FanFic.nl

Just Him ..

8

Mijn mond viel open en ik staarde hem aan. Hij schudde zijn hoofd lichtjes en draaide zich om naar Serena. Hij draaide zijn hoofd nog heel licht naar me toe, alsof hij zich zelf probeerde te overtuigen en een besluit maakte. En toen draaide hij zich weer om naar Serena, maar dit keer pakte hij haar vast en zoende haar. En ik? Ik verstrakte, en niet zo lichtjes, je weet wel, als je je heel erg gaat verstrakken dat je begint te trillen, nou dat begon ik dus te doen, trillen. Sean legde me op de grond neer en keek me bezorgd aan, toen volgde hij mijn blik en keek me met medelijden aan. < Laat hem niet zo op je kop zitten, probeer het te negeren > fluisterde hij toen in mij oor, en omhelsde me. Ik omhelsde hem terug, en het voelde goed. Alsof ik niet alleen stond. Ach fok it! Dacht ik toen, als hij je niet moet, waarom jij hem wel? Het is niet de einde van de wereld, hield ik mezelf voor. Maar zo voelde het wel. Toen liet ik Sean los en grijnsde naar hem, en hij grijnsde terug. < Ben je er klaar voor > vroeg hij. Ik begon achteruit te lopen, maar struikelde over iets. Mn eigen voeten waarschijnlijk. Maarja, Sean pakte me bij mijn enkels vast en sleurde me mee. Hij kwam niet ver want ik begon hem te trappen, niet dat het hem wat deed hoor, hij moest me alleen wat steviger vasthouden. Het gaat goed, dacht ik nog, als ik zo doorga, krijgt hij mij het water niet in. En op dat moment werden mijn polsen gepakt door iets warms. O shí­t! Jared pakte me bij mijn polsen beet en tilde mij op, en mijn enkels zaten ook al vast. O craap! Sean lachte en ik begon te smeken, echt letterlijk, als ze mijn voeten en armen niet vast hadden was ik waarschijnlijk op mijn knieën gaan zitten. Ik wilde nog een ding checken voordat ik het water werd ingesmeet, ik draaide mijn hoofd om, om te kunnen zien wat Serena deed. Ofcourse, ze was aan het bellen, natuurlijk kwam Jared zich wel bij ons voegen, de hoop werd me weer ontnomen en ik zette me schrap..

