FanFic.nl

Locked Up

Snow and Parcours

Dorien PoV;
“Sneeuw?”�
Ik sjok richting Nicole. Sneeuw, in een gevangenis? Daar klopt toch iets niet aan. Ze zou beter eens helpen denken over een uitgang in plaats van te verkondingen dat er sneeuw ligt in een…
Fel wit licht prikt in mijn ogen.
“Sneeuw.”� piep ik en knijp mijn ogen toe.
“Zei ik toch.”�
Mijn soortement bevestiging heeft de anderen nieuwsgierig gemaakt en nu drommen ze om ons heen om bij het raam te kunnen.
Als ijskoude wind plots mijn wangen streelt, gluur ik even door een klein spleetje tussen mijn oogleden. De wind komt van achter me, maar de muur schuift wel opzij.
“Ik ga niet in de…”� Verder kom ik niet. De wind raast nu zo hard dat ik een klap tegen mijn rug krijg en voorover val, met mijn hoofd het koude wit in. Ik hoor oerkreetjes, klapperende tanden en schuifelende voeten. Ik schiet bijna een meter de lucht in als ik een hand met sneeuw mijn kraag in voel gaan. Met een oorlogskreet, en een ijskoude nek, stort ik me op de schuldige: Nicole.
Giechelend en rollebollend worden we uiteindelijk gescheiden door Suki en Nadezh.
“Zeg, giecheltrienen, komen jullie luisteren naar de opdracht.”� brult Bill iets verderop met een geel papier in zijn hand.
Opdracht?!?
Terwijl ik naar Bill toe wandel, neem ik mijn omgeving in me op.
Een wit, besneeuwd landschap met uitgebrande treinwagonnetjes hier en daar, rotsen en omgevallen boomstammen, een bevroren meer en een zachtjes kabbelend riviertje.
“Oké, luister goed.”� Bill kucht even en strijkt dan het papier glad. Suki port Tom zodat hij oplet en Nadezh bijt zenuwachtig op een nagel.
“Beste Locked Up’ers.
Wij hebben jullie te lang te gezellige opdrachten gegeven. Dus brengen we er maar verandering in.Voor jullie zijn de vier ingangen van mijn hindernissenparcours. Mooi hé? Wel, het is niet alleen mooi. Schijn bedriegt.
Jullie gaan er in, en jullie horen er weer uit te komen.
Kom je er langs de andere kant niet uit, val je af.
Onderschat het niet.
Xen.”�
“Xen?”�
“Zijn ze met meer?”�
“Stom parcours!”�
Ik kijk weer naar het landschap. Hindernissen? Alleen wat blokkades?
Onderschat het niet.
Zouden er verborgen hindernissen zijn? En wat bedoelt hij met die ‘Kom je er langs de andere kant niet uit, val je af.’? Zouden er meerdere uitgangen zijn? Of wordt er iemand aan zijn lot overgelaten in dat parcours en laten ze mensen voor dood achter als ze het einde niet bereiken? Nee, dat kan niet. Dat mag niet. Het is voor televisie.
Laat ik me daar maar geen zorgen over maken.
“Er staat niet bij met wie je erin moet.”� mompelt Pete. Ik kijk hem even aan en rol met mijn ogen.
“Oh.”� komt uit zijn mond.
Met hem in een hindernissenparcours staat gelijk aan mijn vroegtijdige dood. Gezellig.

Pete en ik slenteren het parcours in. Meteen scheidt onze weg zich van die van de andere drie. Een tiental meter wandelen we hindernisloos, dan komt de eerste blokkade: een muur van gestapelde boomstronken.
“Hoe gaan we daarover klimmen?”� zucht Pete en trapt tegen de onderste boomstronk, grijpt dan naar zijn tenen en jammert zachtjes.
Vroegtijdige dood? Nee, irritatie en een chronisch zuchtprobleem, maar dood zal ik er niet aan gaan. Zou me van veel verlossen!
“Jij helpt me erover en ik laat je achter.”� zucht ik en klem mijn handen om een tak die me stevig lijkt en plaats mijn linkervoet op de onderste stronk. Pete geeft me een zetje en ik klim makkelijk wat meer omhoog.
“Dit is niet moeilijk.”� roep ik naar beneden en zwaai op dat moment mijn been over de bovenste stronk. De muur wiebelt gevaarlijk heen en weer als ook Pete zich aan het klimmen waagt, en na een nogal brute beweging van mijn kant, voel ik de muur onder me wegzakken. Met een dreun beland ik in het sneeuw en voel een scherpe spies hout mijn been in boren. Ik gil het uit als bloed opwelt en mijn broek verandert van donkerblauw naar bloedrood.
“Gaat het?”� vraagt Pete bezorgd en knielt naast me neer. Voorzichtig trekt hij het hout los en stuiptrekkend kronkel ik over de grond. Pijnscheuten golven door me heen, vergezeld met een brandend gevoel. Mijn ledematen bevriezen, behalve mijn been.
“Kom mee.”�
Ik voel hoe hij mijn arm om zijn schouder legt, hij staat recht en trekt me overeind. Ik probeer te steunen en schuifel vooruit. We gaan een hoek om, en zien een lang stuk dat volledig veilig is. Lijkt. Je weet maar nooit.
Als we een stap verder zetten, wordt mijn vermoeden bevestigd. Het lijkt alleen maar zo.
Een pijl zoeft vlak voor mijn gezicht voorbij.
“Oh shit.”� vloekt hij.
Dat had hij toch kunnen zien aankomen? Ja toch?
Ja!
Toch?
Op handen en knieën gaan we verder, terwijl pijlen overvliegen en ons maar nipt missen. Een extreem lage pijl weet ik nog net te ontwijken doordat Pete me tegen de vlakte slaat.
We weten uiteindelijk veilig het pijlenveld te verlaten, en komen op een grote vlakte terecht. Het reikt verder dan de horizon en er is niets dan sneeuw.
We strompelen verder, en ik laat een ragfijn spoortje bloed achter. Voetstappen snijden door het perfect onaangeroerde oppervlak.
Wind laait op, snijdt langs mijn wangen en oren, mijn ogen tranen en ik voel hoe mijn neus langzaam warm wordt.
Een bloedneus kan ik er nu niet bijhebben!
We wandelen en wandelen, maar er komt maar geen einde aan. In de lucht dwarrelen nu sneeuwvlokken zo groot als euromunten en zo scherp als een broodmes. Mijn vingers zijn verkleumd en ik ril van top tot teen, terwijl ik mijn been tot het uiterste drijf.
En dan, daar, aan de horizon, het grijs van beton. Eindelijk, een einde! Geen vlakte meer!
Op laatste kracht versnellen we een beetje, en zien dan heggen en poorten en een groot, stenen bord met een uit gekerfde boodschap.
En wat is dat dan weer?
“Een raadsel.”� beantwoordt Pete mijn gedachten.
Ik zucht even en we overbruggen half op elkaar leunend de laatste meters en stoppen pal voor het bord, waar ik me op de grond laat vallen en mijn been laat rusten.
“Dit is ingewikkeld!”�

Saaiheid.
Ik zie trouwens net dat dit het dertigste hoofdstuk is.
Feestje!
Naja, ik had het niet eens door ofso. ><
Maar euhh, op naar de 40? Nee, naar het einde! ><
Zo snel mogelijk, ik ben dit verhaal meer dan beu.

Reacties: