.. wolven horen jou toch gewoon te haten?'' vroeg Ashley terwijl ze een hap uit een appel nam. ''Sam haat me ook.'' Ik glimlachte naar hem. ''Maar de rest ziet in dat het nergens op slaat en ik niet zo erg ben.'' ''Soms wel hoor.'' Zei Embry en hij wreef over zijn neus waar ik hem had geslagen.

Ashley

Maci sprong gillend uit de struiken. "JAKE," riep ze. Ze rende op hem af en omhelsde hem. Ze begon een heel verhaal tegen hem te houden, zonder acht te slaan op Embry en mij. "Oh, je moet even luisteren! De Volturi waren er, en er was een nogal dommige vampier die Edward aanviel! Zijn arm viel eraf, en - oh, het was zo mooi -, hij gilde als een klein meisje van de schrik. Het was echt..." Toen viel ze plotseling stil. Ze keek naar mij. "Iew, wie is dí¡t?" vroeg ze aan Jake. 'Ashley,' hoorde ik hem denken. "Die ken ik niet," zei Maci. Ik voelde me zwaar beledigd. Ik zat nota bene al bijna een week naast haar in de klas. Nou ja, met geschiedenis dan. Bovendien was ik helemaal verbaasd dat ze Jake's gedachten kon horen. 'Kan ze ons hóren?' dacht ik geschrokken. Toen zag ik iets van herkenning in Maci's ogen. "Oh, Ashley. Die ken ik wel, die zit bij mij op school. Haaay!" zei ze, en ze zwaaide naar me alsof ik niet goed bij mijn hoofd was. 'Wat doet zij nou?' vroeg ik aan Jacob, even vergeten dat Maci het kon horen. "Ik heb géén idee," lachte ze. Toen keek ze naar Embry. "Wí¡t? EMBRY?" schreeuwde ze ineens. Ze liep naar Embry toe en gaf hem een klap op zijn neus. Ik voelde ineens een grote woede opborrelen. Hoe díºrfde ze Embry te slaan? Ik gromde naar haar. Ze stak haar hand ik mijn richting, en ineens gromde ik niet meer. Ik keek verward om me heen, dat was raar! "Je was weg, voor een week, maar je bent niet weg, maar toch was je weg," zei Maci. "Waar slí¡í¡t dat op?" 'Laat me het uitleggen,' zei Embry rustig. "Ik luister," zei Maci met haar handen in haar zij. 'Seth ontdekte dat hij was ingeprent met jou. Ik dacht dat als jij boos zou worden op mij, dat jij het dan zou uitmaken, niet gekwetst zou worden, en met Seth zou nemen. En aangezien ik ingeprent ben met Ashley zou het dan...' "Een perfect happy end zijn?" zei Maci, en ze rolde met haar ogen. Ik had niet de indruk dat ze het echt erg vond. "Hoe cliché, ik wist heus wel beter dan dat ik jou mijn hart zou laten breken, Embry Call," zei ze waarschuwend, maar ik hoorde een lacherig ondertoontje. Embry bukte bang, voor het geval Maci weer naar hem uit zou halen. "Nee, dat doe ik niet," grinnikte ze. 'Maar Edward werd dus echt aangevallen?' veranderde Jake handig van onderwerp. Maci grijnsde. "Ja, het was echt... Hé... Wacht eens even... Ben ik nu ingeprent... Met Seth?" Een gelukzalige glimlach verspreide zich over haar gezicht. 'Ja,' antwoorde Embry. "Verander snel terug, we gaan naar Jake's huis. Wachten op de rest!" stelde Maci voor. Ik merkte dat niemand echt bezwaar had, omdat we toch geen patrouilles meer hoefden te rennen. De Volturi waren alweer weg. Toch voelde ik me een beetje ongemakkelijk. Volgens mij had ik bijna niks meer aan. Ook Embry en Jacob zagen er een beetje ongemakkelijk uit. "Kom óp Jake, ik heb je vaak genoeg naakt gezien, sinds wanneer ben jij zo verlegen?" vroeg Maci aan Jacob. 'Wat?' dacht ik verward. "Ik ben zijn ex zie je... Ook zí­jn ex," antwoordde Maci en ze lachte. Ik zou ook gelacht hebben als ik mens was geweest. Ik liep richting het struikgewas, met Embry achter me aan. Ik zocht de boom waar ik mijn jurk aan had gehangen en kleedde me weer aan. Embry deed hetzelfde. We voegden ons bij Maci en Jacob, en we liepen terug naar La Push. Eenmaal bij Jake thuis, zag Maci Seth. Ze vloog hem om de hals en zoende hem. Ik keek Embry verlegen aan. Hij lachte naar me.