De zon was al onder en kwamen pas het water uit. Serena was gaan liggen zonnen, en toen in slaap gevallen, als ik haar nu bekijk heb ik medelijden met d’r, een beetje maar hoor, mijn andere helft lacht haar uit, ze had rode bultjes op haar armen, buik, haar benen, en 4 op d’r gezicht, wil je raden wat het zijn? Muggenbulten! Haha Hilarisch is het niet? Je staat me waarschijnlijk nu uitteschelden, maar geduld is een schone zaak, al vind ik van niet. Jared en ik hebben geen ruzie gemaakt, heel de dag niet, maar dat is ook niet zo verwonderlijk als je nauwelijks tegen elkaar praat. Ik mocht het ook niet vanmezelf, het wasleuk, en ik wilde mijn humeur niet verpesten door met hem ruzie temaken. Ik droogde mezelf een beetje af, trok een mijn droge, broek en t-shirt aan, ik sloeg zelfs daarna mijn natte handdoek over me heen, je wilt niet geloven hoe koud het is.. ik zweer het.. niet normaal.. Ik ging net weer zitten toen ik een bekende toon hoorde. Mn vader, o god, ik heb geen briefje achtergelaten thuis. < Hallo? > vraag ik zchtjes, wachtend op een uitbarsting. <KIM, verdomme, waar ben je, ik probeer je al sinds weet ik veel hoellaat te bereiken > donderde het aan de andere kant van de lijn. < Ja pap, rustig, ik was naar het strand toe, maar ben vergeten een briefje achter te laten > zei ik. < met wie ben je naar het strand geweest, en niet liegen ik heb sofie ook al gebeld, en zij weet niet waar je bent. > Ik zuchte, hij deed soms echt moeilijk. < Met Sean, Jared en Serena. > zei ik, en deed mijn best m’n stem rustig te laten klinken. Ik zag Sean een gebaar maken van kom we gaan, het is al laat. < Sean heel even, > zei ik < Pap, kan je me zo dadelijk komen halen bij het LaPush strand?> vroeg ik aan me vader. < Ja natuurlijk, hoellaat moet ik komen ? > vroeg hij. < over 1 uur. > fluisterde ik, zodat alleen me vader me kon horen. < Waarom fluister je? > fluisterde hij terug. < gewoon, er komen mensen aan, naja, doei pap, tot straks. > < Tot straks kimmie > en hij hing op. < Hej Sean, gaan jullie maar, mijn vader komt me zo halen. > zij ik. < Zullen we wachten ? > vroeg Sean. < niet dat je bang bent ofzo > Ik sloeg hem op z’n arm. < Sinds wanneer ben ik bang in het donker? > vroeg ik hem. Hij haalde zijn schouders op en zei : < doei cupido, tot morgen. > Hij fietste weg, en ik keek hem na. Hé, waarom waren er maar 2 fietsers? Ik draaide me op. Mijn hart maakte z’n nieuwe sprong, want daar zat Jared, hij was naar het water aan het kijken. Ik zei niks, liep lang hem heen, raapte mijn spullen op, pakte het allemaal in en liep toen verder. < Hé > riep hij me achterna. < Moest jij niet wachten op je vader? > Sorry hoor, maar wat ging hém dat aan? < Ja, en wat heb jij daarmee te maken ?> Ik hoorde hem diep zuchten en zag hem opstaan. < Waarom heb je tegen je vader gezegt dat hij over een uur moet komen? > vroeg hij, en ik stond versteld. Verdomme, wat ging hem dat aan? < en wat gaat jou dat aan ? > vroeg ik kattig. Ik hoefde eigenlijk niet eens antwoord, ik wilde alleen wat tijd voor mezelf, meer niet. < En moet jij niet naar huis? > vroeg ik nog steeds geirriteert. < En wat gaat jou dat aan? > vroeghij, opdezelfde toon als dat ik aan hem gevraagd had. O god, wat is hij onuitstaanbaar, daar ging hij weer hoor. Ik werd een beetje kwaad en schreeuwde. < Ja sorry hoor, jij blijft hier zitten, mijn vader komt straks, jij kunt weg, dus ga dan, verdomme, laat me met rust. > ik hoorde dat ik mijn stem verhief. < je hoeft niet zo aangebrand te doen hoor > Eerlijk zeggen he, zou je hem nu geen klap in z’n gezicht willen geven, gewoon om je er beter door te voelen? < Jared, versta je mij niet? Laat me met rust, ik heb geen zin in jou en je ARGHH.. je kutreacties, en je kutgedrag, donder gewoon op. > hij veroerde geen vin. < opflikkeren dan. > mompelde ik en begon hard door te lopen. Ik liep een tijdje door, tot het zand in gras veranderde, en ik bomen zag. Ik liep naar de eerste beste boom en ging er tegen aanleunend zitten. Ik kon het niet geloven, wat er allemaal gebeurd was vandaag, het was gewoon teveel om te verwerken. Ik trok mijn knieën tegen mij buik aan vouwde me armen er overheen en legde mijn hoofd op mijn armen. Ik hield mijn ogen open, uit angst dat ik in slaap zou vallen. Ik dacht aan Jared die Serena zoende, en mij daarna vasthield, ik dacht aan hoe hij me vandaag had aangekeken op school, ik dacht aan zijn jaloerze blik, en ik kon er niks aan doen. Ik begon í¡lweer te hopen. Het is lastig om zo verliefd te zijn op iemand. Ik wilde mijn gedachte afsluiten, er niet meer aan denken, maar ik kon er niks aan doen. Ik tilde mij hoofd op en keek wat in het rond, ja, het was nu echt pikkedonker. Verdomme. Er brandde nergens een lichtje. Weet je wat ik me nu eigenlijk besef? Nou? Ik heb het ijskoud, serieus, o mijn god, volgens mij was het water zelfs warmer. Ik legde mijn hoofd opnieuw in mijn armen en sloot mijn ogen. Ik dacht aan niks, heel veel dingen schoten door mijn hoofd, maar ik kon het niet lezen, alsof heel een zaal praat, en jij ze allemaal gelijk moet gaat luisteren, snapje? Op dat moment voelde ik een warme hand op mijn schouder. < Kim? > Iemand schudde me wakker, O, lekker, ikwas in slaap gevallen.
< Kim > zijn andere hand pakte me bij mijn andere schouder en trok me overeind. < Blijf van me af. > zei ik en schudde hem van me af. Ik wist dat het Jared was, wie kan er anders zo een warme hand hebben? < Gaat het > Vroeg hij, mij negerend. < Hoezo, ik voel me prima. > Ik kon niet eens zijn uitdrukking zien op z’n gezicht. < Waarom is je gezicht nat dan? > vroeg hij. Ik zuchtte, < wat moet je Jared? > vroeg ik, niet in staat bitchachtig te klinken, ik klonk eerder vermoeid, heel erg vermoeid. Hij grinnikte, Hoe durfde hij? Zou ik hem alsnog slaan? Ik wilde hem eerder omhelzen, omhelzen en nooit meer loslaten.. maar dat ging niet.. iets hield me tegen. < O, owja, je vader is er. > < O, bedankt. > Ik stond op en liep de richting in vanwaar ik was gekomen. < Kim ?> Vroeg Jared. <Wat? > vroeg ik nors. < Je weet dat je de verkeerde kantop gaat he? > vroeg hij terwijl hij lachte. Ik kon er niks aan doen, ik lachte terug. < Natuurlijk > zei ik. En draaide me om, ik zwaaide kort naar hem en hij grijnsde breed.

En voor het eerst in zoveel tijd had ik weer zin om morgen naar school te gaan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.