FanFic.nl

Papieren glimlach.

Hoofdstuk 5

De bel gaat om half elf. Het heeft me slechts vijf minuten gekost om mijn koffer in te pakken, dus de rest van de tijd heb ik ongeduldig zitten wachten. Ergens in mijn achterhoofd had ik niet eens verwacht dat Bill nog op zou komen dagen. En dan bedenk ik me dat dit misschien wel helemaal geen Bill is. Ik hoor voetstappen naar de deur gaan. Deze wordt opengetrokken, ik hoor mijn vader op boze en dwingende toon iets zeggen, en vervolgens slaat hij de deur weer dicht. Zou het Bill zijn geweest? In dat geval kan ik mijn spullen nu waarschijnlijk weer uitpakken. Toch doe ik het niet. Nog geen minuut later stormt mijn vader mijn kamer binnen. ‘Hoe durf jij die Duitser hier heen te sturen? Mooi niet dat jij met hem mee gaat, je blijft lekker hier!’ Raast hij naar me. Het was Bill dus. Hij stormt mijn kamer weer uit en slaat de deur achter zich dicht. Ik voel hoe de tranen weer over mijn wangen rollen. Terneergeslagen rits ik mijn koffer weer open. Dromen kan dus ook zonder te slapen. En nachtmerries bestaan dus ook in het wakkere leven.

Ik heb al mijn kleding weer in de kast gelegd, mijn koffer weer helemaal uitgepakt. Ik zie er zelf het nut niet van in, we gaan overmorgen toch weer weg. Ik denk dat ik het deed als tijdverdrijf. En nu lig ik wakker in bed. Slapen lukt niet. De rode cijfertjes op mijn wekker geven aan dat het twaalf uur precies is, en in de verte hoor in een kerkklok slaan. Misschien komt het daardoor dat een tweede geluid niet tot me doordringt. Pas na een minuut of wat hoor ik een zacht getik tegen mijn raam. Net als ik besluit te gaan kijken wat het is, houdt het op. Ik denk voetstappen te horen, en versteen helemaal. Maar mijn nieuwsgierigheid wint het, dus stap ik uit bed en loop naar het raam. Ik zie een lang, mager gestalte zich steeds verder van mijn raam verwijderen. Ik probeer het raam open te trekken, maar het klemt. Ik bonk met alle kracht die ik heb tegen het glas aan, maar de gestalte loopt gewoon verder. Net als ik mijn vuist voor de tweede keer tegen het glas wil slaan, bedenk ik dat mijn ouders dat misschien merken. Dus ren ik naar de deur, open deze en roep Bills naam. De gestalte loopt gewoon door. Ik roep nog een keer, en nog een keer, maar de gestalte reageert niet. Pas als hij in wil stappen draait hij zich mijn kant op. Meteen slaat hij de autodeur weer dicht, en rent naar me toe. Hij omhelst me, fluistert dat ik mijn spullen moet gaan pakken en loopt met me mee naar binnen. Ik prop alles in mijn tas, maar nu duurt het langer dan vijf minuten. Zodra alles erin zit, duw ik Bill mijn kamer uit en trek de koffer achter me aan.
Bill gooit de koffer in de achterbak, en duwt mij op de achterbank. Vervolgens loopt hij om, en gaat naast me zitten.
‘You’re not going to drive?’
‘Tom wouldn’t let me.’ Dan pas valt me op dat Tom inderdaad achter het stuur zit, met een glimlach op zijn gezicht die minstens zo breed is als die van Bill.
‘You better get some sleep.’ Zegt hij tegen ons, en dat vind ik eigenlijk niet eens zo’n gek idee. Het duurt niet lang voor ik in dromenland ben.

De dag van het concert doe ik eigenlijk vrij weinig. Ik besef me heel goed dat ik in de kleedkamer van Tokio Hotel zit. Ik vraag me nog steeds af wanneer ik wakker ga worden. Of wanneer deze geweldige droom weer een nachtmerrie wordt, want zelfs als alles goed gaat, en ik kan bij beide concerten zijn, zal ik daarna naar huis moeten. En mijn ouders zijn nu waarschijnlijk nog bozer op me dan ze al waren. Ik weet dat ik me daar nu niet druk over moet maken, ik verander er toch niets meer aan, maar toch blijft het door mijn hoofd spoken. Rond het tijdstip dat de deuren open gaan komt Bill me halen, ik mag met de eerste groep fans mee rennen. En het werkt. Ik sta ongeveer op de derde rij, wordt helemaal plat gedrukt, maar ik overleef het wel. Het duurt een eeuwigheid voor de jongens opkomen, maar ik sta hier, dat is het belangrijkste.
Dan komen de jongens op. Ze spelen het ene liedje na het andere, het gaat allemaal veel te snel voorbij. Nadat ze Ich Bin Da af hebben gemaakt begint de zaal al leeg te lopen. Bill heeft tegen me gezegd dat ik moet wachten tot iedereen weg is, maar dat valt nog niet mee, want de beveiliging wil me weg hebben. Net voordat ik de deur door word geduwd kwam er een man op me afrennen, en hij nam me mee terug naar de kleedkamer.
‘How are we going to Holland?’ Vraag ik Bill.
‘Tom is going to drive us once more.’
‘Won’t you be exhausted tomorrow?’ Vraag ik verbaasd.
‘I’ll deal with it.’ Glimlacht Tom terug, maar het is duidelijk dat hij nu al moe is.

Reacties: