FanFic.nl

21st Century Breakdown

American Eulogy: B. Modern World

Wanneer ik wakker wordt verbaas ik me over het feit dat ik toch nog in slaap ben gevallen.
Ik wrijf de slaap uit mijn ogen.
Zou het al laat zijn? Wat heb ik eigenlijk aan die vraag, ik kan niet eens klokkijken.
Het is al licht buiten, dus het zal wel laat zijn.
Ik kijk naast me. Gloria is weg.
Waar zou ze heen zijn?
‘Gloria?’ Vraag ik in het niets. ‘Gloria, waar ben je?’
Geen antwoord. Zou ze in de stad zijn? Op zoek naar eten?
Ik hoop het niet. Er zijn genoeg junks die haar zo omgekocht hebben.
Ik besluit om nog even te wachten.

Naar mate de tijd verstrekt, word ik steeds ongeruster. Ze komt maar niet terug.
Ik besluit om toch maar naar buiten te gaan, misschien vind ik haar.
Na een tijdje zie ik haar. Ik ga op haar af.
‘Gloria, waar was je?’ Vraag ik.
‘Wie ben jij?’ Vraagt het meisje. Duidelijk niet Gloria.
‘Sorry, ik zag je aan voor iemand anders. Mag ik je wat vragen?’ Vraag ik.
Ze geeft geen antwoord, maar loopt snel weg.
Misschien heeft iemand haar gezien.
‘Meneer, heeft u misschien een meisje langs zien lopen met een zwart jack en…’ Ik maak mijn zin niet eens af, de man loopt snel door.
Oh, dat schiet lekker op.
‘Mevrouw, mag ik u wat vragen. Ik ben namelijk opzoek naar mijn vriendin.’ Ook de vrouw loopt door.
Ik laat me met een zucht op een bankje zakken.
Het parkje ligt er eenzaam bij. Heel af en toe loopt er iemand langs met zijn of haar hond.

Ik heb de hoop al bijna laten varen, maar besluit het tóch nog een keer te vragen.
‘Mevrouw, heeft u hier misschien een meisje langs zien lopen? Ik ben namelijk op zoek naar een vriendin van me. Ze heeft een zwart jack aan.’ Zeg ik. Tot mijn verbazing blijft de oude vrouw staan.
‘Ja, die heb ik gezien. Een knap en aardig meisje, ietsjes kleiner dan jij. Ongeveer dezelfde leeftijd.’ Zegt ze.
‘Ja, dat klopt. Weet u misschien waar ze is?’ Vraag ik.
‘Natuurlijk weet ik dat. Ze was volgens mij behoorlijk uitgehongerd, dus ik heb haar mee naar huis genomen.’
‘Wat ben ik blij dat u haar gevonden heeft, en niet een of ander onguur type.’ Zeg ik opgelucht.
‘Je lijkt me een aardige jongeman, precies zoals ze zei. Ze zei dat je haar al heel vaak hebt geholpen. En ze wilde iets terug doen, daarom was ze op pad. Wat dan ook, kom maar mee. Ik maak wel een kop soep voor je.’ Zegt ze.
Dankbaar ga ik met haar mee.
Lang leve de oude vrouwtjes!

De vrouw blijft onderweg maar kletsen.
‘Het is wel een beetje ouderwets bij mij thuis hoor, ik heb geen flatscreens, of dvd spelers, of weet ik veel wat die jongelui van tegenwoordig gebruiken.’ Zegt ze.
‘Oh, dat maakt mij echt niets uit hoor. Ik vind het eerlijk gezegd maar niets, al die hysterie. Je hoort alleen maar negatieve dingen enzo.’ Zeg ik.
‘Jij ben echt de eerste die ik er zo over hoor.’ Zegt ze verbaast.
‘Echt? Oh, had ik niet verwacht.’ Eigenlijk wel, maarja.
‘Ja, maar ik vind dat ook hoor. Al dat veel te dure spul. Bah. Nee, geef mij maar een lekker kopje thee in plaats van een computer en al die rotzooi.’
Ik vind het wel grappig, en praat lekker mee totdat we bij haar huis zijn aangekomen.
Als ik binnen kom gluurt Gloria stiekem de hoek om.
‘Gloria!’ Roep ik vrolijk.
‘Christian!’ Ze vliegt me om de nek.
‘Wat ben ik blij om jou weer te zien.’ Zeg ik vrolijk. ‘Ik heb me echt ongerust lopen maken, hoor.’
We blijven maar kletsen, en de oude vrouw geniet ervan.
Tegen de avond heeft ze heerlijke groenten gemaakt.
De meeste mensen houden er niet van, maar geloof me, als je maar lang genoeg niets of weinig eet, lust je het vanzelf.
We mogen van de vrouw bij haar thuis blijven wonen (ze woonde toch alleen). Daar zijn we haar echt dankbaar voor.

Reacties: