FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 1

Nerveus keek Gitte heen en weer. Ze was het nog steeds niet gewend om hier, in dit enorme gebouw, rond te lopen, ook al werkte ze hier nu al enkele maanden.
Nog zoiets wat haar vreemd in de oren klonk, dat 'werken'. Voordien had ze hoogstens een weekend-job gehad in een bakkerij, waarvoor ze om zes uur 's ochtends moest opstaan en haar beste Frans moest bovenhalen.
Dit was niet werken, maar een hobby beoefenen. En ze kreeg er nog voor betaald ook, en veel meer dan in die bakkerij. Als ze acteerde, kon ze even weglopen van zichzelf. Ze was voor enkele uren een compleet ander persoon. Soms leek het zelfs alsof ze vanuit diens standpunt kon observeren, dingen kon relativeren...
Acteren was wat ze dolgraag deed. En aangezien ze vorige maand zestien was geworden, mocht ze het nu nog vaker doen.
Maar nu liep ze op de feiten vooruit. Laat ons beginnen bij het begin.
Gitte had altijd drama-lessen gevolgd. Het was haar passie, maar ze had nooit gedacht om er later iets mee te kunnen doen, laat staan er haar brood mee te verdienen.
Die mening had ze gehad tot twee vriendinnen, Julie en Natalie, haar ingeschreven hadden voor een auditie.
Hun enige excuus was: “Wij zien je elke week op de drama. Dat talent mag je niet voor de wereld verborgen houden!”�
Met een bang hartje, maar vooral lacherig, was ze er naartoe gegaan. Waarom zouden ze uitgerekend haar kiezen? Ze was jong, had amper ervaring, wist niets af van het hele filmwereldje, en er waren vast duizenden meisjes zoals zij.
Hoe moest ze in godsnaam het vergeet-me-nietje zijn tussen al die muurbloempjes?
Dat was ongeveer het enige wat door haar hoofd schoot, toen ze de deur opende, waarachter het allemaal gebeurde. Maar haar angst was nergens voor nodig geweest. Het leek in het niets op dat wat je zag in Hollywood-films. Er zaten geen vier juryleden je aan te kijken tot je zou beginnen, het leek er geen set om een donkere gothic-film op te nemen, en de mannen die er zaten, leken ook echt geïnteresseerd, niet apathisch en lusteloos.
Er schreeuwde ook niemand: “Number 2341, show us what you got!”�
Ergens gaf haar dat troost en kracht. Door het feit dat alles er hier zo kalm en rustgevend aan toeging, maar vooral door het feit dat ze niet nummer 2341 was. Ze voelde zich bijna alsof ze repeteerde voor een belangrijk toneelstuk in de drama-les.
“Zo, heb je de tijd gehad om het script te lezen?”� vroeg een zwartharige man met een roze vlinderdas - de regisseur? - haar. Hij wisselde een blik uit met de man naast hem.
“Natuurlijk. Een geluk dat ze hier niet met nummertjes werken, want ik zou zo'n 2000ste zijn in jullie systeem.”� lachte ze, maar niemand lachte mee.
Een derde, blonde man met kleine oogjes en vreemde gelaatsuitdrukkingen, keek haar stijfjes aan.
“Wel, toon ons dan maar wat je in huis hebt.”� zei hij. Moest ze nu gewoon een stuk kiezen?
Goed dan, en ze wist nog steeds niet waar ze het lef vandaan haalde, maar ze koos voor het langste, helderste monoloog in het verhaal.
“Ik wil niet dat je weggaat,”� begon ze op stille toon, “want als je dat doet, zal het weer gaan vriezen. Het zal vriezen, zoals het vriest, wanneer het nooit meer zou ontdooien. Alle vlindertjes zullen verkleumen en ik... ik...
Ik kan het nu al een beetje voelen. Alsof mijn hart eruit wordt gerukt en wordt doorboord. Alsof al het bloed eruit wegstroomt, net als het leven uit mij. Alsof iemand erop gaat staan en gaat dansen, alsof het wordt verscheurd en versnipperd voor mijn ogen.
Het doet pijn. Dus ga niet weg.
Alsjeblieft.”�
Dat laatste zei ze op ietwat dramatische toon en toen werd ze weer in de werkelijkheid gezogen. Ze stond weer voor de drie mannen en die bekeken haar met een ijskoude blik, waaruit je niets kon afleiden.
Maar toen zei één van hen: “Dat was heel erg goed, meisje, je hebt talent. Je wordt nu aan een jongen gekoppeld die kans maakt op de mannelijke hoofdrolspeler. We zijn benieuwd hoe je het er daar vanaf brengt.”�
Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht en Gitte verliet de kamer.
Pas toen ze eenmaal weer op de enorme gang stond, besefte ze wat er net gebeurd was. Ze vonden haar goed. Ze vonden haar echt goed.
Natuurlijk zei haar leraar dat ook al wel eens na een goede les of een bijzonder toneelstuk. Ook het publiek klapte steeds luid voor haar en haar medespelers en haar ouders gaven haar regelmatig een complimentje, maar dit was anders.
Deze mensen wisten waarover ze spraken. Ze hadden al zoveel audities gezien. Ze hadden dromen kapot gemaakt, maar ook wereldsterren ontdekt. Ze hadden kennis van zaken en konden haar vergelijken.
Ze wisten wat hot en wat not was en konden de situatie vanuit een objectief standpunt waarnemen.
Om dan een complimentje uit zo'n belangrijke mond te horen, dat deed deugd...
In gedachten verzonken wandelde ze de eindeloze hal door. Die was grijs geschilderd, klassiek, maar stijlvol, en je zag er het einde niet van. Aan de muren hingen foto's van sterren, ingelijst in grote kaders. Acteurs, actrices, zangers, zangeressen, allemaal hadden ze een plaatsje gekregen.
Ze wist dat ze nooit zo groot zou worden, maar het was toch leuk om erover te dromen.
Toen ze uiteindelijk aan het einde van de gang was gekomen (waar vreemd genoeg alleen posters van konijnen hingen) zag ze rijen en nog eens rijen met stoelen. Het waren goedkope, opvouwbare, witte stoeltjes, maar dat maakte het niet minder spectaculair. Er zaten massa's jongens op die stoeltjes, en minstens evenveel meisjes. Eén van hen kwam vriendelijk op haar afgestapt.
“Ik zag je wat onzeker kijken, dus ik help je wel even.”� lachte ze. “Je moet je wenden tot die vrouw achter de balie. Zij koppelt je aan de eerstvolgende jongen die binnenkomt.”�
Oké, het vooroordeel rivaliteit tussen de kandidaten, kon ze ook al van haar lijstje schrappen.
“Oké, dankjewel. Dit hele wereldje is nogal nieuw voor me. Ik heet Gitte. Jij?”�
“Anneleen. Voor welke rol ben jij hier?”� beantwoordde ze haar vraag met een nieuwe vraag.
“Euh, de hoofdrol?”� zei Gitte schaapachtig, en ze hoopte dat dat niet te arrogant overkwam. Het was niet echt iets waarover ze nagedacht had, ze was er gewoon voor gegaan en kende de andere rollen ook amper.
“Gelukkig, dan ben je geen concurrentie. Ik hoop gekozen te worden voor Noa. Beste vriendin mag mee proeven van het succes, pikt liefje in, portie drama, happy end. Geweldig toch?”� grijnsde ze.
Gitte lachte. “Je bent grappig, weet je.”�
“Heb ik al een paar keer gehoord, ja. Maar volgens mij moet je gaan. Jouw superster wacht.”� zei ze lachend. “Veel succes!”�
“Jij ook, Anneleen!”�
Het was leuk om even weer contact te hebben met een normaal persoon, maar nu was ze weer volledig Jasmien, het hoofdpersonage van de film.
En haar Sean stond haar op te wachten. Hij had halflang, zwart haar, een grote stretch in zijn linkeroor en dikke, harige wenkbrauwen. Hij had alvast het uiterlijk van een rocker mee.
“Ik ben Gitte.”� stelde ze zichzelf voor.
“Jacob.”� bromde hij. Verlegen, asociaal, nerveus of gewoon onvriendelijk?
“Heb je het script al gelezen?”� vroeg hij daarna. De laatste mogelijkheid was al min of meer uitgesloten. Hij had een aardige stem, als hij niet bromde. Een aardige stem paste niet bij een onvriendelijk persoon, dat was haar theorie.
“Ik heb het doorgenomen en moet eerlijk bekennen dat ik niet alles ken.”� zei ze, min of meer aarzelend. Was het de bedoeling dat ze nu al elke toekomstige scène uit haar hoofd kon opzeggen? Ze hoopte oprecht van niet.
“Oh, mijn god, volgens mij vind ik jou nu al leuk.”� glimlachte Jacob. “Blijkbaar kent iedereen hier het script al helemaal uit zijn hoofd, zelfs de stukken tekst van figuranten. Is dat niet doodeng?
Ik hoorde daarnet zelfs iemand alles van achter naar voren opzeggen, terwijl zijn partner erbij zat alsof hij het best vond.”�
Hij gruwde blijkbaar bij de herinnering daaraan.
“Oké, maar als ze hier houden van spontaan, jong, fris en talentvol, kiezen ze voor ons en niet voor die brainiacs.”� stelde Gitte hem gerust. Hij was dus duidelijk nerveus.
“Oké, jij weet van wanten, leuk. Wat zou je ervan vinden als we die scène spelen waarin Sean de kans van zijn leven krijgt, afscheid wilt nemen van Jasmien, maar daar - door zijn fans - niet eens de kans toe krijgt.”� stelde hij voor.
“Jij doet het anders ook niet slecht.”� complimenteerde ze hem met een knipoog.
“Ik hou van dit team. Nu al!”� lachte hij.
“Een team naar mijn hart.”� beaamde Gitte naar waarheid.

Met een vreemde mix van zenuwen, oprechte blijdschap en heel veel van Jasmiens karakter, stond Gitte in dezelfde auditie-ruimte een paar uur later voor de producer, de schrijver en de cameraman.
Ze had meer stress dan voor haar eerste proef, maar stress was nodig voor een goed optreden. Het probleem was alleen dat ze stress niet leuk vond.
“Goed, jullie mogen best weten dat jullie beiden grote kanshebbers zijn, dus neem dit serieus.”� zei de auteur van de film diplomatisch. Dat betekende dat ze mochten beginnen.
Zijn woorden waren goed geweest voor haar zelfvertrouwen en haar ego, maar niet voor haar stress. Jacob keek haar bemoedigend aan.
“Voor ik vertrek...”� stak hij van wal, “Ik wil... Kunnen we niet gewoon praten?”�
“Praten? Waarover zouden we praten als alles al is gezegd?”� antwoordde Gitte gekwetst, omdat Jasmien zich zo voelde.
“Dit kan toch zomaar niet voorbij gaan? Het mag hier niet stoppen. Ik hou van je, Jasmien.”�
Gitte keek hem recht in zijn bruine ogen.
“Ik weet het. En ik hou ook van jou. Maar je moet gaan.”�
“Ga je niet eens proberen om me tegen te houden?”� lachte hij trillerig. “Dat zouden andere meisjes doen.”�
“Je hebt een kans om op nummer één te staan in Amerika, dat mag ik je niet ontzeggen. Hoe kan ik competitie voeren met New York, baby? Trouwens, ik ben niet zoals elk ander meisje.”�
“New York en zijn lelijke size 0-modellen zijn geen competitie voor jou. Weet je nog wat ik zei op onze eerste date?”�
“Hoe kan ik dat nu vergeten?”� lachte Gitte.
“Je bent een meisje uit de duizend, dat is wat ik zei, en dat meen ik. Ik meende het toen, en nu zelfs nog meer. Er wacht ons een mooie toekomst na dit avontuur. Dat weet ik gewoon, dat voel -”�
Dit was het moment waarop Jacob in de rede werd gevallen door een bende figuranten, die de fans voorstelden. Hij zette het op een lopen en Gitte bleef klein en alleen achter.
“”�Ik zal er altijd maar eentje ui de duizend zijn...”� zei ze droevig tegen zichzelf. Ze liet haar droevige gelaatsuitdrukking nog even na de uitgesproken woorden hangen.
Daarna zette ze zich weer rechter en keken haar groene ogen hoopvol naar die van de jury. Jacob was in een mum van tijd naast haar komen staan.
“Dat was goed. Jullie waren apart goed, maar het lijkt wel alsof jullie samen nog beter tot jullie recht komen.”�
De man die nu aan het woord was, keek even naar zijn collega naast hem. Die knikte alleen maar en mompelde: “Mooi, erg mooi. Interessant ook. Indrukwekkend.”�
Hij noteerde wat op de blanco papieren voor hem. Het was net alsof hij alleen maar in losse woorden kon spreken. Het maakte hem een beetje kinds, maar Gitte had er niets op tegen, zolang hij positieve woorden uitsprak. Hij was waarschijnlijk ook de schrijver van het verhaal, dat waren vaak rare types. De derde man glimlachte alleen maar en hij knikte met zijn hoofd naar de deur, als teken dat ze mochten beschikken.
Jacob vertrok naar de deur links van hen en Gitte volgde hem.
Eenmaal buiten vroeg hij: “En? Hoe is het gegaan, denk je?”�
“Best goed, toch? En dat vonden zij blijkbaar ook...”� antwoordde ze kort, maar wel naar waarheid. Ze dacht dat het 'best goed' was gegaan, maar helemaal zeker kon je zoiets natuurlijk nooit weten.
Als het niet goed genoeg was, had ze toch gegeven wat er in haar zat. Als dat niet genoeg was, lag dat buiten haar krachten en zou ze haar droom voorlopig moeten opbergen.
“We hebben gedaan wat we konden. Nu kunnen we alleen nog maar afwachten. Laat ons in de tussentijd iets gaan drinken.”�
“Weet je, het lijkt alsof ik je al langer ken dan twee uurtjes.”� lachte Gitte.
“En hopelijk zit je nog veel langer met me opgescheept.”� antwoordde hij glimlachend, terwijl ze op zoek gingen naar een cafetaria.

Na een stukje heerlijke appelcake - haar favoriet -, zat Gitte weer in de ellenlange gang tegen de muur, naast Jacob.
Om vijf uur zouden ze de uitslagen bekendmaken. Het was vijf na vijf. Dat supersterren te laat kwamen, wist ze, maar dat ook zij die over het lot van toekomstige supersterren beslisten, moeite hadden met stiptheid, wist ze niet.
Eindelijk kwamen ze dan toch in zicht. Het leek wel verfilmd in slow motion, zo traag liepen ze op hen af. Rond haar heen slaakten meisjes gilletjes en ijsbeerden stoere jongens.
“We zullen nu de rolverdeling voorlezen. Als je er niet bij bent, wanhoop dan vooral niet en ga verder. Schuim audities af. Jaag je droom na. De volgende mensen hun droom is zonet uitgekomen.”�
Hij pauzeerde even en haalde de lijst erbij. Gitte hield haar adem in.
“Voor de rol van Emma - Jana Jacobs. Voor diens ouders hebben we Emiel Milka en Roos Volders. De achtergrond-danseressen zijn -”�
Een hele resem namen van meisjes volgden voor Seans dansgroep. Gitte kon er haar gedachten niet bijhouden. Zouden ze haar naam omroepen? Zouden ze het doen? Oh, God, laat hen het doen.