Het was heel druk bij Jacob. Iedereen was er. Jacob vroeg of we wat wouden hebben en Maci vroeg om thee. Ik keek haar vreemd aan. "Dat is goed voor mijn keel, tegen de dorst," zei ze tegen me. Ze keek bloedserieus, en ik snapte er niks van. Vampiers dronken toch bloed, geen thee? Jacob kwam weer binnen met drinken en een dienblad dat doorboog onder de hoeveelheid eten. Ik viel meteen aan, ik had zó'n honger. Ik pakte een bord met veel ei en spek, een paar kippenpoten en een appel. "Maar hoe... Wolven horen jou toch gewoon te haten?" vroeg ik aan Maci terwijl ik aan mijn appel begon. Het was een lekkere appel. "Sam haat me ook," antwoordde Maci, terwijl ze naar Sam lachte. "Maar de rest ziet in dat het nérgens op slaat, en ik niet zo erg ben." "Soms wel hoor," was Embry's reactie terwijl hij over zijn neus wreef. Ik grinnikte. "Ik mag je wel hoor," zei ik tegen Maci. Ze lachte. Toen stond Embry ik. Ik keek hem aan. "Ga je mee naar buiten?" vroeg hij. Ik knikte, en stond ook op. Samen liepen we naar de tuin. Het was niet koud buiten, ook al was het al wel bijna donker. We gingen zitten op het oude, houten bankje in Jacob's tuin. Embry sloeg zijn arm om me heen. Ik voelde me helemaal goed. "Het was een vreemde week," zei ik zachtjes. "Ik weet het," antwoordde hij. Hij draaide langzaam mijn hoofd om, en kuste me. De warmte overspoelde me. Zoiets had ik nooit gevoeld voor Jared. Na een poosje hoorde ik iemand kuchen achter ons. Ik liet Embry snel los. Ik keek achterom, en keek in Jacob's lachende gezicht. "Sorry dat ik stoor hoor," zei hij. Ik keek hem geïrriteerd aan. "Billy wil iets met je bespreken," ging hij verder. "Je moeder is er ook." Ik voelde een blik van verbazing over mijn gezicht glijden. Wat was er aan de hand? Ik keek Embry aan, zo te zien snapte hij er ook niks van. Hij pakte mijn hand, en we liepen met Jacob mee naar het huis. Hij ging ons voor de trap op, en wij volgden hem. Billy en mijn moeder zaten boven op de bank. "Ashley," begon mijn moeder. "Hoe zou je het vinden om een poosje bij Billy en Jacob te gaan wonen?" Ik keek haar verbaasd aan. "Hoe bedoel je?" vroeg ik haar. "Nou, ik wou voor een poosje naar Europa. Oude vrienden bezoeken enzo. En aangezien alles nu toch is uitgekomen.." Ze sloeg haar ogen neer. Zoals gewoonlijk was ik al lang weer vergeten dat mijn moeder uit Engeland kwam, en haar vrienden daar miste. Ik knikte. "Dat is goed hoor.. Ik denk dat het heel gezellig wordt. Tenminste, als Jacob en Billy dat oké vinden?" Ik keek Jacob vragend aan. Hij lachte. "Dan ben je pas echt mijn zusje!" zei hij. Ik lachte. "Stiekem hebben we al een kamer voor je klaargemaakt," zei Billy. "Oh echt!" riep ik uit. "Waar?" Jacob trok me mee naar de andere kant van de bovenverdieping, en deed de deur open. De kamer was klein, met een schuine wand. Hij was geverfd in verschillende tinten blauw en paars. Het was heel gezellig. Jacob had zelfs al een paar posters opgehangen voor me. "Dankje Jake, het is echt heel mooi!" zei ik blij. Ik keek eens goed rond, mijn viool stond er al, en al mijn kleren hingen al in een oude, houten kast. "Jullie hadden er al stiekem op gerekend hè, dat ik hier wel wou wonen," zei ik verwijtend tegen mijn moeder. Ze lachte. "Ja, ik ken je," kreeg ik als antwoord. Ik stak mijn tong uit, en omhelsde haar. "Veel plezier in Engeland, wanneer vertrek je?" vroeg ik. "Vanavond al, dus ik ga nu," antwoordde ze. Ik gaf haar een zoen, en Billy liet haar uit. Embry, Jacob en ik liepen weer naar beneden. Het was de hele avond gezellig. Er werd veel gelachen, en Maci leek zich helemaal thuis te voelen. Rond 1 uur fluisterde Embry in mijn oor: "Moet ik jou niet eens naar bed brengen? Je moet morgen naar school." School... Da's waar ook, dacht ik. Het was woensdag. Ik knikte, en stond op. Embry liep met me mee naar boven. "Em, ik weet echt wel hoe ik in bed moet gaan liggen," zei ik tegen hem. "Weet ik," antwoordde hij. Hij lachte. Ik keek hem vreemd aan, kleedde me om, en ging ik bed liggen. Hij ging naast me zitten, en gaf me een kus op mijn voorhoofd. "Morgen breng ik je naar school," fluisterde hij in mijn oor. Toen viel ik in slaap.

Maci

Toen Embry weer beneden kwam had hij een gelukkige glimlacht op zijn gezicht, ik vond het fijn om hem gelukkig te zien. In de afgelopen week was er zo veel veranderd. Het waren geen slechte veranderingen maar ik moest er wel aan wennen, het was waanzin. Jacob gaapte. ''Jullie moeten maar eens gaan slapen.'' zei ik. ''Pff, ja mama.'' zuchtte Jacob. Ik stak mijn tong uit. ''Zal ik je thuis brengen?'' vroeg ik aan Seth. ''Ik breng hem wel'' Zei Sam en Jared hij en Seth verlieten het huis. Quil en Embry gingen ook weg. ''Maci. Kan ik je spreken?'' vroeg Billy. ''tuurlijk.'' Billy rolde de kamer binnen en Jacob kwam naast me zitten. ''Dat gedoe... in Europa, hoe groot is de kans, dat het hier naartoe slaat.'' ik moest er even over nadenken. ''Ik heb geen idee. De families zijn geen schatjes maar zeker niet zo groot als de Vultori, ze zullen het wel regelen daar heb ik vertrouwen in. En zo niet, dan zien we dat dan wel weer.'' ik glimlachte, waar maakte iedereen zich nou zo druk over. ''Ik snap echt niet hoe jij altijd zo relaxed blijft.'' zei Jacob terwijl hij zijn hoofd schudde. ''Waar gaat die hele ruzie nu eigenlijk over?'' vroeg Billy. ''je moet het zien als een kippenhok,'' Billy keek me vreemd aan.'' ze willen laten zien wie de machtigste is. Haantjes gedrag, zeer kinderachtig. Als je het mij vraagt. Maar het kan gevaarlijk worden, voor jullie.'' ''Hoe bedoel je?'' ik rolde met mijn ogen. ''een paar wolfjes tegenover een volledige familie vampiers... Jake ik heb volste vertrouwen in je, maar jullie zullen echt wel wat sterker moeten worden om ook maar een kans te krijgen.'' Jacob gromde. ''We versloegen dat stel nieuwelingen toch ook'' ''dat is niet te vergelijken Jake. Vertrouw mij nou maar.'' ik glimlachte. ''Zul je ons waarschuwen als er ook maar gevaar dreigt?'' vroeg Billy. ''Natuurlijk, altijd altijd.'' Jacob gaapte opnieuw. ''Ga slapen, Jake.'' ik stond op. ''Ik zie jullie morgen wel denk ik.'' ''Waar ga je heen, je mag vannacht hier blijven.'' bood Billy aan. ''Bedankt Billy, maar ik red me wel, je kent me.'' ik glimlachte en liep het huis uit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.