FanFic.nl

Light me up!

hidden feelings

’s Ochtends vroeg, ongeveer rond elf uur gaat mijn mobiel af. De schelle geluiden van ‘Attention’ van Tokio Hotel schallen door de hele kamer heen. Meteen open ik mijn ogen, kijk dan naar mijn broek waar het geluid vandaan komt. Ik wil op staan, maar wanneer ik voel dat Janey nog met haar hoofd op mijn schouder rust blijf ik gewoon liggen. Ze slaapt toch gewoon rustig door, dus zo hard zal mijn ringtone wel niet staan en daarbij ziet ze er nu echt heel erg lief uit.
Een glimlach staat op haar gezicht, haar haren liggen verspreid rond haar hoofd en haar ene hand ligt naast haar schouder. Haar andere hand rust op mijn buik. Mijn hand ligt net iets hoger, op mijn middenrif en mijn andere arm ligt om Janey heen als een soort steun dat ze gewoon kan blijven liggen. Het maakt me niet uit dat mijn bloedtoevoer een beetje wordt afgekneld. Ik lig hier nu rustig met Janey en dat wil ik ook graag zo houden. Overdag kan ik namelijk niet zo dicht bij haar zijn, dan zou het echt heel erg opvallen.
Een zucht verlaat zachtjes mijn mond. “Janey, je zou toch eens moeten weten wat ik allemaal voel. Damn, wat voel ik me nu stom. Ik durf er wel gewoon voor uit te komen dat ik bi, of misschien lesbisch, ben, maar mijn gevoelens durf ik niet zomaar te vertellen. Jij slaapt nu en hoort dit hoogstwaarschijnlijk niet. Dat vind ik op zich wel best, want anders zou dit allemaal veels te snel gaan en ik weet dat er dan verkeerde dingen gebeuren. En dat van vannacht, ik weet dat je dacht dat het voor mij allemaal maar een spel was, maar dat is echt niet zo. Het heeft me laten zien dat je niet per se iemand goed hoeft te kennen om verliefd op die persoon te raken. En waarom gaat die verdoemde mobiel nog af?”� fluister ik echt superzacht. Een zucht verlaat daarna weer mijn mond waarna ik voorzichtig van het bed af kruip. Sorry Janey.
Ik loop naar mijn broek toe die naast mijn tas ligt en haal er dan mijn mobiel uit. ‘Devin,’ geeft het scherm aan. Ik schud mijn hoofd, loop snel de kamer uit en ga dan de badkamer weer in. Ik denk niet dat Janey en haar moeder me hier kunnen horen als het uitloopt tot geschreeuw. Of misschien wel. Maar dan is het Devin zijn schuld!
“Ja, wat moet je? Je hebt me wakker gebeld?”� zeg ik meteen al ik opneem. Ik heb een ochtendstem, niet leuk. “Waar in hemelsnaam ben je heen? Ik en mam zijn hartstikke ongerust! Er had net zo goed iets gebeurd kunnen zijn!”�
“Chill gast. Ik ben bij Janey en ik lag net zo lekker te slapen tot jij het weer zo nodig moest verstoren!”� roep ik bijna piepend. Meteen daarna hoor ik een grinnik van de andere kant van de lijn komen. “Je hebt dus een nieuw vriendinnetje gevonden?”� vraagt Devin grinnikend. Oké, als hij op dit moment voor mij had gestaan had hij echt zo een harde klap gekregen dat hij zeker een paar keer de wereld om zou kunnen vliegen.
“Nee! Ze is niet mijn vriendin, ze is gewoon een vriendin. Ik ken haar pas net. Ik weet niet hoe haar hele naam is, ik weet niet hoe oud ze gisteren is geworden en het enige wat we hebben gedaan is een kus gegeven met doen, durf of de waarheid. Wat denk je nou wat er anders was dan?!”� roep ik op zich best wel zacht, maar toch hard voor Devin.
“Je voelt iets voor haar. Anders zou je me gewoon laten uitspreken. Je hebt al met haar gezoend…”� “Gekust!”� “Weer laat je me niet uitspreken. Je hebt dus al met haar gekust en staat op dit moment volgens mij met een hoofd zo rood als een tomaat en met een open mond omdat ik dat weet. Ik snap het wel hoor lief zusje. Tot vanavond om acht uur, mam wil je wel bij het eten zien,”� zegt Devin die dit duidelijk heel erg grappig vindt. Als ik iets terug wil zeggen legt hij juist af, kijk dan uit een gewoonte naar de deur.
Ik zucht, kijk dan naar de spiegel en zie dat ik inderdaad een hoofd zo rood al een tomaat heb. Net zoals dat hij gelijk had dat ik weldegelijk iets voor haar voel, maar het kan niet. Het mag gewoon niet. Nog niet nu! “Verdorie, waarom heb je toch altijd gelijk?”� zucht ik, loop dan naar de deur toe en ga de badkamer uit. Dat was echter de bedoeling.
Zodra ik de deur uit loop valt er iemand naar voren toe. Het is Janey, zoals verwacht. Ze valt tegen mij aan en meteen tuimelen we achterover, belanden zo op de grond. Janey ligt nu half op mij, trekt een pijnlijk gezicht. Oké, kunnen we nu de tijd stil zetten? Ik wil hier zo blijven liggen, alsjeblieft!
Niets is minder waar dan dat mijn wens alweer niet uit komt en dat Janey ineens omhoog schiet met een geschrokken en schuldbewuste blik in haar ogen. Ze steekt haar hand naar mij uit en helpt mij zo overeind. Daarna slaat ze haar ogen neer en leg ik mijn hoofd een klein beetje schuin.
“Sorry, ik wilde je niet storen. Ik wilde net aankloppen toen jij de deur ineens open deed en,”� begint Janey, maar ik leg haar het zwijgen op door een vinger op haar lippen te leggen. Meteen kijkt ze op naar mij met een verbaasde blik. Een kleine grijns komt er op mijn gezicht te staan. “Ik weet wel dat je stond te luisteren. Het licht wordt geblokkeerd als er iemand achter staat en ik dacht wel dat jij al een bewoonster hier dat wel zou moeten weten.”�
Ik laat mijn vinger van haar lippen afglijden en leg dan mijn hand zachtjes op haar wang. Met mijn vingertoppen ga ik langzaam over haar huid heen. Een brok vormt zich verbazingwekkend genoeg in mijn keel als ik dat doe. Ik laat mijn hand zakken, sla mijn ogen neer en stap daarna langs haar de badkamer uit. Meteen loop ik naar de kamer van Janey terug. Daar pak ik mijn tas waar ik schone kleren uithaal. Snel kleed ik me dan om. Verdorie! Alles gaat fout! Ik mag dit niet tonen! Het zal haar pijn doen, breken van binnen. Dat wil ik niet, echt niet!
“Melis? Wat ga je doen?”� hoor ik Janey achter mij vragen. Alles staat meteen op scherp. Mijn zintuigen, mijn gedachten en zelfs de trekker in mijn hoofd. “Ik ga naar huis,”� mompel ik zacht. Een paar seconden geleden wilde ik dat inderdaad nog, maar nu weet ik het niet meer. De aanwezigheid van Janey zorgt dat ik niet meer weg wil, zorgt er ook voor dat alles door elkaar gaat lopen in mijn hoofd. “Waarom?”� vraagt ze dan zacht en dat ene woordje is genoeg voor verbazing van mij.
Ik schud mijn hoofd, zucht dan een keer diep. Mijn hand hef ik op, krab dan met mijn nagels even over mijn hoofd heen. Alles loopt daadwerkelijk door elkaar heen. Mijn gedachten vertellen me weg te gaan, maar ook om te blijven. Vertellen mij te zeggen wat ik voor haar voel, maar vertellen mij ook te zwijgen. En het ergste is misschien nog wel dat ze mij vertellen haar een kus te geven, maar daar ga ikzelf tegenin.
Een hand wordt zacht op mijn schouder gelegd. Dat geeft mij een rustgevend gevoel, maar een schok gaat er door mij heen als ik een andere arm om mijn middel heen voel glijden. Mijn maag maakt salto’s, mijn hoofd voelt licht en mijn hart gaat tekeer in mijn keel. “Je hebt zeker gehoord wat ik zei toen jij met je hoofd op mijn schouder lag en toen ik in de badkamer stond te praten met Devin hè?”� vraag ik zacht en sla dan mijn ogen neer. Mijn hand leg ik voorzichtig op de hand van Janey waarna ik haar dichter tegen mij aan voel komen staan. Een gesproken antwoord blijft echter weg.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.