“Voor Sean hebben we Jacob van Aan gecast en -”� vervolgde hij. Jacobs gelaatsuitdrukking ging van ontzettend gestresst naar intens gelukkig zijn.
Gitte gaf hem een knok met haar vuist - wat zo'n beetje hun vriendschappelijk gebaar geworden was de laatste uren. Vanbinnen bleef ze hopen. Als ze hen echt een goed team hadden gevonden, zouden ze nu haar naam omroepen. Dat zouden ze toch doen? Oh, God, laat hen, dan doen.
Ze wilde dit zo graag, nog meer dan dat ze een Wii en een privé-concert van de Jonas Brothers wilde.
Oké, misschien was dat laatste iets overdreven, maar het stond ongeveer op gelijke hoogte.
“En voor Noa's rol kozen we Anneleen Regers.”�
Een gil ontsnapte aan Anneleen Regers. Gitte draaide haar hoofd om. Anneleen Regers was het meisje met wie ze daarnet een kort gesprek had gehad.
Nu wilde ze het nog meer, want Anneleen leek haar echt een leuke meid.
“Voor de hoofdrol - Jasmien Schotens - hebben we gekozen voor Gitte Martens.”�
Oh. Mijn. God.
Ze hadden haar gekozen! Ze was erbij! Zij!
“Aaaaaaaaaaaaaaaah!”� gilde ze. Jacob vloog haar in de armen. Al het enthousiasme zat in zijn armen, aangezien ze nog steeds zaten en dat was nogal pijnlijk voor Gitte's bovenlijf, maar wat maakte dat nu uit? Ze mocht Jasmien spelen in een échte film... Al de rest was niet belangrijk.

Dat is dus het hele verhaal achter het feit dat het ze nu nog steeds raar vond om te werken in heuse studio's. Ze werkte nu al vier maanden keihard aan de film en het geheel werd er alleen maar duidelijker op. Daar had ze het soms wel eens moeilijk mee, dat ze het ene moment het begin van de film opnamen en het uur daarop het einde. Het leek zo chaotisch en rommelig, maar het lukte beter met de dag.
De film zelf was ook geweldig. Jasmien mag als beginnende danseres gaan dansen bij de groep van Sean, beter bekend als rockster Sean. Hij was al een hit in België en echt een arrogante zak, maar hij verandert stukje bij beetje. Jasmien krijgt gevoelens voor hem, ze worden een koppeltje, de pers en Seans fans springen er op los en dan krijgt Sean de kans van zijn leven om in Amerika door te breken. Hij beslist om te gaan, maar krijgt er al snel spijt van. Hij keert terug en verrast haar in één van haar solo-optredens. Ze zijn de sterren van de avond en leven nog lang en gelukkig.
Ontzettend cliché, maar daar had Gitte geen bezwaar op tegen.
Jacob en Anneleen waren nog steeds haar maatjes en het was altijd lol trappen met hen.
De kusscène tussen haar en Jacob had niets verprutst en hoe bitchy zij en Anneleen op de set ook tegen elkaar deden, ze bleven vriendinnen.
“Hé, Git!”� riep Anneleen, die voor de deur van hun gezamenlijke loge stond, “De pauze is voorbij en het kan absoluut dat je je tekst nog steeds beter kent dan ik. Zelfs mijn broertje werd horendol van die herhalingen. Gelukkig ben ik geen figurant. Die moeten alleen 'Sean, I love you!' zeggen. Kan je je voorstellen dat ik dat zou herhalen? Sean, I love you. Sean, I love you. Sean, I love you.”�
“Ja, ja, al goed!”� schreeuwde Gitte. “Hou je klep al maar voor Jacob je hoort.”�
Ze imiteerde Anneleens stem en schreeuwde: “Sean, I love you! Sean, I love you! Sean -”�
“Ja, weet ik toch!”� riep Jacob, “En laat ons nu gaan!”�
Gitte mompelde wat, haalde haar CD van de Jonas Brothers uit de CD-speler en sloeg daarna de deur achter zich dicht.

Reacties: